week 49 -2015

’n Por jaor geleeje zen ons Bèt en ik efkes gòn denken òn ’n ònleunwónning. Ja, dè’s eigelek heur schuld; ze zit alt te maauwe dè’t hier gelijk te groot is vur twee minse èn ze wil nor D’n Bosch. Nou, dè he’k ze toch mar ’s efkes ùit d’re kop geprót: ‘Ès gé gèire in D’n Bosch gòt wone, dan gòdde mar alleen!’ Daormi waar de hil zaak hier ’n hil weijl van de baon. Mar nou din ze van de week innins wir krèk of we toch klèinder moesse gòn wone… ‘Èn wor wilde gé mi al oewe rotzooi bleijve?’ greens ik trug. Ze din wir of ze men nie hurde èn klaagde: ‘Hoe moete wij ons daag dalek toch invulle!?’ Nou daor ha’k ze gauwzat ùit d’n droom geholpe. ‘We hen al bekant ’n ketier nóddig um ùit onzen auto te stappe en daorvur zen we dikstented ok nog ’n half uur kwet um ’n parkeerplòtske te zuuke. We stòn ’n half uur in de reij bé de drukste winkels en we hen saanderdaags ’n dik uur nóddig um alles trug te brenge.’ Daor waar de ons niks bleij mi, mar ’t is gewoon waor. Ze kupt de lesten ted dik iets worvan ze thuisgekomme vent dè’t nie òn de verwaachtinge volduu, dus mee trug d’rmi. Ok al he’k unnen heekel òn dè trugbrenge, mèin ik toch dè’t beeter is dan dè ze alles hier mar wir opslú. Ons vrouw waar ècht al over de binnestad òn’t prakkezeere… Ze moes nie te wijd van de bieb, de kroeg, de mèrt, ’t theater en ’t stasjon zitte. Alles liefst op rollatorafstand…! Èn ik moes mar ’s goewd naodenke wor al m’n boeke heen moesse! ‘Die boeke hoeve nog nerres heen,’din ik ’r teegenin, ‘die he’k nog veulste hard nóddig…’ Mar ze ha daor natuurlek wèl ’n punt. Wor kan dalek al dè leesgrèij van ons toch ’t beste besteed worre?
Laot ik mar ’s mee vertelle hoe onzen dag ’r ùitzie: Wij stòn gemeenlek um ’n uur of zeuven op. Eete dan gaauw wè èn loope mee mi de ‘wandel èn wendclub’. Ja, ik noem die zoo, umdè ge bé’t gewandel nogal ’s ’n scheet hurt langskomme. Nò ons wandeling gòn we trug nor huis, gòn onder d’n does èn beginne fris òn de kommende zake.
Ons Bèt gi dik nog nor heur gimmelestiek-club èn kùmt ure lòtter nor òjem snakkend thuis. Ik ben zó gèk nie mer; ik krùip aachter de kompjoeter èn val daor in slaop. Vurdè wij ’t weete is ’t al ted vur ’t middageete.
Ès we nie nor d’n dokter hoeve, gòn we wèl ’s oit nor ’n mèrt, mar irlek gezeed bleijf ik daor vort liever weg, want ons huis sti zó vol dètter al lang gin man mer bé kan.
Ès we dan wir binne zen op ons aauw plòts begint ons vrouw te kókkerèlle. Begin ’t op de geut lèkker te rùike, dan kreijg ik vanèiges wir honger. Somteds gòn we oit erres heen um te gòn eete. Ons Bèt veijn ’t alt fijn dè de porsies veulste groot zen. Kan ze lèkker de helft mee nor huis nimme èn dan hebbe we al wir unnen hoop lèkker grèij vur de kommenden dag ok nog! Onzen hond is trouws ok alt bleij mi alle overschot.
Nò zesse ploffe wèllie bèij vur de tillevizie èn valle daor prompt wir efkes in slaop. Ès we wakker worre, vatte we nog ’n bèkske mi iets d’rbé, keijken efkes nor alle ellènde in de wirreld èn beginnen ons èige klaor te make vur de naacht. Ès we d’r vier kirres in de naacht ùit gemoete hebben, is ’t onderhand wir ted um op te staon èn òn de neijen dag te beginne. We moeten alwir nor d’n dokter of nor d’n appeteek…
’t Opvraoge van de ùitslaag van onderzoeke kost hier veul ted èn d’n ted vliegt steeds harder. ’t Duurt ’n half uur um dur ’t tillefoon menu van ’t ziekenhuis te komme èn ès we d’r dan eindelek deur zen, zitte we in ’t waacht menu um bé de juiste persoon te belande. Mi geluk kregde nò ’n minuut of tien iemes te spreeke die ècht iets wit. Supermèrte zen unne ramp vur ons, aauw minse. Vurral de aauw krùiers die steeds wijer inkrimpe, komme veul te kort. ’n Hil dil artikele op de boveplanke stòn te hog vur hullie. D’r zen lèkker dinger die ze al in gin jorre mer gepruufd hebbe, umdè ze d’r nie bé kunne. Èn nò de bódschappe weete de miste seniore nie mer wor ze d’re wage geparkeerd hebbe. Ze moete lang zuuke terwijl d’r gekocht grèij in de winkelkar sti te ontdooie…. Zó èrg is’t bé-j-ons nog nèt nie, mar zé mar nie bang; in die fase zulle wij ok hèndig belande ès we’t nog meuge beleeve...

geschreven door: Klaas van Bètte