2017 - nummer 3
Tien en Ant ware hier eindelijk wir ’s op de fiets. Ik zie dè alt gèire, want dan kan ik de ons misschien wir ’s overtùige da ze ok wir tusse de wiele moet. Tot nog toe waar ’t alt iets: te kaauw, de wend dugt nie, d’re kaoie rug of nog ’n aander smoesje.
We zate òn ’n bèkske èn Tien zin innins: ‘Ik zó m’n èige goedzat in de Middeleeuwe thuisgevuuld hebbe, mèin ik.’ Ik hukte d’r mee op in: ‘dè geleuf ik aachtermekare, dè waar ummers ’n tijdpèrk mi wèinig beschaving...!’ Tien sloeg gin acht op men laag reaksie èn gonk gewoon wijer: ‘in de Middeleeuwe dinne ze veul vèchte mi zwaarde èn zoo... Dè zó men wèl ligge. Ès ze ’r dan unnen halven èrm afsloege, dan waar dè ok wir zoo gemakt. Ze dinne die wonde mi heete pèk afbrande en dan kreeg ’t slachtoffer mee unne liter sneevel te drinke! Kik, dè zó men al heel goewd gepaast hebbe. Soms zette ze in dieje pèk ok nog mee unnen haok ès prothese. Dan koste wir ’n weijl vort.’
Wij waren ammòl mi stilte geslage over zóveul onneuzelhèid èn slùrpte mar ’s òn onzen thee. Ant zuchtte diejp. Ze hagget al wir eer geheurd, zin ze.
Um de stilte te durbreeke, begos Tinus opnijt: D’r waar ’n vrouwke bé d’n dokter gekomme mi de klacht dè d’re mins veulsteveul zoop èn thuis mi z’ne zatte kop alles kapot makte. Of d’n dokter daor iets vur wies. ‘Jawel,’ ha d’n huisarts gereageerd, ‘u moet de volgende keer maar eens een glas water nemen en gaan gorgelen.’ ‘Ikke gùrgele?’ vroeg ’t wefke, ‘mar ik ben noit zat, hoor...’ ‘Toch zo doen,’ zin de geneesheer streng.
Ze kùmt thuis èn gi mi ’n vol glas wòtter bé de tillevizie zitte èn waacht op d’re zatte mins. Ze hurt ’m al in de straot ònkomme dur z’n gelal. Ès ie eindelek ’t sleutelgat gevonde hi èn binnekùmt, vat ’t vrouwke unne flinke slok èn begint te gùrgele. D’re vent kùmt de kamer in, vat d’n tillevizie èn nèijt die teege de muur, hij graait ’n bild van de kaast èn slu dè tot gruuzelemènte. Èn zé blef gùrgele. Nò ’n por minute velt d’re mins in z’ne stoewl èn begint te snùrke. ’t Vrouwke kan ’t nie geleuve! Aander kirres bleef ie alt uurre dur raoze èn nou is ’t mee over! Ze bèlt d’ren huisarts èn vertelt van ’t wonderlijk gebeure. ‘Ja,’ zi d’n dokter, ‘zo werkt dat. Als die vrouwen niks zouden zeggen, dan gooiden ze ook geen olie op ’t vuur...’
Ons Bèt is d’r nie zó van onder d’n indruk. ‘Mar hij goit dus uurst nog wèl efkes d’n tillevizie kapot, de zùiperd,’ greijnst ze. ‘Hij kwaamp ’r bé men nie mer in! Èn gùrgele dè kos ie èiges dan vort zó lang ès ie wó.’ D’r viel ’n stilte.
‘’t Is hier de lesten ted raak,’ begos ons Bèt op klaagenden toon. Alleman waachtte op wè d’r komme zó. ‘Alle weeken op begraffenis, ’t is godgeklaagd... Nò de Dungese Henke, waar ’t nou d’n Dinthersen troebadoer èn daorvur Sjèf èn Iedje èn Harrie. ’t Èrgste van gelijk waar ons nichje Carolien die nog gin fijftig hi meuge worre. ’t Moes toch nie meuge.’ Daor waar iedereen ’t over ins. ‘Ja, de dood kùmt b’ons vort gereegeld langs,’ verzuchtte Ant. ‘Een ding is men wèl duidelek geworre,’ zin ik um ’t onderwèrp af te ronde, ‘’t moiste vur zón afscheid blef toch de kerk! ’t Hong ’r overal mi de been ùit, mar ’t ware waardige dienste um noit te vergeete! Èn we moete d’r mar òn wenne dè d’r veul gestùrve wordt in ons umgeeving, want ’n remeedie teege de dood zal d’r noit komme.’
geschreven door: Klaas van Bètte