2017 - nummer 6

We zen goewd te spreeken over Tiene! Die hi thuis al geoefend vur ’t knippe van ons heg! Hij hi van de week zunnen buxus van amper dèrtig sèntimeeter hog mi ’n gewoon huishoudscheer geknipt. Daor is ie ’n hil weijl mi beezig geweest èn ’t is mar goewd dè-t-ie geoefend hi, want zó schandòllig ès dè hegske bé hullie òn de vurkant vur d’n dag is gekomme nò zen operasie, dè wilde nie geleuve! Hil Vorstenbosch prót ’r schaand af. ‘Wè hi diejen buxusmot hier toch huisgehaauwe,’ klage de buurlùi, mar dieje mot waar ginnen hoogvlieger; Tinus èiges... Dè bewijst dè-t-ie eigelek nie goewd genog is vur ons taxusheg. Ik maag ’m nie te hard plaoge van ons Bèt, want dan duu-t-ie ’t dalek nog nie mer bé ons, zi ze. Mar ik veijn dè-t-ie d’r mar teege moet kunne, want hij li èiges ok alt te vrèile. Èn ons heg verdient unne knipper in topvùrm. Of we nog iets heure van de gratis taxusdienst vur de kankerbestrijding, weete we nie, mar die komme de lesten ted zó laot òngescheete dè we daor nie mer op waachte. Vurgend jaor makte ze’t flaow; ze zón in juli komme èn liete ons mar waachte. Toen stuurde ze innins ’n berichje dè’t nie deur kos gaon. Heb ik èiges in de burries gemoete, want daor kos ik Tiene toen nie mer um vraoge, vond ik. Hij ha gelukkig onzen boog èn de zeijkant tevurre al nètjes gedaon.
Ons Bèt hi men van de week lillek laote verschiete. ’t Waar in de griebelegraow van d’n aovend en de ons ha de lamp in de hal nie òngedaon. Ze ha buite gezeete èn d’r kusse ùit de zommerstoel mee nor binne genomme. Nou moet ze innins wè papier ùit men werkkamer haole èn wè denkte!? Kukelt ons Drika daor toch over d’r èige kusse èn knalt veurover teege d’n deursteijl! Die zaag d’r uit! Alles onder ’t bloewd. Ik verschoot m’n èige ’n ongeluk. D’re kop kapot. De wond zaat in d’r haor èn ik kos nie onderschèije hoe diep ’t wèl nie waar. Kaol verbouwereerd bèlde ik d’n dokterspost, mar daor kregde die antwoordapperaate mi liegmenu’s: ‘Om u nog beter van dienst te kunnen zijn...’ Ik bèlde nor de spoedeisende hulp in D’n Bosch. Ok daor komde uurst nog in zón mechanisch menu. Eindelek ha’k ’n leevende stem òn de lijn. ‘Wat is de gelaatskleur van uw vrouw?’ ‘Rood,’ zin ik, ‘alles zit kaol onder ’t bloewd.’ Ze wón de ziekewage sture. Dè ha ons Bèt nie gèire. ‘Nee, de buurt zal wèl denke èn die vraoge nòdderhand...’ Wij nor D’n Bosch. Ik ha ons Mrietje nog gebèld èn warèmpel die ston bé’t ziekenhuis al te waachte! In de wachtkamer zaat wèl zón twentig man. Ons Bèt hiel twee bloeierige handdoeke op d’re kop èn d’r zaat nog veul bloewd op d’r gezicht. Allennig d’r ooge ware blaow luike, die ze èiges d’r wir opgeschilderd ha. Toen alleman menne kant op keek, riep ik: ‘Nee, ik heb hillemòl niks gedaon!’ ‘Dè zegge ze allemòl,’ klonk ’n mannestem. Lót dè nou toch Sjèf Krèij zen die daor mi ’ne gebroken èllenboog zaat te waachte same mi Wilma’s. ‘Wè hedde gé klaor gemakt?’ vroeg ik. ‘Ongelukkig ùit d’n auto gestapt,’ zin ie. ‘Dè zegge ze allemòl,’ kètste-n-ik trug.
Ons vrouw ha nie veul te misse, mar ze leefde ’n bietje op in men ooge. D’n tillevizie ston op ’t songfestival, mar die zó dalek zeeker nor Ajax gaon. Wij han òn gin van bèije bódschap. Nò ’n uurke waachte wiere we opgeroepe en moege we mee mi dokter Eurlings, unne vriendeleke jonge gast die de wond schón makte èn ons Bèt ’n tetanusspuit gaaf. ‘’t Valt mee, denk ik,’ stelde d’n dokter ons gerust. ‘Geen last van hoofdpijn, duizeling, misselijkheid?’ Nee, daor kos de ons nie over klage. ‘Dan knip ik de wond vrij en ga ik ’t dichtplakken.’ Ons Bèt hi d’r èige dus wir laote lijme. Ze hi nog ’n bietje laast van d’ren èrm èn ze mag in gin daag onder d’n does, mar dè gif niks, want ze waar nèt smèires nog nor de kapper geweest.

geschreven door: Klaas van Bètte