Iedere zondag en woensdag
van 11:00 - 13:00 uur bij
ROS-Radio/ROS-TV-krant,
ZIGGO kan. 43 en Trinet kan. 532
Iedere zondag van 13:00 - 15:00 uur
en dinsdag van 12:00 - 14:00 uur bij
Lokaal 7, FM 107.4 en Lokaal7-app
en maandag en vrijdag van 18:00 - 20:00 uur bij Streektaalradio.nl
en natuurlijk 24 uur per dag
via onze website.

Koosje schrijft 2018

Artikel de Gelderlander: Koosje blogt over het Alphen van toen

Gelderlander

ALPHEN - Een bevroren Maas in 1962, meisjesvoetbal of protestzanger Armand. Koosje de Leeuw blogt over het oude Alphen.

Peter Deurloo 06-07-18, 15:26

Koosje 690Koosje de Leeuw, blogger over Alphen Foto:© Eveline Van Elk

Koosje de Leeuw (67) werd geboren in Alphen maar woont al heel lang in Den Bosch. Daar begon ze, in aanloop naar haar pensioen, op haar 65ste een blog te schrijven. In eerste instantie over haar werk bij welzijnsinstelling Divers in die stad. Later werden het meer en meer stukjes over het Alphen van vroeger. Haar moeder, het gezin, de school.

Tandartsbezoek.
De tandarts sprak over 'ernstig wolf'. De naam wolf alleen al was afschrikwekkend. Tegenwoordig noemen ze dit verschijnsel cariës. Misschien aten we te veel suiker. Hoewel, wekelijks was er alleen 'Het snoepje van de week' van De Gruijter.

Arbeidersgezin
,,Nostalgie is het, ja. De goeie ouwe tijd. Een rustige tijd.’’ Want goed, dat was het voor haar wel voor een groot deel. ,,Op de Schans, de buurtschap waar ons boerderijtje stond, was het de zorgzame samenleving avant la lettre. Iedereen hielp elkaar. Toen mijn vader op jonge leeftijd overleed, namen de mannen in de buurt het werk over.’’ Haar moeder voedde in haar eentje vijf jongens en Koosje op.

,,Ik kom uit een arbeidersgezin. Onze boerderij was klein, een paar varkens en koeien.’’ Haar vader had er nog een baantje naast om het te redden. De andere familie De Leeuw uit Alphen, die van de dijkgraaf was een andere tak. ,,Ze profileerden zich niet als notabelen. Maar in het dorp zagen de mensen dat wel zo. In die tijd zocht men meer de aansluiting met je eigen 'soort'. Bleef je bij je eigen soort volk.’’

Voetbal
Ook ik heb op het veld gestaan. Ik kom uit een voetbalfamilie. Mijn vader en vijf broers speelden bij Avios. De club was toen al genderneutraal. We hadden een serieuze trainer die de begeleiding op zich nam. Daarnaast een vaste verzorger, Tineke, een vriendelijke jongen met een beperking. Hij was bij elke wedstrijd. Altijd met een emmer water en spons. Hij was de enige die aan de damesbenen mocht komen.

Het is niet meer mijn dorp. Ik ben stads geworden

De goeie ouwe tijd. Dat was de tijd dat er nog tig cafés, drie bakkers, een Boerenleenbank, de Vivo en de winkel van Bertha van Erp waren. ,,Het Alphen van mijn jeugd is weg. Ik had laatst een reünie van de voetbalclub. Dat was hartstikke leuk onder mekaar, maar het is niet meer mijn dorp. Ik ben stads geworden.’’
Natuurlijk was vroeger niet alles beter. ,,Als vrouw kwam je automatisch in de huishouding terecht. Een vrije schoolkeuze was er niet; het schoolhoofd koos de kinderen die verder mochten leren. Dat waren slechts enkele kinderen, vaak van middenstanders.’’
Zij ging naar de huishoudschool in Maasbommel. ,,Voor die tijd was het een moderne school. Daar kregen we ook les van Huub Kortekaas. Dat was bijzonder. Ik ontwikkelde me later verder via het avondonderwijs. Met een aantal meisjes van de huishoudschool ging ik bij Zwanenberg werken. Op een kantoor met dertig meisjes en één chef. Die zat op een verhoging in de hoek. Je moest tempo maken en vooral niet te veel praten.’’

Armand
Armand had zijn lange haar met brede pony royaal in de henna gezet. Hij was niet te missen. Hij lustte hem graag, daarnaast blowde hij zich een slag in de rondte. Royaal deelde hij handtekeningen uit. Bij de dames zette hij zijn signatuur bij voorkeur op de buik. Tussen de nummers door communiceerde hij op geheel eigen wijze met het inmiddels opgewonden publiek. Hij maakte hen uit voor klootjesvolk en boeren. Nadat hij riep 'Ik moet pissen', liep mevrouw Arnoldussen, de baas van de zaal emotioneel over. Eigenhandig verwijderde ze de verbaasde Armand met zijn mondharmonica, accordeon en gitaar van het toneel. We waren die avond vroeg thuis.

De Leeuw schreef onder meer over haar moeder en haar tijd in verzorgingshuis Barbara in Dreumel. ,,Veel lezers herkenden zich daarin.’’ Daarna over Pleinpop. Over de bakenmeester en andere verdwenen beroepen. ,,Ik heb nooit gebrek aan inspiratie. Ik ben er graag met taal bezig. Ik help nu een mevrouw van 90 met het op papier zetten van haar oorlogservaringen. Heftig, vooral de hongerwinter, maar heel bijzonder om samen aan te werken.’’

 


© 2011 - 2024 'n Lutske Brabants - donderdag 28 maart 2024 - Tijd: 00:00:00 - Webdesign: Broeklandsoft - Sponsor: Frans van den Bogaard