Woensdag kwam mijn familie op bezoek, samen gingen we naar de markt. Bij vertrek zag ik bij de buren een man het raamkozijn poetsen. In eerste instantie dacht ik aan de glazenwasser, maar deze jonge knapperd leek in de verste verte niet op de reguliere glazenwasser.
Op mijn vraag 'bent u een nieuwe glazenwasser,' keek hij mij glazig aan.
' Nee we komen voor het onderhoud,’ antwoordde hij terwijl hij nauwgezet verder poetste.
Ik herinnerde me plots de ontvangst van een brief waarin het komende onderhoud werd aangekondigd. Talen heet het bedrijf, met als ondertitel ‘Doeners die denken. De brief wilde ik in eerste instantie ongeopend weggooien. Het woord Talen deed me aan het NTI denken. We zouden nog een bericht krijgen over de start van het werk maar de mannen waren het bericht voor. Ze waren eerder klaar op een ander project. Waar maak je dat vandaag de dag nog mee?

Bij ons vertrek ontspon zich een gesprekje met de chef doener. Het was een nette iets oudere attente man.
Of wij hier woonden? Ik wel, maar de familie niet. Waar ze dan wel vandaan kwamen. Maas en Waal, om precies te zijn Alphen aan de Maas. Dat kende hij. Hij kwam uit Dodewaard. Dat kende ik op mijn beurt weer. In 1980 demonstreerde ik mee tegen de verdere ontwikkeling van kernenergie in Nederland. Het kleine dorpje met vierduizend inwoners werd dat weekend overlopen door vijftienduizend demonstranten, een enorme politiemacht en vele journalisten. De mensenmassa maakte veel indruk op mij.

Voortvarend gingen de mannen de volgende dag aan de slag. De jonge knappe doener hoorde ik om 8 uur op de stelling. Hij schilderde het raam dat uitkijkt op mijn gang boven. Dat betekende voor mij een douchevrije dag. Het leek me niet zo’n goed idee om vanuit de douche over de gang te sprinten.
Eenmaal beneden besloot ik de werkers iets te drinken aan te bieden. Het is immers altijd handig om met koffie en gangmakerkoeken het werkproces intens te begeleiden. Die gedachte had ook een bewoonster van een paar huizen verderop, zij was me voor.
Toen de voorkant weer bijna spic en span in de verf zat liep de chef doener met een minuscuul kwastje de ramen van de deur nog even na. Ik sprak hem aan want ik was toch benieuwd waarom men in eerdere jaren maar tot ooghoogte het houtwerk bijwerkte. Dat wist hij wel. Grinnikend en schalks vertelde hij dat die methodiek in schilderskringen een kabouterbeurtje werd genoemd. Die kleine beurtjes waren uit de tijd ze gingen nu uitsluitend voor de grote beurten. Kabouterbeurtje dat deed me ergens aan dwergwerpen denken. Rare benaming, maar hoe dan ook, ik was blij dat we van deze methodiek af waren.

Binnenkort komen ze voor de achterzijde van het huis. Ik kijk ernaar uit. De overbuurvrouw zal me dit keer niet voor zijn, de roze koeken liggen al klaar.

Gepost door Koosje de Leeuw