week 37 -2014

Nou wille ze 't Onze Vader toch gòn veraandere... Ik kreijg 'r jeuk af ès ik 't lees. Wè zen dè nou toch vur stom streek. Uurst zette ze de bekendste kèrstliedjes in de kèlder èn nou gòn ze ons ingesleepe vaast gebed veraandere! Wie bedenkt toch zóiets!? Hen die por gisteleke die we nog hebbe niks beeters te doen? Worrum zódde nou zón onneuzel dinger gòn doen. 'Bekoring' moet 'verzoeking' worre... èn we moete de schuldenare vergeeve in plòts van de aander... Jonge, jonge, moet dè 'n verbeetering veurstelle? Gò toch gaauw weg. Dè's bekant nèt zónne kwats ès dè Zwarte zeurPiet-gesèmmel dè hier mar blef deur èttere. Hoeveul dure zendtijd èn papier is d'r òn dieje kwats al verlorre gegaon... Èn over kwats gesproke; Tien èn Ant hen hullie fietsen op Marktplaats gezet mi de ònbeveeling 'zó goewd ès nijt'. Èn diejen innen adapter werkt vur gin meeter! Ge moet mar dùrve, wánne... D'r zen al keijkers zat geweest, mar ze bieje nòvvenant nie.

Toen we zondags gezamelek tusse de bùie deur nor 't Slingerpad in Uje fietste, kosse we de pèirs bloeiende hèij bewondere. We zakten efkes op 'n bank èn we kreegen 't over unnen aauwe mister van ons die op hooge leefted nog gepromoveerd waar. Hij waar doctor geworre. "Ha," riep Tien, "gepromoveerd, dè ben ik ok!" "Ja, dè's ècht waor," viel Ant 'm beij, "hij is mi driebaande van 26 nor 29 gegaon!" Tsja, daor wó ik mar nie veul op zegge. "Hij is zó gèk van dè weekeleks biljèrte dè-t-ie nou unne prijs beschikbaar wil stelle..., d'n 'Tienotrofee'." "D'n Tienotrofee!? Hoe kregde't bedocht," schamperde ons Bèt. "''t Tinustitelke' zulde bedoele..!?" Èn toen kreege we 't innins over tillevizie. "Alle daag seks!" jubelde Ant. " Ja, daor komme ze nou mi òngescheete," greens Tien. "Fijftig jaor te laot. Seks!? Ze weete zeeker nie wè daorvur bé aauw minse vort kùmt keijke!" "Nee, Tattoe-Arie hi daor natuurlek nie over naogedocht; wij zulle zen doelgroep ok nie zen," mènde-n-ik, "mar ze maken 't mi zón dinger wèl moeilek vur ons Bèt..." De ons keek lillek menne kant op èn ik zin mar niks mer. "Wènne larie," zuchtte ze toen èn 't viel mee dè ze wijer d're kwèbbel hiel. "Worrum ziede in ùitzèndingen op tillevizie wèl oit ekskuus vur storinge, mar noit vur d'n inhoud van d'r programma...!? (Umdè d'r gin inhoud waar, misschien?)" vroeg ik m'n èigen hardop af. 't Waar nie besteed.

We kwame onverwaachs òn 'n heel krikkel onderwèrp: Ons Bèt èn d'r kopbekleejing. De ons mènt dè ze alt iets op d're kop moet hebbe. Ze gi somteds nor bed mi oorwèrmers òn, ok nog. Èn af èn toe hi ze van die verschrikkeleke dinger die ik eigelek 't liefste mee in onzen open haard zó fl..... Mar ja, wij he'n nou immòl ginnen open haard mer... Lest ha ze 'n toestel op d're kanus dè op 'nen ontplofte virrenhoop leek. Ze zaag 'r ùit ès 'n mislukte Medusa. Toen ik 'r iets af zin, din ze of ze men nie geheurd ha èn riep onneuzel trug: "Wè zen ze hierneeve toch allemòl òn 't doen!?" "Ze zen hier òn alle kante òn 't verbaauwe èn 't wordt 'r veul moier op," antwoordde-n-ik. "Wè zen die krammeblaozers dan toch òn 't klaormake?" "Die zùrge vur 'n hil neij dak," wies ik. Irlek; ès ge nou van Ballekum Mirroi inkomt, is 't al vort 'n hil aander gezicht. Mar bé-j-ons bé de Kneijndebuskes stòn sens kort splinterneij bushokke, wor de lesten ted alterande arige reklames te zien zen. Èn nou is een van die hùkskes al wir grondig beschadigd; ze hen 'n ruit van 'n por vierkante meeter òn gruuzelemènte geslage. Daor moete ze toch wèl unne veurhamer of iets zwaors bé nóddig gehad hebbe. Godgeklaagd, zónne stomme vernielzuchtigen onzin. God wit wè zóiets wir kost. Èn nou we't toch over ons umgeeving hebbe; die rotzooi bé de Mirroise brug wordt allennig mar èrger. Ze zón 'n camera moete zette um te zien, wèlke smerkeeze daor nou alt hulliejen afval ùit d're wage flikkere... "De Heus is teegesworrig de naam vur wè wij vruuger de Koudijsfabrieke noemde," wijsneusde ons vrouw. Ze zaat smèires vur te leeze èn d'ren bril zal nog wèl nie goewd hebbe gestaon, want ze hagget innins over De Heus ès toekomstige 'Kultureelen hutspot'! Daor moes ik meer af weete èn ik laas dè d'r sprake waar van unne 'cultural hotspot'. Toen ik heur dè onder d'r neus vreef, greens ze trug: "Och, dieje klètskrant ok mi al dè Engels..."

geschreven door: Klaas van Bètte