week 21 -2015

Ik ben de vurgende keer nogal pozitief geweest over Tiene, mar dè kan eigelek nie leije. Ik heb ’t namelek nog nie over z’n tablet gehad. Hij ha die meegenommen op ons fietsvakansie nor d’n Aachterhoek, want dan kos ie internette èn foto’s make èn dinger opzuuke… Nou, hij hatter wèl zó hog over opgegeeve! Mar hij kos d’r himmòl niks mi. Nò unnen dag vergeefs gepiel hij nor de resèpsie, want dè moes òn de Wifi ligge… ’t Mènneke aachter de balie zaag de grijze kop èn zin dè ze ’n ope verbinding han èn dè Tien mar op instellinge hoefde te klikke, mar ja, dè ha Tinus nie geweete! Die ha alleen mar van ope been geheurd, zin ie stomweg. De resèpsionist bleef gedienstig èn zin dè-t-ie Tiene wèl wó hèlpe ès ie z’n tablet meebrocht.
Toen Tien op de kamer op instellinge daowde, kwame d’r mee drie verbindinge vur d’n dag èn kos ie innins de biljèrtùitslage van de wedstrijde in Vorstenbosch zien die-t-ie nou miste… Wij waren ’t gedoe mi de tablet nogal ’s gaauw bùi èn dinne liever nor buite, want de natuur waar ons gunstig gestemd. Unne prachtigen aovend vol vogelzang èn lèkker lucht. Tien naam z’n ding mee. Op ’t terras ware stellekes mi tablets èn i-phones in de weer; die han hillemòl gin bódschap òn mekare. ‘Kik, dè’s nou worrum ik zón asociaal ding nie wil,’ mopperde ons Bèt. ‘Ja,’ reageerde Tien streijlek, ‘mar ge ziet wèl, ès ge d’r vandaag d’n dag bé wilt heure, dan moete minstes ’n tablet hebbe!’ Nou, daor ha-t-ie de gevulige snaar gerakt bé ons vrouw: ‘Worrum zó ik daor bé wille heure!?’ ‘Umdè’t zó in is,’ kètste Tien trug. ‘’t Kan zó in zen ès ’t wil; ’t is ’n ongezellig stom gedoe!’ ‘Ja nèt,’ riep Ant, ‘doe dè ding mar gaauw weg.’ ‘Nee,’ próttesteerde-n-ik, ‘hij hitter zó over opgegeeeve, lót ’m nou ok mar ’s eindelek ’n foto maken of iets!’
‘Ja,’ vond Ant, ‘dè kos ie wèl ’s gaauw doen. Anders moete gé dè alted!’ Tien betrok klungelig de stelling mi z’n tablet, mar gelukkig zaat ’r ’n vrouwke dè mee ònbooi um ’n opname te make wor Tien zèlf ok op ston… ‘Nou, ik ben benieuwd ès gé die dalek nor ons opstuurt,’ zin ik. ‘Nee, opsture kan nie, want ik heb gin kabeltje bé m’n tablet...!’ Men boks zakte af. Èn toen vertelde Tien dè-t-ie ’t ding ha gekreege bé ’t overstappe nor unnen andere radiogids… ! Ik hoefde d’r nie op te reekene dè’k de opnames van Tiene oit zó zien…, mar de tablet makte heel mooi foto’s..!
We kreegen ’t over plòtsname. Hier vlakbé laag Laren, mar in ’t Gooi laag ’r ok een èn dan waar d’r ok nog Noord- èn Zuidlaren… Zoo hádde ok drie Haarens, volges Tiene. ‘Ja,’ zin ik, ‘mar een schreijfde mar mi een a… Toen wies Tien te mèlde dè d’r ok twee Castricums ware; een in Noord-Holland èn een in Brabant. Dè leste kos ik nie geleuve. Mar Tien wies ’t zeeker, zoowès alted, want daor ginge ze irdaags mi de KBO nor toe…! Ik zin: ‘Jonge, gé bedoelt Caasteren..!’ ‘Nee,’ sprong Ant gaansèchtig bé, ‘onzen Tien hi gelijk. Ik heb d’n brief van de KBO bé. Ik zal ’t oe zoo laote zien.’ ‘Nou zó’k gèire hebbe dè we vurraf wedde,’ streej ik, want ik waar heel zeeker van m’n zaak, toen ze ok nog mèldde dè Castricum vlakbé Esbeek laag. Mar d’r wier natuurlek nie gewed èn Ant hòlde d’n brief vur d’n dag. Wè ston daor!? Caasteren natuurlek!
Ès d’r nou iets is, wor ik mi hullie wir over moet streije, roep ik allennig mar vort: ‘Castricum!’ Daor worre ze zeeg af, dè èigewijs volk. We kreegen ’t over de reaksies bé Tiene neije wage. Ja, d’n ònschaf is wèl ’n weijl geleeje, mar sommigte dinger bleijve boeie... ‘Aachter in oewen auto is nie veul plòts,’ ha Tienen buurman gezeed. ‘Ja,’ ha Tien gereageerd: ‘daor zit ik ok noit!’
Op de lesten dag van onzen tocht dur d’n Aachterhoek zen we nog mi de schrik vreij gekomme. We han unne prachtigen dag aachter de rug èn kwame voldaon trug bé ons hotèl. Nou ston Tiene wage links aachterón èn de menne rèchs. Ons Bèt reej vurrop, hiel rèchs òn, rècht nor onze wage, mar diejen Tinus boog innins linksaf. Ant, in de loogiese veronderstelling dè d’re mins ons vrouw aachternao zó drùlle, verschoot gruuwelek van de maneuvre. Èn oei, daor gonk ze vol op de rem èn tùimelde um...! Nou hi ze al ’s dikker iets gebroke èn dùrrum hiele wij ons hart vaast. ‘M’nen ellenboog bloeit èn m’ne schaauwer duu zeer,’ klaagde ons gevalle vriendin èn heel wijs zin ze d’r aachteròn: ‘Lòt men mar efkes zitte.’ We hòlde heur onder d’r neij fiets ùit èn gelukkig viel ’t aachteraf mee mi de gevolge van de val van Ante. Die neij fietse zen ok zó loeilicht...! Mar diejen Tinus wir hé…! Dénkelek zal hij men aachteraf de schuld wèl geeve…

geschreven door: Klaas van Bètte