week 16 -2015

‘Daor hedde’t nou,’ riep ons Bèt èn ze kwakte mi unnen beuze kop unnen brief vur men neus.
’t Zal toch zeeker nie over bonusse gaon, docht ik, toen ik ’t logo van de Rabobank zaag. Nee, ’t waar ’n schreijve van de bank dè ons moes mèlde dè ’t kantoor in Ballekum vanaf 1 juli vort geslote zal zen. Jonge jonge, docht ik, dè ha Hèmke, onzen uurste kassier toch ok noit kunne denke… Ons vrouw greens nog wè deur: ‘Uurst verplichte ze de minse alles vort per bank te doen èn dan wille ze iedereen laote telebankiere èn nou goie ze de hil tènt dicht. Um pèrsoneel van de bank òn te spreeke, moete we dalek vort nor Gèissel of Skeijndel… Èn hoe lang sti die bank van ons hier nou? Uurst moes Mirroi dicht èn nou Ballekum dus ok. Gé moet mar ’s keijke of we nie erres anders heene kunne mi ons bankzake.’ ‘Bè ja,’ bromde-n-ik trug, ‘kan ik zeeker al dieje rompslomp van veraandere op m’ne nèk gòn haole… Ès gé gèire veraandert, dan reegelde dè èiges mar. Ze belove van de bank alternatieve on-line èn apps. Dè’s nèt iets vur aow!’ De ons liep blaozend nor de geut èn dè waar mar goewd ok, want we ware bèij al dicht bé ’t kookpunt gekomme. Toen ze goewd èn wèl trug waar mi wèrmen drank, ha ze de zaak al ’n hil èind vergeete. ‘Och, ’t zal onzen tijd wèl vort dure…,’ berustte ze, ‘zóveul gèldzake hen wij ok nie mer te reegele.’
’t Mankeert ’r nog mar òn dè ze in deezen brief zette: ‘Om u nog beter van dienst te kunnen zijn, sluiten wij voortaan definitief onze deuren’ pruttelde ik nao.
De tillefoon gonk. Ant ùit Vorstenbosch ha wir wè te mèlde. Ik hurde de ons opfleure. Efkes lòtter zaat ze te schaoteren èn te schudde òn d’n horre. Ik wier d’r kèijnijschierrig af, mar ik wier wir op de proef gesteld, want ’t duurde ’n euwighèid vur ze eindelek ùitgeroddeld ware.
Toen ze de tillefoon truglin, begos ze wir te laache èn daor kwaamp eindelek d’r verhaal. ’t Gonk natuurlek wir over Tiene. Ant ha de leste daag wè strumapille veurgeschreeve gekreege èn ok nog wè grèij teege hoogen bloeddruk, umdè ze wè kwakkelend waar. Die pille ware òn de groote kant èn dùrrum din ze die oplosse in ’n glèske wòtter. Dè waar heur èige glèske èn ze liet diejen drank staon tot alles mooi opgelost waar. Ant moes tussendeur efkes nor de plee… Kùmt ze trug, is d’r glèske leeg! Hi diejen Tinus van heur dè glas toch opgedronke… ‘Ge zót ’m toch wè, wánne! Hij wit goewd dè’t men glas is èn dè ik dè alleen vur m’n èige gebrùik,’ ha Ant geklaagd. ‘Èn toen,’ vroeg ik, want ik wó d’n afloop kenne. ‘Ja, hij moes nog nor z’ne weekeleksen biljèrtwedstrijd… Hij waar onderweeges zó dol ès ’n kùike geworre èn hagget amper rècht kunne haauwe… Hij ha z’n parteij wijd verlorre. Zegt dè-t-ie sjagrennig thuiskwaamp èn natuurlek kreeg Ant ok nog de schuld.’ Ik kos ’t m’n èige hillemòl veurstelle èn hurde-n-’m in gedachte te keer gaon, de klippel. Ons Bèt docht kennelek ’tzèlfde: ‘Wènne stommen dookus èn dan ok nog Ante de schuld geeve,’ zuchtte ze. Èn toen zin ze: ‘Al dè maansvollek is ok overal ’tzèlfde.’ Èn dè telde-n-ik vergimmes wèinig vanèiges. Ik zaat efkes te pratte èn zon op vraak. Innins wies ik ’t èn riep: ‘D’r reijt ’n mènneke op de fiets dur ’t dùrp. Hij hi twee kiendjes mee… Ra ra, hoe hiet dè mènneke?’ Ons Bèt keek men ongaans òn èn ik zaag al mee dèsse’t nie zó weete èn dùrrum riep ik triumfantelek: ‘Rob! Hij hiet Rob!’ ‘Ja èn hoe zó ik dè kunne weete,’ reageerde de ons afkantig. ‘Bè, dè hadde moete weete dur die kiendjes, want ’t een zaat ‘veur Rob’ èn ’t aander zaat ‘aachter Rob’…!’ Ons beeter helft zuchtte nog dieper ès ze al gedaon ha èn greens trug: ‘Ge het nèt zóveul verstand ès diejen Tinus in Vorstenbosch.’ Dè telde-n-ik ok mar wir hil wèinig.
Toen Tiene veurval bezonke waar, begos ik òn ’n snoeikarwèij in d’n hof. Ik hagget al dik ùitgesteld umdè’k ’r teegenop zaag, mar nou moesse de zeijtakke van de mast van zeuventig jaor oud ’s hard òngevat worre. Ik gonk z’n best òn ’t zage èn ’t knippe èn ’t vorderde gestaag. Ik ha ongemèrkt unne natte rug gekreege èn gerdjuu, daor ha’k ’n klèts te pakke. Hoeste, snottere èn ’n zeer keel. De ons wies raod. Ze ha nog ’n aauw fleske in de kèlder mi saliestroop. Ik viet unne lippel, wier mee dol èn drèijerig èn rakte me toch òn de slingerschijt! Ons Bèt ok mi d’re salie!

geschreven door: Klaas van Bètte