week 46 -2015

Toen de ons van de week op de fiets van huis gonk, scheen de zon z’n best èn dùrrum ha’k ok wèl zin um mee te gaon, mar dan moes ze efkes waachte, want ik ha m’ne ronde mi d’n hond nog te doen èn d’r laag ’n stukske te waachten op schreijve èn versture… Ik vond ok dè ze de groote spin die ze in d’r haor ha, in tussented beeter af kos zette. Dè donker ding bestònd ùit unne kwak virre èn leek wè op de wentelwiek van unnen helicopter. Op afstand hagget zèlfs iets van ’n vliegende schóttel. Mar nee, waachten op men, daor ha ze gin ted vur… ’n Jong dè krèk langskwaamp, vroeg wè ons Bèt op d’re kop ha. Zi die van ons: ‘Daor kan ik dalek op de fiets mi vliege!’ Vreugt dè jong: ‘Doe dan ’s.’ ‘Nee, dè kan ik alleen mar ès ik hard fiets,’ weert de ons af. ‘Èn ès ge d’n bessem meenimt,’ denk ik dan. Mar ès ik nor D’n Bosch wil komme, moete we mar erres afspreeke, want ze wil nou nie gòn zitte waachte, zi ze.
De ons din dus op d’r fietske nor D’n Bosch. ’t Waar ’n schón gezicht. ’n Èike locht èn zóveul hèrfstklurre dè ge d’r bleij af wiert. Nou von ik ’t van inne kant ok nie zó èrg dè’k nie mee kos, want ze ha d’r èige veulste opzichtig ùitgedost in klirròzzie van de bontste gradasies tusse oranje èn rood. Ze leek zèlf wèl ’n hèrfsttafereel, mar dè he’k mar nie gezeed.
Ons Bèt din over de brug langs de knaal richting hèrtogstad èn daor stonne vlakbé de Zuidwal ’n por Bossche gemintelùi mi unne reinigingswage. Ze ware mi unne verstopte rioleeringsput beezig. Toen ons vrouw daor kwaamp òngedrùld mi al d’r virre èn klurre stopte de gemintemènnekes, want zóiets han ze nog noit gezien, zèlfs nie in Oeteldonk. Ze moesse zó blieke dè ze nie oplette wè ze dinne. Ze liete de slang ùit ’t putje schiete, de gapers… Èn de ons kreeg ’n vol laog van Bossche stront over d’r èige heene, verschoot d’r èige ’n ongeluk èn kwèkte moord èn brand. Ze tùimelde van d’r fiets. De gemintekèirels wiesse ginnen himmelse raod. Ze stelde veur um ons vrouw nor huis te brenge. ‘De fiets kan hèndig op de wage èn gé kunt mooi mee veurin zitte bé-j-ons, want wèllie zen dè luchje wèl gewend…’
D’r zaat niks anders op, mènde ons weederhelft èn daor gonk ’t speul nor Mirroi.
Thuis òngekomme stonne bèij de buurvrouwe krèk buite te buurte. Dè zulde alted zien, wánne; ès ge nie gezien wilt worre, lupt hil de buurt nèt ùit. Ik zaat nog aachter m’ne kompjoeter èn vond ’t vrimd dè d’r unne vrimde gemintewage stopte op onzen inrit…
De ons waar mi ginne riek te voeiere. Ze din al d’r kleer, d’r virre èn d’r schoewn mar mee in unne zak èn ze heeget gelijk de vuilesbak ingekwakt.
Toen ze op de geut ston, zin ik dè’k vond dè d’r zoo mar ’n arig luchje in huis hong. Daor kreeg ik ’t òlling verhaal in geuren èn kleure te heure.
‘Ès dè nou in Mirroi gebeurd waar, ha’k ’t nog nie zó èrreg gevonde,’ plaogde-n-ik,’mar dè ge himmòl onder d’n Bossche kak zit, dè’s nog de grótste ramp! Mar ’t is wèl oew èige schuld...’ Daor viet ze vlam: ‘Èige schuld, èige schuld…!? Wè kan ik ’r nou òn doen dè die gapers nie op d’r wèrk lette!’ ‘Nou ja, ès ge zoo over straot gòt, dan diende gevaoregèld in te kalkuleere, mèin ik. Èn ès ge nou vandemèirge mooi efkes op men gewaacht hat, waar ’t ok noit zoo afgeloope!’ De ons schudde venéndig d’re kop èn din de badkamer in. ’n Uur lòtter rook zé èn hil ons huis èn de umgeeving nor lavèndel èn kruinagel èn dennegeur.
‘Ik weet nie of ’t wèl wijs is um dees òn Tiene èn Ante te vertelle,’ zin ik onder de middagsen bóttram. ‘Kan men ’t toch schille,’ greens ons beeter helft. Dus diejen èigeste middag he’k ’t mar mee deurgebriefd nor Vorstenbosch, hoeve ze ’t nie van ’n aander te heure. ‘t Waar goed besteed. Ik hurde Ante òn d’n andere kant van de lijn hinnike van de laach. ‘Zegt mar dè ze toch wèl wè van ’n kakmadam hi,’ giebelde-n ’t dur d’n horre. ‘Ès ik dè daak òn d’n onze durgeef, zal ie barste van ’t laache. Èn umdèsse zoo reageerde he’k ’t ok mar op papier gezet, mar ’t is nie de bedoeling dè ge dees nou òn de groote klok gòt hange, want eigelek wille we’t toch ’n bietje stil zien te haauwe… Dè Vorstenbosch ’t wit, is wèl meer ès zat, mèin ik.
‘Ik zó de geminte D’n Bosch d’r vur op laote drèije,’ bèlde Tien saoves nog deur. Dè’s nou krèk iets vur hum: d’r mee wir gèld ùit zien te slaon…

geschreven door: Klaas van Bètte