Aan de rand van het winkelcentrum zag ik haar sjokkend achter de tweelingkinderwagen aankomen. Ze zag er moe uit, vast slapeloze nachten dacht ik. Ja, dat kan eigenlijk niet missen als je net bevallen bent. En dan twee, wat een verzoeking met de stuwing en de melkproductie. Ze had wat dikke enkels, misschien was ze nog in de fase van ontzwangering. Ik had met haar te doen. Ze stopte en ik zag haar liefdevol in de dubbele kinderwagen kijken, ik vond het aandoenlijk.
Ik liep verder en dacht terug aan mijn zwangere tijd op de roze wolk. En daarna de geradbraakte iets minder roze nachten. Ik werd moe terwijl ik er alleen al aan dacht. Plots hoorde ik een gekef van enkele honden. Ik heb het niet zo op honden en keek om. Het geluid kwam uit de tweelingwagen. Ze boog zich weer voorover, dit keer om de boel te sussen. Nou ja zeg, verbaasd keek ik het tafereel na.

Ik kan me vergissen maar het lijkt er op dat de hond steeds dichter bij de mens komt te staan. Paris Hilton heeft met haar teacup-chihuahua misschien wel een aanzet hiertoe gegeven. Het hondje past in een theekopje. Paris heeft keuze genoeg, ze bezit maar liefst 20 hondjes, bij elke outfit een gepast exemplaar. 

Ook in Nederland is er qua aankleding volop keuze. Op de Natteneuzenwebshop kun je bijvoorbeeld terecht voor een hondenzwemvest of hondenschoenen. En bij Hipdogs vind je een royale keuze in jasjes. Fashion maar ook basic voor de kille herfst en winterse buien. Bij Wibra was enige tijd geleden de Royal dog raincoat in de kleuren roze en blauw in de aanbieding. Voor € 2.99 is je viervoeter onder de droge pannen. 

Ook de filmindustrie heeft de doelgroep ontdekt. In Breda draaide, speciaal voor de viervoeter en baasje, de film Isle of Dogs. Een verblaffende film volgens de krant. Met extra drinkbakken en aangepast wat zachter geluid. Een mooie geste, dat laatste zouden ze wat mij betreft sowieso vaker mogen doen.

Maar goed, je voelt vast wel aan dat ik het niet zo heb met de viervoeters. Ik ben er thuis wel mee opgegroeid en herinner me dat we een overleden hond ooit hebben begraven naast de schuur. Mijn vader groef het gat en moeder was gepast in een zwarte jas. Ik geloof niet dat er voorafgaand een mis met drie heren aan te pas is gekomen.
Mijn kleine hondentrauma ontstond toen ik rond mijn twaalfde vaak naar Beneden Leeuwen voor het bijstellen van de beugel moest. Door het veld, waarbij ik van boerderij naar boerderij begeleid werd door een aanhangende keffende viervoeter.
Wat was ik blij toen mijn jongere broer Jan aan de dubbele beugel moest. Met zijn tweeën voel je je toch wat sterker.

Gepost door Koosje de Leeuw