week 31 -2015

We han ons weekendje nor de kust mi Tiene èn Ante al ’n mònd geleeje vaastgeleed èn dan zulde zien dè wij nèt die daag raow weer kreijge… ‘We nimme gewoon de pèrrepluus mee èn we zien wèl wè’t wordt. Bé kaoi weer doen we mar ’n muzeum in of we gòn wè leeze,’ ha ons Bèt gezeed èn dè waar in Vorstenbosch goewd gevalle. Wij nor Naaldwijk èn onderweege waar ’t weer prachtig. Volop zon èn nie te wèrm. ‘Ès we dè nou ’s ’n por daag zoo kosse haauwe,’ verzuchtte ons vrouw, mar we wiesse dè d’r hil iets anders vurspèld waar. Toen we in Naaldwijk ònkwame bé ’t Carlton gonge de koffers gaauw de kamer op èn wij op de fiets, want we moesse prófiteere nou de zon scheen. We zón de kust opzuuke èn dan over de duine nor Kijkduin doen. De weg liep langs veul kasse èn blomme vur we dur Arendsduin de zeekant op kosse. ’t Neij fietspad dur de duine viel nie mee, umdè d’r zand opgewèijd waar. ’t Ha hier overal lillek huisgehaauwe. We zage geknakte beum èn blaojer èn takke die te rauwste gerùimd ware. ‘Kunde toch zien wè wij ’t ’r in ’t zùie wir goewd afgebrocht hebbe,’ mènde Ant èn ze ha gelijk. Bé Terheijde ware ze bé ’t strand volop òn ’t kite-surfe,’n schón gezicht. ‘Die hebbe d’r weer op,’ riep ons weederhelft die z’n best moes stampe um teege de wend in te komme. ‘Ja,’ stemde Ant in, ‘mi windstilte kreijge ze’m hier nie umhog.’ Daor begos Tien innins schaoilek te laache. ‘D’r zen d’r die dè zonder windstilte ok nie mer lukke zal,’ riep ie ’r gehèimzinnig aachteròn.’Makt mar ’s ’n por mooi foto’s,’ reageerde Ant. Och, waar ie z’n tablet toch vergeete, d’n Tinus!’ ‘Moet ie mar Ibrofen vatte,’ onneuzelde ons Bèt.
We gongen al gaauw òn de picknick die Ant wir prima verzùrgd ha. Tien vertelde dè hulliejen buurman mi die heete daag bekant flaow gevalle waar in z’ne wage. ‘Ha-t-ie dan gin airco?’ vroeg ik onneuzel. ‘Nee,’ waar ’t antwoord, ‘hij hi nog gin airco mar ‘arwo’… Witte wè dè is?’ Nee, dè wiesse wij nie. ‘Dè is ‘alle raome wagewijd ope’’, riep Tien triumfantelek.
We kosse in Kijkduin de fiets van ons Bèt oplaoie òn de mallemeule èn gongen op d’n boulevard òn de wijn èn ’t bier. ‘Dees vatte ze ons al nie mer af,’ knoorsde de ons tevreeje.
’t Wier donkerder èn toen we op ons fiets richting Scheeveninge dinne, begos ’t te drùppe èn efkes lòtter reeje we dur de stroomende reege. We kwame nat òn bé Simonis èn gongen òn de vèrse vis. ‘Nerres beeter ès hier,’ gniffelde Ant èn die hitter verstand van. Toen we voldaon trug nor ons hotel dinne, koze we de kortste weg vanweege ’t wèijweer. Saoves op de kamer bé Tiene èn Ante zate we òn de wijn èn spraken af dè ons program van de volgenden dag mee dur ’t weer bepòld zó worre, mar dè we wèl ’s nor Dèlft kosse doen.
Saanderdaags nò ’n steevig ontbijt zate we al wir vlot tusse de wiele. Via Kwintsheul gonk ’t op Dèlft op in. Prachtig um langs de gracht van de Aauw nor de Neij Kerk te fietse! Op de mèrt ankerde we òn. Nerres gin oplaoipunt te veijne. Ikke nor ’n vrouwke dè buite d’r zaak ston mi de vraog um ’n buite-stopkontakt. Dè ha ze nie, mar ze wó wèl ’n haspeltje ùitlegge. ‘Prachtig! Opgelost! Dan gòn wij hier òn d’n drank èn ’t gebak,’ besloot ik. We zate mooi over de mèrt richting stadhuis te blieke. De wolke bove Dèlft beloofde nie veul goeds, mar wij ware d’r dreug gekomme, ondanks alle kaoi weerberichte. We genote van ’t mois um ons heen. Innins viel d’r ’n bùi, mar dè deerde ons nie. Wij lieten ons èige nie kiste! Ant vertelde dè ze gonge lijne, want Tien èn zé han vort ’n bùikske. ‘Oe, wè ongezellig,’ riep ons Bèt, ‘wè kan ùllie die por kilo toch schille.’ Nee, ’t moes ’r af, ze wón d’r goewd ùitzien ès ze strakke de gaauw brùiloft gonge viere… ‘Kik mar ùit, dalek hòlde dè fist ginnins mi die flaowe kul,’ stukte de ons. Wij reeje dreug trug nor ons hotèl èn sprake saoves af dè we de lesten dag nor D’n Haag zón doen. D’r waar wir kaoi weer beloofd. ‘Dan nor ’t Museon,’ mènde ons Bèt. Nò ’n goei ontbijt nor de rezidènsie. We kwame dreug òn! Ge vergongt van de drukte èn de hèrrie in’t museum. Dus dè han wij gaauw gezien. Wèl moes ’r ’n foto gemakt worre mi de bloote Neandertaalse schone. ‘Misschien wèl iets vur de ùitnoodiging van ons gaauw fist,’ mènde Tien. We zate efkes lòtter bé ’t Kurhaus in de zon. ‘Gin man geleuft dè wij hier nou zitte te zonne,’ snove de vròllie. ‘Ondanks de bùie zen wij ’t fietse noit bùi,’ riep ik tevreeje.

geschreven door: Klaas van Bètte