week 29 -2015

In de zùrg reegen ’t alsmar klachte. ’n Veulgeheurde lamèntasie is dè de zùrgpasjènte steeds mi aander verpleegers te make kreijge. De aachterliggende gedachte is dè de ‘cliënt’ nie mag gòn hèchte! Nou hurde wij pas van ’n vrouwke dè zé ’t nou krèk wèl fijn vond dè ze steeds iemes anders òn heur bed kreeg, want zin ze, ‘die die ik al gehad heb, zegge dè ik alted ’tzèlfde zeg…!’ Tja, elk naodeel hi z’n vurdeel…
Giesterenaovend zèn wij efkes bé Drieke èn Diene weezen buurte. Die van ons ha dè al zó dik beloofd. Èn nou hullie jongste durske irdaags gonk traowe, moes ons vrouw de neij klirròzzie van Diene, toch onderhand ’s komme keure, zódoende dus. Dien ha in d’n uitverkoop toegeslage in dieje neije winkel wor ‘Sale’ op de winkelraom ston. Ze ha meer ès de helft korting gekreege! Ze ha d’r èige in neij schoen èn ’n mantelpak gestoke. ’t Waar ammòl zó vurdeelig geweest dè ge’t bekant nie kost geleuve. Èn umdè’t ammòl zó schappelek van prijs waar, ha ze rezèrve schoen gekocht, ok nog. ‘Schoen hedde nog nie hèndig te veul,’ mènde Dien. Ge kost dan in geval van nood alt vortvatte. Natuurlek moeste dan ùitèindelek wèl vur een sondags por kieze èn dan wiere die aander vanèiges oew swèrrese schoen... Umdè Dien zónne goeie klant waar, ha ze ok unne zeije sjaal vur niks gekreege. Hillemòl gratis! ’t Ha nie op gekunne in dieje neije winkel mi d’n ùitverkoop. We zaten òn de koffie te buurte èn ons Bèt zin: ‘Ge zult nie veul mer te vermake èn te waassen hebbe, mi al dè neij grèij.’ ‘Nou, dè mènde mar,’ verweerde Dien d’r èige, ‘ze han daor eigelek niks fesoenleks vur onzen Driek. Hij hi nie kunne slage èn hij is zó dik geworre dè-t-ie nie mer in z’n traowpak kan. Dùrrum docht ik dè mar ’s mooi ùit te legge èn te verstukke, zódè hij d’r mi’t fist ok wir schón op sti!’ Ik keek nor Drieke. Die zaat ’t zoomar zoer te beleije èn zin d’r gin een. Wij zulle toch ’s in de gater haauwe hoe hij d’r op sti bé’t traowfist van z’n dochter. Ik waar nie ècht bleij mi de rùim ònkoope van Diene; ès’t mar nie op de ons overslu. Die hi noit genog todde…

Tien en Ant waren hier op de weekelekse koffie. Ze han iets heel bezunders te mèlde èn dè makte ons kèijnijschierrig. ‘Ùit betraowbare bron,’ zin Tien mi naodruk, ‘èn ècht worrend waor.’ Dè wekte al mee ons wantraowe, mar we wón ’t toch wèl gèire heure… ‘Vertel op,’ riep ons Bèt vol ongeduld. Hulliejen buurman waar bé ’t koor, begos Tien èn daor ha-t-ie unne zanger getroffe die vertelde dè-t-ie ’n tedje nie ha kunne zinge, umdè-t-ie ’n verveelende operasie ha ondergaon. Natuurlek wó d’n buurman meer weete van dè sneijwèrk èn de zanger vertelde dè-t-ie ’n operasie òn z’n eedel deele ha moete durstaon vur ’n neij wòtterlèijing…, hij ha al zó lang laast van thermostaatprobleeme… ‘Prostaat, Tinus!’ verbeeterde Ant. ‘De operasie waar nie goewd gegaon.’ Dè makte de umstanders heel benijd. ’t Kwaam zèlde veur, ha de geneeskundige loodgieter nòdderhand opgebiecht, mar hier waar ’t helaas gebeurd; ze han de plasbuis deurgesneeje! Dè gaaf vanzèlfspreekend komplikasies… Dè kos alleman z’n èige wèl indenke… ‘Ge zul ’t misschien moeilek kunne geleuve,’ waar de verteller wijer gegaon, ‘mar bé ’n volgende operasie hen ze de zaak gelukkig kunne herstelle. Ze hen daorvur ’n stukske van de tong van de pasjènt moete gebrùike!’ D’r wier ongeleuvig gezweege, mar al rap volgde d’r reaksie. ‘Hedde d’r nou gin laast van dè-tie mee wil praote òn de pisbak,’ ha d’r inne geroepe. Tien ston te laache èn verzeekerde nog ’s dè’t ècht zoo gebeurd waar. ‘Wir ammòl enkelt mar lulpraot,’ greens ons vrouw èn schudde d’re kop.
Èn over lulkoek gesproke: Tien moes ok mèlde dè-t-ie van plan waar suubsidie òn te vraoge bé Brabants Erfgoed! ‘Worvur?’ snèpte ons Bèt gaansèchtig. ‘Umdè’k ons Ant binnekort al fijftig jaor in stand gehaauwen heb,’ riep Tinus triumfantelek. Èn ie gonk vrolek wijer teege men mi: ‘Kunde gé ok grust doen, want um ùllie Bèt zó lang te kunne bleijve onderhaauwe, hedde grif alle steun nóddig die ge kunt kreijge!’ Wèllie stonne bèij verbouwereerd te blieke. ‘Och lulkloot, bestelt d’n hond èn blaft zèlf,’ snaauwde de ons vol onbegrip.

geschreven door: Klaas van Bètte