week 49 -2014

"Ès ge de zeuventig gepasseerd bent, komde zuutjesòn in 't bos wor gekapt wordt," zin Ant hier van de week. "Dè kunde wèl zegge," reageerde ons Bèt, "dè is de bittere worrend; dùrrum moete wij de lesten ted vort zó dik op begraffenis." "D'n onze is z'n èigen ok al òn 't veurberèije," knikte Ant. Daor keek ik van op èn moes ik natuurlek meer van weete. "Hi-t-ie klachte? Denkt ie al òn euthanazie?" vroeg ik verschote. "Nee, dè nog nie, mar hij hi wèl twee zwarte pakke tegelijk òngeschaft bé Van Tilburg. Ze ware goewd òn de prijs, mar 't twidde kreeg ie vur de helft... Och, we hoeve eigelek toch niks over te haauwe èn we kunnen ons pesjoen bé lang nao nie op kreijge..." Ik wies nie wè'k hurde. Anders zen ze alt zó op de penning èn ès d'r iemes klaagt over de korting op de ùitkeering, dan is't Tien wèl. Dè-t-ie nie konsekwent is, wies ik al lang. "Onzen Tien vent dè-t-ie d'r op ùitvaarte nètjes bé moet loope. Èn daor ben ik 't hillemòl mi ins..." "Ja," viel ons Bèt heur mee beij, "ès ge toch ziet hoe dè jong volk d'r vandaag d'n dag bé dùrft te loope... Die komme grust in spijkerboks èn floddertrùi vur d'n dag. 't Schent hullie niks te schille hoe ze vur d'n dag komme. D'r zen zeeker gin aauw lùi mer die daor nog iets af dùrve te zegge èn wij zulle wèl aauwverwets zen, mar 't is toch gin ponem, wánne." "Mar dè-t-ie nou twee van zón zwarte raowpakke teege de Suntereklaos kupt, veijn ik mar arig," brocht ik steukerig tussembèije. "Hij hi nogal veul bruurs èn zusters èn die zen d'r nou nog gelijk...," verdeedigde Ant d're mins. "Oo, gé mènt dè d'r binne nie al te langen ted dus slachtoffers gòn valle," hùrkte-n-ik. "Nou, d'r zen d'r al 'n por van òn 't kwakkele gerakt," gaaf Ant oe. "Hulliejen Thee hi 'n beroerte gehad èn hullie Tilia is ècht unne krakende wage..." "Ja, ons Tilia," kreunde Tien die krèk van de plee kwaam, "die slikt zóvvel pille dè ge d'r harstikke ziek af zót worre èn die zit alle weeke bé d'n dokter. Die vuul 't zó wijd ònkomme èn is zó klèinzirrig..!" "Ge kunt gin ziekte bedenke of Tilia heeget of ze heeget gehad. Èn dan nor al die ziektes èn ziekenhuisseries op d'n tillevizie gòn zitte blieke, ok nog," riep Ant d'r aachteròn. "Eigelek onbegreijpelek dè zé nog alt op d'r èige wónt. Ès d'r ècht iets gebeurt is d'r gin man um heur te hèlpe." 't Waar efkes stil.

"Ge zult zien dè die Tilia ùllie gelijk overleeft," wijsneusde ik toen. "Och, we kommen allemòl òn de burt," zuchtte ons vrouw, "d'r ister ginnen inne die 't kan ontloope. 't Is al heel bizunder dè ze d'r op dieje leefted bé ùllie gelijk nog zen." Ik moes m'n èige wir efkes mi de zaak bemoeie: "Mar ge kópt toch gin twee van die zwarte krèijepakke tegelijk!" "Nee," riep Vorstenbosch gestoke, "ik zal daor steeds mi 'tzèlfde pak òn komme gescheete." "Ik snap nie dè gé hum zó hèndig mee nor dieje kleerewinkel het gekreege," vrèilde-n-ik wijer. "Ja," reageerde Ant, "dè's wèl bizunder, mar we hen vurrige mònd al 'n por pakke van de Wehkamp besteld gehad. Die kos ie thuis mooi ònpaasse, mar ze stonnen 'm vur gin meeter èn we hen 't aachtermekare gelijk truggestuurd..." "Oo, ge hat alwir via internet ligge sjoppe," knoorsde ons Bèt. Zé moet niks van dè online bestelle hebbe. "Ik snap nie dè ge ammòl mi dè neij gemakt gekocht grèij gòt ligge kloote. Maak 't toch gewoon zèlf." Ja, de ons hi goed lulle, èzzof dè alleman mar kan. Vrouwvolkenaard moet kennelek wèl veul dikker iets nijts hebben um 'r goed ùit te kunne zien, docht ik, mar ik zin 't nie. Mi "Wij moete strakke van de een krimmasie of begraffenis nor de aander èn dùrrum zin ik teege d'n onze dè-t-ie daor mar vast op vurrùit moes loope," kwaamp Ant vur d're mins op. Ja, ik snap dè wèl; dan hi zé zèlf ok 'n goei ùitvlucht um wir 'nen hoop nijts òn te schafte, want zoo werkt dè in de reegel, wor. "Nou is hullie Tilia pas 'n por weeke op reis geweest, same mi 'n vriendin die ok alt over d'r gezondhèid zit te sèmmele," begos Ant tusse de koffie èn de kuukskes deur. "Ja," sprong Tien bé, "ze heeget wir heel goed gemakt èn nerres laast af gehad. Ès ze onderweeges is, dan hi ze innins hillemòl gin klachte mer. Mar 't waar wèl schón dè we nou hurde van de buurvrouw dè ze dur d'ren huisarts opgebèld waar." "Och ja," schaoterde Ant mee òn,"heuren dokter bèlde, umdè-t-ie ze al twee weeke gemist ha op 't bezoekuur. Hij vroeg: "Gij zet toch nie ziek geweest, zeeker?"

geschreven door: Klaas van Bètte