2017 - nummer 5
We han hier zónne dooien dag. De tèmperatuur waar truggevalle en bé d’n buurt gonk ’t ammòl over kwaole. Ant hagget over heur keelontsteeking, ons Bèt wó nie onder doen èn begos over d’r artrose. Op ’t lest mènde ze menne jicht ok nog in ’t geding te brenge, mar ik riep ze tot de orde: ‘schèij af mi dè geklaag allemòl! Ik wil iets heure wè ons opmontert.’
Ès d’r behoefte waar òn laache, dan ha Tien nog wel wè, riep ie. Hij wies nie of we’t geleezen han, mar d’r ware zwaor krimineelen ontsnapt ùit de gevangenis in Mexico. Ze han unnen tunnel gegrave, mar al gaauw ware d’r ’n por van die ontsnapte boeve opgevat. De cipier vroeg: ‘Wè hedde gullie nou toch mi dè zand ùit diejen tunnel gedaon? Daor kosse wij niks van trugveijne.’ Uurst wó d’r gin man van de gravers iets verraoje. Mar toen kwaamp Quikwibio, die nog tien jaor moes zitte, op de proppe. Hij smiespelde: ‘Daor hen we stiekem unnen anderen tunnel vur gegrave...!’
‘Over tunnels gesproke..! Wè vende gullie van ons neij fietsbrug?’ wó ons vrouw weete.
‘De Bluumkesbrug! Prachtig toch. Nò ’t Hèèrzent, de Plèèn, de Gavel, de Kelwis, de Kwikzeel, ’t Mùlderpad, de Misse èn de Romme. Eindelek wir unnen dialektnaam èn nog wèl zónne mooie!’ Nee, daor ware Tien èn Ant nog nie van op de hogte. ‘’t Naambordje is al mi de karneval geplòtst,’ riep de ons. ‘Bluumkesbrug is veul moier ès Pierekoal,’ brocht ik tussembèije. ‘Mar ègge dè nog nie gezien het, dan hedde zeeker nog nie veul gefietst, gullie?’ ‘Veulste wèinig,’ gaaf Ant toe. Nou karneval nog vernoemd wier, moes ik toch efkes mèldde dè’k minder te spreeken waar over sommigte tekste in d’n Birrekaolsen optocht. ‘Dun Aa,’ bromde-n-ik, ‘ze weete dus ok al nie mer dè bekant alle wòtterweeg vrouwelek zen...’
We kreegen ’t over onzen hond die pas tien is geworre èn nog zó leevendig èn hèl is. Ik vertelde dè’k bé trugkomst van m’n honderundje ons vrouw vur de deur zaag staon mi d’n bessem in d’r haand en ik vroeg in ’n vroleke bùi: ‘Wilde veegen of vliejge?’ Dè waar nie getroffe, natuurlek.
Ons Bèt waar nor ’t Muzeum in Den Bosch geweest, want daor koste kunst laote schatte vur niks! ‘Tusse kunst en kitsch!’ riep ze vol vuur. Ik hukte d’r mee op in: ‘Jè, doede gé mar oew goei dingen òn! Alles wè ze wille geeve, is mooi meegenomme.’ De ons keek besodemieterd menne kant op èn blies nor aachtere. ‘Ge zult strakke wèl anders praote ès ons vaas duuzende wèrd blekt te zen...’ Ze wier geschat op vier tientjes. Ons vrouw hoef vurloopig nor gin schatting mer.
Tien kwaamp innins wir arig ùit d’n hoek: ‘Ik jaag ons Ant nakend dur de kas.’ De ons reageerde èn dè waar de bedoeling. (Ik trap ’r nie in, want ik weet goewd dè hij nog van z’n leeve gin kas hi gehad èn dè hij Ante nog nie kan jage al ha-t-ie ’t gèire.) Mar goewd ons Bèt traai d’r wir in mi groote voewte: ‘worrum dè?’ ‘Umdè de tomate daor rood van worre,’ onneuzelde Tinus. ‘Oo,’ zin ik, ‘ik ha verwaacht dè oewe komkommer d’r van gonk groeie.’
‘Irdaags gòn we wir op Bosch beevert en we hen al geboekt vur ’n fietsvekansie dur de duine!’ riep ons Bèt. ‘Ja, dè gi ècht de goeie kant op,’ knoorsde ik tevreeje.
geschreven door: Klaas van Bètte