week 8 -2015

Ons vrouw ha wir ’n hil tillefonade aachter de rug èn zó men efkes op de hógte brenge van al ’t nijts van ons vriende. Ja, d’r waar wir veul veurgevalle. Ès Tien mi de karneval wè veul gepruufd ha, ha Ant steeds geroepe: ‘Gé moest ’s iets eete!’ ‘Och dè bietje dè ik eet, kan’k ok hèndig drinke…’ ha diejen èigewijze dan wir truggekwèkt.
‘Ant is òn ’t lijne, mar ’t lukt nie èrg. Ze ston krèk op de weegschaol toen Tien binnekwaamp. Hij vroewg: “Èn?” èn Ant schoot mee in d’re pin: “Wor ie z’n èige mi moeide!?” “Hoho,” verweerde Tien z’n èige, “ik hoef alleen de uurste drie cijfers mar te weete.”’
Tien ha ’n neij scheerapparaat òngeschaft èn Ant ha gegreenze: ‘Worrum hedde gé nou toch zón neij Russisch scheerapparaat gekocht?’ Tien wies nie wè ze bedoelde èn vroewg: “Russisch? Hoe komde daor nou toch bé!?” “Ja,” ha Ant geroepe, “daor sti ‘Poweronoff’ ès mèrknaam!”’
Ant ha ok nog vermèld dè hullie Bianca mi d’n afgeloope karneval Eypties verkleed waar gegaon. ‘Ès wè?’ wó ik weete. ‘Ze hi drie daag in Oeteldonk gewerkt ès Pleejopatra,’ schaoterde de ons.
Tien ha op ’n stil momènt zitte te prakkezeere èn hij ha innins gevraogd: ‘Zó d’r nò de dood ok nog seks zen?’ ‘Nou,’ ha Ant truggeroepe, ‘veul kan dè noit schille mi nou… Ik mèin dik dè we wè dè betrèft al vort dood zen, want in bed is’t toch alt al nul, komma nul…’ Oei oei, daor waar Tien toch lillek gerakt. ‘Moete gé nèt zegge, gerdjuu… Ok d’n beste jockey makt niks klaor op ’n dooi pèrd,’ ha-t-ie sjarmant wijer gegreenze.
De stemming waar volges ons vrouw al onder ’t vriespunt gerakt, toen Tien ok nog geroepe ha:
‘Hoe zit dè hier mi ’t eete de leste daag? Giestere waar ’t niks èn vandaag is ’t wir niks!’
‘Ja,’ ha Ant strijdlustig truggekètst, ‘dè kan kloppe; ik heb ok vur twee daag gekókt!’
Mar Tien is mar slècht ùit de karneval gekomme. Hij is al daag grieperig èn òn d’n dunne. Ant hattem wille hèlpe mi de raod: ‘Niks zó goewd teege diarree ès twee banane…’
Nòdderhand ha Tien geklaagd: ‘Ik heb dè geprobeerd, mar die uurste banaan din al zó zeer, dè’k de twidde mar gewoon heb opgeëete.’ ‘Wè kan ie toch ok unnen Dookus zen,’ hinnikte ons Bèt. Tien denkt dè’t kùmt, umdè d’r kroege ware, wor ze gewoon zate te rooke òn de bar. Ongepèrmenteerd!
Èn toen gonk de tillefoon. Ik kreeg Tiene èiges òn de lijn. Tien begos mi men toe te vertraowe: ‘We zen hier vort van veul dinger afhankelek. Alles moet hier wijke vur ons Bianca èn de keijnder èn dik lupt ons planning in de soep, umdè we èiges nie lèkker zen.’ Mar hij ha ’n verveelend bericht, want ze kosse vurloopig nie komme buurte. Hij waar èiges niks wèrd èn Ant moes ’t bed haauwe…
Hoe waar dè toch meugelek, vroeg ik m’n èigen af, want Ant waar vruuger noit ziek.
In unne glattigen drèij op d’n Hoek waar ze heel hard gevalle, vertelde Tien èn nou ha ze haarscheurtjes in d’r bekke… Ik vertelde ’t nijts mee teege de ons.
‘Wor zé toch allemòl haor hi,’ zuchtte ons Bèt onneuzel…
Mar zonder gèkhèid: ’t blef tobbe mi Ante. Unnen dokter ha heur pas ùitgebrèijd onderzocht, want d’r bleeve ammòl van die vaag klachte. Umdè d’r ùit alle onderzoek gin duidelekhèd waar gekomme, vroeg d’n arts of Ant ’s ’n lijst kos make wor alle medicijnen op stonne die zé veurgeschreeven ha gekreege. Dè zó ze doen. Toen ze alles bé mekare gezocht ha èn nètjes opgeschreeve, naam d’n dokter de hil zaak deur èn hij stopte bé ’t recèpt vur de anticonceptie-pil.
‘Mevrouw,’ zin ie, ‘gij hoeft op uwe leeftijd toch geen geboortebeperkingspillen meer te slikken!’ ‘Jawèl,’ weerde Ant af, ‘die heb ik nóddig um goewd te kunne slaope!’
‘Mevrouw, d’r zit niks in die pillen voor de nachtrust…’ ‘Oo jawèl, m’neer d’n dokter,’streej Ant, ‘dè zit zoo: wij hen ’n klèindochter van zestien èn alle mèrges maak ik vur heur ’n glas vèrs appelesienesap klaor èn dan doe ik die pil verkrùimele in heuren drank èn geleuft men nou mar: ik slaop daor ècht veul geruster van!’

geschreven door: Klaas van Bètte