‘Oma, dit is de berenauto. Jij bent de omabeer, en Rowan en ik zijn de babyberen,’ roept Malou vanaf de achterbank van mijn auto.’
Ja hoor,’ roep ik als grommende beer, terwijl ik in de drukte van de stad de Tom Tom probeer te volgen.
De kleinkinderen komen veel in de dierentuin in Rhenen, dat merk ik aan de rollen die ik krijg toebedeeld. Vorige week was ik in de rol van olifant. De week daarvoor was ik de giraffe met de lange nek. Ik doe mijn best om de bijpassende geluiden zo correct mogelijk te produceren. Maar ze zijn kritisch, ze corrigeren elk afwijkend geluid.
Thuis spelen ze naar hartenlust. Met goed weer spelen ze buiten verstoppertje. Ook tikkertje doen ze graag. Ik geniet als ik ze ‘10-11-12, ik kom,’ hoor roepen. Van spelen word je hongerig. Eenmaal weer binnen serveren ze vanuit hun kinderkeukentje kunstzinnige broodjes met daarop hamburger, kaas en sla.

Op mijn verzoek natuurlijk met mayonaise. In ben een omnivoor en lust alles, uiteraard ook deze surrogaat Big Mac’s.
Soms is er klein kinderleed. Zoals pas, toen de babypop nog laat in de middag in de nachtluier lag. Dat is natuurlijk niet hygiënisch. Tja, papa wilde voor hij die ochtend naar zijn werk ging de babypop niet in de kleren helpen. Dat vonden ze niet leuk van papa.

Ze spelen vaak samen, met zowel meisjes- als jongensspeelgoed. Met regelmaat scheurt er een alarmerende brandweer- of ziekenauto rakelings langs mijn benen. De spelletjes en puzzels komen nogal eens op tafel. Maar het meest favoriet is, zoals in de meeste huiskamers, de tv of tablet. Dat mag soms, maar met mate. Afleiding bieden is hierbij een kunst van de eerste orde. 

Mijn jeugdtijd was een tikkeltje anders. Qua speelgoed werd er veel zelf gemaakt, zoals het springtouw en de vishengel. Moeder spaarde de lege blikken, vader vlocht touwtjes en we konden bliklopen. Ik was dol op tollen en hoepelen en de jongens voetbalden eindeloos.
Toen de televisie onze huiskamer binnenkwam stapten we in de wereld van Ivanhoe, Rikkie en Slingertje en Floris. De jongens gingen over op een zelfgemaakt zwaard, een katapult en pijl en boog. Het kinderpistooltje kwam van de kermis, zo ook de klappertjes. Mijn moeder was nogal schrikachtig, ze vond het dan ook een verzoeking.
Ze was erg opgetogen als het kruid weer voor een jaar verschoten was.

De tv bracht ook mij inspiratie. Ademloos keek ik naar het kunstrijden op de schaats. Op de kleine zwart wit televisie sprong Sjoukje Dijkstra meer dat charmant naar het goud. Vlak erna kreeg ik nieuwe rode rolschaatsen. Ik oefende op een vlak stuk van de achterplaats in mini-pirouettes en subtiele overstapjes. De rolschaatsen waren in de lengte verstelbaar zodat ze een leven lang meekonden. De wielen waren gemaakt van rubber. Dat was jammer want ik vond het geluid van ijzeren wielen zo mooi.

In de koude winters zochten we ons speelheil binnen.
We speelden Ganzenbord, oefenden taal en rekenen op het Jumbo Electrospel en maakten elkaar nog net niet af met Mens Erger Je Niet. Uiteraard werd er ook vaak gekaart. De meest heilige plek in huis was de tafel met daarop het voetbalspel. Mijn vijf broers scoorden over en weer op het droge.
Als de verveling toesloeg haalde mijn moeder het smyrnakleed uit de kast. Met daarbij de wol en de speciale knooppennen. De korte dikke wollen draden knoopten we met de pen in het stramien. Aan alle kanten werd er aan het kleed gewerkt, het was een fijne klus om het gezin creatief de winter door te loodsen.
In goed katholieke gezinnen speelden de kinderen vaak de kerk na. Ouders kochten dan voor hun kroost een mini-altaar. De kinderen speelden in kleine kazuifels de mis met drie heren. Mijn ouders waren denk wat zwak katholiek. Het altaar bleef bij ons buiten de deur. Godzijdank! 

Ik sluit dit blog af met een oproepje.

Ik ben mijn dierbare poëziealbum na mijn kindertijd kwijtgeraakt. Misschien ligt mijn album nog ergens in een familiekast te verstoffen. Herken je het….laat het me dan weten.

Gepost door Koosje de Leeuw