De Gelderlander 11 februari 2019

Bond Heemschut pleit voor behoud ruïne
Rijks gemaal in Alphen dlvr.it/QyfWFd

Soms word je verrast in het leven. Zo voelde dat voor mij vandaag toen ik op Twitter het berichtje van de Gelderlander zag. Een bijna Engels aandoend plaatje van het oude gemaal aan de Schans, de buurtschap waar ik ben geboren.

Herinneringen borrelen op…1964, het is een week na de eerste communie van broer Appie. Mijn vader is ziek en familie uit Maasbommel is op bezoek. Tegen de avond wil broer Toon nog even uit vissen. De vishengel wordt uit het achterhuis gehaald. Hij draait enkele sneetjes wit brood tot bolletjes. Dat is het aas voor de vissen. Neef Rien gaat met hem mee. Tussen de straat en het gemaal is een stenen muur die een bruggetje vormt, daarop gaan ze staan. Er staat die dag een sterke stroming. Al snel heeft Toon beet. Trots laat hij thuis de enorme vis zien. Ze hebben de smaak te pakken en besluiten nog een keer te gaan. Broer Appie gaat met hen mee. Gedrieën houden ze de dobber goed in de gaten. Waarschijnlijk heeft Appie te lang in het water getuurd. Hij wankelt en valt naar beneden in de sterke stroom van de wateruitlaat.

Aan de korte kant
Het water staat niet zo hoog, maar Appie is met zijn zeven jaar aan de korte kant. Tot aan zijn nek staat hij in het water. Het kost hem veel moeite om zich in de stroom overeind te houden. Rien holt naar ons huis en haalt versterking. Toon staat doodsangsten uit. Oom Bart rent met Rien mee naar het gemaal. Met een touw van slager Eb Story wordt Appie na 20 minuten op het droge getrokken. Het communiepak is door en doornat. De communieschoenen is hij kwijt.

Een aantrekkende werking
Het gemaal heeft op meer buurtkinderen een aantrekkende werking. Zo trapte buurjongen Hans van Lent bij het gemaal op een stuk sloophout. Daaraan zat een grote roestige spijker (maat vierduimer), deze stak dwars door de voet van Hans. Broer Theo zou de spijker er wel even uit trekken. Toen dat niet lukte werd de oudere broer Adrie ingeschakeld. Tot slot pakte vader Frans door. In een flinke ruk trok hij het stuk hout met de vierduimer van de voet. Een pijnlijke manoeuvre. Maar Hans heeft er niets aan overgehouden, hij heeft nog zeker veertig jaar bij Avios gevoetbald.

De vergroende ruïne kleurt nu de vergeten tijd. De bond Heemschut pleit voor het behoud.

Daar ben ik voor!

Klik hier voor het artikel van de Gelderlander

Gepost door Koosje de Leeuw