2016 - nummer 10

De ons waar verzocht um bè de bisschopswisseling te zen in de Sint Jan. Ik ha ok mee gemeuge, mar ik ha m’n èige wir vur ’n aander karwèij laote strikke, wor ik slècht onderùit kos. Ik ha ons Bèt wèl geplaogd mi ‘ge zult dalek ’n euwighèid in de kerk zitte èn nou mi dè mooi weer in de mèijmònd… Daor verdiende gé zeeker unnen euwigen aflaot mi.’
‘Ik gò wèl erres zitte wor ik ’r ùit kan ès ’t men nie bevalt,’ ha ze truggekètst. Mar dè gonk anders ès verwaacht. Ze kreeg unnen brief worrin ston wordè d’r vur heur ’n plòts waar gerizzerveerd. Ze moes op K 1 gòn zitte èn nerres anders.
Nou viel ’t wèl zoo ùit dè’t dieje zòtterdag hillemòl gin mooi zonnig mèijweer waar geworre èn ik waar benijd hoe ze’t ha gemakt.
Toen ze hier smiddes op de klep viel, zaag ik òn d’re snuut al dè’t goewd bevalle waar. Ze glorieerde èn ha mee ’t hogste woord, mar dè zen we wèl vort gewend. ‘Zèlde zón prachtige ceremonie beleefd,’ riep ze, ‘zóiets maak ik noit mer mee!’ Ik wier langer hoe nijschierriger. ‘Och jonge, d’r wier zó mooi gezonge dur de Scola. Jong mèidjes han ze opgesteld in de gewèlve boven ’t altaar. Dè klonk gewoon engelèchtig! Èn d’r wier zó prachtig gesproke! De commissaris brocht ’n schitterende toespraak mi Brabantsen humor. D’n aauwen bisschop ha ’n goei afscheidsverhaal èn de neijen bisschop makte ’n prachtig debuut. Ze kreegen alle drie ’n stònde ovasie. D’r wier volop gevendeld dur de Bossche guld… Ècht ’t waar ’n spektakel um noit te vergeete. Ge kunt ’r grust raowig um zen dè ge d’r nie bé waart.’
‘Wie ware d’r ammòl?’ ‘Oo heel veul minse mi boordjes wor ik niks van kende, zwarte priesters en nonne èn veul hóg mijtervolk ok.’ ‘Nog bekende gezien?’ ‘Wèinig… Euh, onzen bùrgemister, de pestoor, d’n dirrekteur van ’t Noordbrabants Museum, de veurzitter van de Stichting Heziks Kasteel èn onzen Dries… Dè waar ’t wèl zón bietje… Ik heb nog wèl plezierrig gebuurt mi ’t pestorke van Vught. Die kende bekant nie mer trug nou die zóveul afgevallen is, mar hij hi nog wèl dezèlfde vrolekhèid van vruuger toen wij vur hum optraje.’
‘Waar d’r ok jong volk?’ ‘Enkelt in ’t koor. En toch ha de neijen bisschop ok op jong minse z’n hoop gesteld, zin ie, want zonder hullie hi de kerk gin toekomst. De neijen bisschop wil opbouwe en nie afbreeke. Hij wil vurral bruggenbouwer zen.’ ‘Nou dè zal hardzakke èn slopers ès Mennen èn konsorte nie goewd in de kraom paasse, mar wèl fijn dè d’r wir ’s unnen andere wend dur de kerk wèijt. Of ’t allemòl zal hèlpe is de groote vraog. De jong komme soms nog vur d’n doop èn de uurste kommunie nor de kattelieken tèmpel, mar daornao ziede ze mistal nie mer…’ ‘Ja,’ zuchtte de ons, ‘’t zal ’n hil opgaaf worre.’
‘Dè ze dees ok nog dinnen op de gedenkdag van bisschop Bekkers zal toch gin toeval zen geweest. Èn van hum moet dieje Mennen ok al niks hebbe, nèt zó min ès van de paus die hij dictatoriaal noemt. Ge zót wille weete wè zónne klippel van z’n èige vent.’ ‘Hij makt mi z’ne kritiek allennig mar meer kapot,’ knikte ons vrouw. ‘Èn die schent ok nog les te geeve op ’t Bosch simmenarie! Hoefde nie te vraoge wè hij overbrengt op die por studènte… Mar goewd dè we vort wè van die zwarte priesters hebbe um hier b’ons missionaris te komme speule.’
Nou liepe we van de week de Sint Jan binne. ’t Waar nog mèijmònd èn ons Bèt mènt dè ze dan toch ’n por karskes op moet steeke. (Ze greijnst wèl alt ès ze zie dè Maria heuren blaowen Allemantel wir nie òn hi meugen hebbe, mar toch.) Zen we goewd èn wèl binne, zien we daor ’n plaot aachter in de kerk worrop ùitgeleed wordt wè aflaote zen! Onwillekeurig moes ik denke òn de statistieke die ik nèt in de krant ha geleeze over de trugloop van de sakkremènte. Daorbé waar opgevalle dè de biecht nie ins mer vermèld wier. Denkelijk gi d’r ok gin man mer biechte. Èn nou ston hier dus ’n plaot mi d’n ùitleg van aflaote… Zón ze nou ècht die ‘airmiles vur d’n himmel’ sirrieus trug wille brenge? Ge het mar innen euwigen aflaot nóddig, mar ge wit noit of ge’m al verdiend het… Ik kan d’r niks òn doen, mar ik kreijg daor ’n moedeloos gevuul van. Ès ge nou nog wilt pesjonkele, bende toch nie van dees wirreld.

geschreven door: Klaas van Bètte