week 18 -2015

Ge wit dè ons beeter helft op kleur is ingesteld èn dè hen we wir geweete! Wij hen hier ’n hil oranje week aachter de rug èn toch zen we hillemòl nie zó ùitgesproke kunningsgezind… Dè begos al mi de seklade pòsèijkes. De ons din ammòl de oranjese opspaore vur lòtter… Ik ben hillemòl nie zónne zuujtknaauwer ès ons Bèt èn ik ben ok nog lang nie d’n aauwe, dus mi men snoepzucht val ’t wèl mee. Nog alt zit ’t op m’nen borsok èn ik hoest gereegeld hil de tènt bé mekare. Ik zit nog ’n hil weijl mi veul gebulder, snùif èn snotter, ben ik bang. ‘Gò mar trug nor d’n dokter,’ ruupt de ons dan, mar daor ze’k al geweest èn de kuur he’k krèk aachter de rug. Nee, ik bleijf mar mooi binne. D’r is nog steeds diejen dunne rotwend èn d’r hengt nog volop griep in de locht. Mar de ons is dik teege d’n draod in èn vond innins dè we toch mar efkes moesse fietse. Anders wier dè niks mi ons vurjaor… Èn zódoende zate we op zondag bé de Poeling in de zon. ‘Nie te lang,’ ha’k tevurre gezeed èn ik gonk al gaauwèchtig afreekene. ’t Pèrsoneel waar binne beezig mi ’t inrichte van hil de tènt vur ’t naderend kunningsfist. Alles moes in rood-wit-blaow èn oranje. Ze han vlègskes, linte, sjèrpe èn balonne èn ok groote opgeblaoze kunningskroone. D’n uitbater èiges din mi een zón gevaarte nor ons vrouw mi de vraog: ‘Dees zal ùllieje Klaas zeeker nie paasse, want die hi zónne groote kop..!?’ De ons reageerde in de uurste versnelling: ‘Oo, mar dè gif niks, dan is’t krèk iets vur men’ èn ze viet de kroon èn vertrok. Daor zal gin man op gereekend hebbe. Ikke in elk geval ok nie, mar ik moog dè onding wèl mee nor huis zien te kreijge, want daor ha de ons groote planne mi. Ès ze’t èiges nie op kos, dan moes ’t mee nor de jong van ons Mrietje. Die zón dè wèl heel schón veijne, docht ze. Dè ze’t èiges nie op kos, ha’k al mee gezien èn ’t plan ze te sleijte òn ons klèinkeijnder zaag ik ok nie zitte. ’t Pakte persies ùit zoowès ik verwaachtte; de jong wón nie vur schut gòn loope mi zón onding op d’r harses èn èiges kos ze d’r ok niks mi. Gevolg: de kunningskroon laag hier ès ’n groote opgeblaoze koeie-ùir in de gang te koekeloere. ’n Ùir mi aacht streekels nog wèl. ‘Wè bende toch ok’n gaans um dè ding mee te nimme,’ greens ik. ‘Dè ha Kees zoo nie bedoeld!’ De ons ha gin verweer, staak d’r neus de locht in èn nèijde d’r ùit, men aachterlaotend mi dè onhandelbaar oranje kopstuk.
Op kunningsdag kwaamp ze mi oranje-tompoeze òngezet, want dè hurde op zónne fistdag bé de wèrmen drank. Ik ben hillemòl nie vur die dikmakende zuutighèid, mar de ons hi daor ’n mooi smoesje gevonde vur heur èige onùitroeibare snoepkontereij. Ik zeg d’r mar niks mer van, want ’t is nie besteed. Pas toen ze op denzig van de supermèrt kwaamp mi wir ’n òlling neij doos oranje gebak, kos ik m’n èige nie inhaauwe: ‘Bleft dè hier òn de gang mi dieje zuujte rommel? Ze zen zeeker over d’n datum èn nog harstikken tèij ok!’ De ons keek gestoke menne kant op èn vlamde trug: ‘Ès ’t nie goed zat is, dan lótte ’t mar staon, ondankbaar stuk stront! Gòdde gé mar nor ’t bejaardehuis ès ge hier nie goedzat mer verzùrgd wordt.’ ‘Mar al dè oranje grèij, dè kan toch nie gezond zen,’ zuchtte-n-ik zuutjes. Ik moet gruuwelek ùitkeijke, want heur straf is dè’k dalek hillemòl niks mer kreijg. ‘Ik mèin dè’t nogal nie lèkker is, zón gebak mi slagroom èn oranje seklade!’ Is d’r ok al vort oranje seklade? vroeg ik m’n èigen af èn dieje slagroom, waar dè misschien ginne schimmel!? Ik zin mar niks èn zaag hoe de ons d’r ziel wir zaat te versnoepe.
Efkes lòtter hurde-n-ik heur òn de tillefoon teegenover Ante opbiechte dè ze’t nie ha kunne laote um die doos kunningssoeze mee te nimme, want ze waren afgeprijsd tot mar innen euro! ’t Makt de ons niks ùit of die dan kèij-oud zen, docht ik, ès ze mar kan snoepe…
’t Waar trouws wèl meegevalle mi ’t weer op de verjaordag van onze kunning. Ze han vurraf wir pèssimisties kaauw èn reegen beloofd, mar ’t viel alles mee. Nou is dè beeter ès andersum èn toch he’k ’r unne gloeienden heekel òn dè ze die dinger verkeerd de wirreld insture. Ik heb dan al teegezin bé vurbaat. Ons Bèt ruupt dan mee: ‘We kreijge kaoi weer! We bleijve mooi binne…’ Ik zó de KNMI gèire ònklage vur al die valse bódschappe èn onderhand ’s um smartegèld wille vraoge. Ze moete in ’t vervolg mar gewoon zegge dè ze ’t nie weete…
Èn nou keek ik vandemèirge in de spiegel èn verschoot ik van m’n èige. Ik heb allemòl oranjese vlèkke in m’n gezicht! È’k nou gerdjuu de kunningskórts mar nie opgeloopen heb, ok nog..!?

geschreven door: Klaas van Bètte