2016 - nummer 7

’t Waar eindelijk wir ’s unnen òntrekkelijke vurjaorsdag. Ons Bèt èn ikke ware nor D’n Bosch gegaon. We han goei zin toen we op de Parade òn unnen bruinen tosti zate te smikkele. We han zat te keijke, want wè waar d’r veul ‘Jeroen Bosch volk’ op de been. D’r loope teegeworrig ècht alterande vrimde minse in de stad rond te gape en dè is kèijgezellig. Ik lees bé de Ducis gèire wè krante die wij èiges nie hebbe en daor ben ik mooi zuut mi. Ons Bèt kan te kust èn te keur gòn zitte blieke èn buurte.
Op de trugweg scheen de zon volop èn de weegkante roke lèkker van ’t bloeiend kólzaod. Overal zaagde wir geel èn witte wilde blomme. We han d’r ’n goei ùitstapje van gemakt, vonne we, toen we muug mar voldaon thuiskwame.
Ik docht ’s lèkker in onzen hof gòn te zitte ruste, mar dè hòlde niks ùit. Hier bleef d’n dreun van ’t gehèij òn de Mirroise brug mar durhamere èn tot overmaot van ramp han ons overbuure tuinlùi besteld die daor mi illektries snoeimateriaal èn versnipperaars òn ’t wèrk gonge. ’t Waar in de kortste kirres zón rothèrrie dè’t nie te harde waar. Mi dè lewèij kos ik ’t ok aachter ons huis nie keere. D’n houtsnipperaar snèrpte dur mèrg èn been. Van èrremoei din ik mar nor binne um ’n bietje te gòn ligge pratten op de bank. Vruuger hadde al diejen illektrieken onzin toch nie. Nee, onze vòdder daowde men ès jong al ’n reijf in m’n haand èn daormi moog ik mooi de missen opharke tot òn de weg toe. Niks gin hèrrie. Nou ik ’t èiges vort mag ùitmake, is ’t bé-j-ons nog stiller geworre, want ik laot alle blaojer vort mooi ligge. Dè’s veul beeter vur d’n hof! Dè’s allemòl humus èn ge kunt zien dè d’r dieje schraole grond hier al behoorlijk van bekommen is. ’t Waar gelijk klaor klapzand, mar nò fijftig jaor èige beheer is de grond ’r ’n stuk beeter op geworre, dè’s zeeker. Nou waar dè harken èn reijve op zòtterdag wèl ’n plicht in onze jongen ted. Alles moes d’r nètjes bé ligge vur de naderenden Dag des Heren. Mar die zondaag zen nie mer wa ze geweest zen, wánne.
Hier is ’t krèk of de hil buurt de klusse vort opspaort um ze op zondag ùit te voere. D’r wordt zondagsmèires getimmerd, gezaagd, gemèijd èn gefruut. Alterande hèrriemakereij hurde hier vort in plòts van de zondagsrust. Ze gòn nie mer nor de kerk, mar beginne òn de opgespaorde hèrriekarwèije. Èn daornao doen ze nor de winkel! ’t Is toch godgeklaagd.
Ons Bèt moet wèl nor de kerk èn nog wèl nor de Lodewijkskerk in Osterwijk. Daor gi ze vertellen over de Zuujte Moeder èn d’ren Allemantel èn dè nog wèl vur de Próttestante! Ge moet mar dùrve. Strakke wordt ze nog domineej.
’t Is in alle geval zoo dè ik ’r in dè opzicht unne rustige zondag òn over zó hebbe gehaauwe ès ons buurt ’n bietje rèchter in de leer waar gebleeve.
Èn witte wè!?
Eerdaags kùmt d’n bisschop hier bé-j-ons op de petòzzie. Ons vrouw hi hum wir verzocht. Wè die van ons toch ammòl op d’re nèk hòlt, wánne.
Hoe ge’t ok bekekt, ons Bèt is wèl heel eukumeenies beezig! Ès ze nou nog iets kan bedenke worbé ze d’n Islam deeze kant op kan kreijge, dan is’t vort hillemòl klaor. Vurloopig zulle we’t wè dè betrèft, denk ik, toch mar op de Ramadan haauwe.

geschreven door: Klaas van Bètte