week 36 -2014

“Oei oei, wè hedde’t toch wir verklót,” zuchtte ons Bèt toen ze d’n horre nerlin èn ik waar me van gin kaod bewust. “Hádde iemes van de geminte òn de lijn?” vroeg ik. De ons schudde d’re kop. “Waar ’t diejen ònnimer bé wie ik geklaagd heb over ’t gat dè ze hier in d’n boog gestókt hebbe bé ’t legge van de neij leidinge?” Wir kwaamp ’r gin dirèkt antwoord. “Nee, dees waar m’n beste vriendin,” greens ze innins. “Èn wè ha Ant te mèlde?” wó ik weete. “Bè, die bèlde enkelt um te zegge dè gé bedankt waart vur oewe reklame over hullie illektriese fietse… Tien ha ze krèk op Marktplaats gezet!” Och jee, daor viel ’t kwartje. Ik ha de leste keer ummers geschreeve dè ge zón kaoi fietse eigelek nie mer verkoope kost zonder de mankemènte te mèlde… Ja, dè zulle ze in Vorstenbosch nie in dank afgenommen hebbe. Benijd of ’r nog iemes op internet reageert, docht ik èn zin: “D’r zen natuurlek zat fietsliefhebbers buite de regio van men stukskes die òn d’n illektriek wille èn ès de minse Klaas van Bètte nie leeze èn ze koope die fietse, dan worre ze ’n bietje vur d’r desinteresse in dialekt gestraft èn dè’s eigelek wèl schón!” De ons keek vernietigend menne kant op, siste dur d’r taand èn din nor de geut.
Ik ha toch al wèl ’n bietje ’n vrèilgevuul richting Tien, moet ik irlek bekenne. Hij ha ’n stukske in de krant geleeze over illektriese fietse die al mi zonnepaneeltjes op de fietstasse werkte èn d’r èige onderweeges oplaoide. “Ha, daor heb ik ’t vurrig jaor al over gehad,” riep ie. “Wè?” riep ik ongeleuvig. “Hedde gé’t daor al over gehad? Ik denk dè ge bedoelt dè ik daor ’n jaor geleeje al over heb geschreeve, toen gé hier zaat te steuken èn af te geeve over men zonnepaneele. Ik heb oe toen onder oew neus gevreeve dè zonne-innerzjie de toekomst hi èn dè ik al illektriekfietsers in m’n verbilding zaag mi zonnepaneele op d’re rug! Ik weet nog dè’k in Afrika, midde in de boesboes apparatuur prachtig zaag drèijen op zonnecelle!” Tien, keek wè schaopèchtig èn gaaf toe: “Nou, dan zumme zegge dè wij ’t daor al irder over gehad hebbe.” Nog te veul eer, docht ik mar ik wó nie wijer streije, ok al is’t zoo dè-t-ie ok veul humoristies wèrk van men vertelt èzzof ie ’t zèlf ùitgevonde hi. Ik liet ’t mar wir beteije. Ge het nou immòl klippels die ’t noit leere…
Mar daags d’rop hi-t-ie ’t hier nog grondiger bedùrve… Tien zó hier de deur van ons koelkaast efkes komme make. Ons koelkaast is spissjaal gemakt vur onze geut, umdè d’r nie al te veul rùimte is. Èn de lesten ted is ’t krèk of de deur dur d’r kniejes zakt ès ge ze ope doet èn ge moet ze lichte um ze wir te sluite. Tinus zó dè wèl ’s komme verhèlpe! Hij hi hier al oit unnen halven dag op unnen deurklink zitte hamere die sens diejen ted vort lam dur ’t leeve gi èn hij hi ons dakgoot oit wille rippareere mi plèkbaand… Ge het minse die alles kunne èn minse die mèine dè ze alles kunne. Tien kan eigelek enkelt mar dinger die ik èiges uurst veurdoe. Ik ha nog goewd gezeed teegen ons Bèt dè ze nor de zaak trug moes wor de koelkaast vandòn kwaam, want een van de gehenge van ons deur waar gewoon kapot. Mar de ons, ok gin spier verstand, vroeg toch of Tien nie kos komme. Jawèl hoor. Kùmt ie hier òn mi unne lompen hamer èn unne groote schroevendrèijer èn ’n uur lòtter kreijge we te heure dè we beeter ’n neij koelkaast kunnen ònschaffe. Hij ha de deur natuurlek intussentéd wijer kapot gemakt èn lillek beschadigd. Eigelek háttie de zaak slèchter gemakt èn daor waar ik vurraf al bang vur. Èn wè duu die van ons! Die betòlt ’m nog ok! Ja, hij kan bé ons Bèt op toffel schijte, mar die van ons zódde toch rècht nor Coudewater sture. Hij zó verdjuu vur de schaoi op moeten drèije in plòts van betòld te kreijge!
Die dinger doen gin goewd òn ons rillasie, mar ik moeg daor niks af zegge. Nee, want de ons ha gereegeld dè we ondanks alles wir mi z’n vierre zón gòn fietse. ‘Ès ze dalek d’r illektriese fietse nog mar hebbe,’ docht ik, ‘want ge zult zien dè ze mee verkocht zen.’ Dè waar toch nog nie.
We ware krèk tusse de bùie deur op pad, toen de ons kwèkte dè we moesse stoppe. We stonne stil èn daor kwaamp ze mi ’nen aauwe lózzie òngedrage die ze langs de fietspad gevonden ha. Tien riep keijnderèchtig dè hij ’m ’t uurste gezien ha èn dùrrum rècht ha op ’t uurwèrk, de lózzie. ’t Waar ’n goeiekoop klótding dè ge erres bé kreegt, denk. ’t Lózzieke liep èn waar wèl bekant òlling intakt. Dè kan ik van Tiene nie zegge. Die riep: “Gé moet daormi dalek nor de plisie.”