week 48 -2014

Ons Bèt en ikke zitte same nor 'Erica op reis' op d'n tv te blieke. Wij meuge die aauw zwemster wèl, umdè ze zó vrolek èn vreij de wirreld intrekt, d'r èige nerres vur zjeneert èn alles probeert. Erica lupt daor in Havana langs 'ne kraom vol mi vèrkesslacht. D'r li alterand vlis èn dan ruupt ze innins: "Hier wordt alles gebruikt!" Èzzof dè iets nijts is èn dè bé-j-ons vruuger nie zoo waar. We heure heur ok nog zegge dè ze ècht nie zó weete wè ze mi vèrkesorre of –pótjes zó moete beginne! Èn tot overmaot van ramp zi ze d'r ok nog bè: "... en ik heb toch veul fantesie." Daor zakt men boks toch van af èn ons vrouw begint mee te blaoze. "Hèhè, die hi zeeker noit goeie zult zien make èn ok noit gin gevulde èrtsoep gehad!" greijnst ze èn zi groot gelijk.

In onze jongen ted kwaamp de slachter teege de winter òn huis. Bé-j-ons waar dè Hasje. Hij waar 'ne vakman die mi 'n fiets vol gevorlek geridschap onze kant op kwaamp. Hasje ha hòst dezèlfde vèrkeseugskes ès onze kui, mar dè kos nie deere. Onze krulstart moog ùit de kooi. Hij waar nog noit buite geweest èn docht dè-t-ie buite moeg speule, och èrm. 't Spèl waar van korten duur hij kreeg 't slachterspistool teege z'ne kop, unnen doffe knal èn daor laag ie. Z'n keel wier durgestoke èn 't bloewd wier opgevange. D'r moes unnen hoop wèrm wòtter òngesjouwd worre. Hasje begos de haor van ons vèrke af te schrappe. Hij trok ok de nagels van de pótjes. Ons vèrke kwaamp in de kortste kirres op de leer te hange. Daor wier ie opegesneeje. De ingewande zakten d'r bekant vanèiges ùit. De dun dèrm wieren opgevangen èn schón gemakt, want die moesse strakke 't vèl um de worst worre. Wij stonne ès klèin jong te hope dè we de blaos zón kreijge, want die moes 't gespanne vèl van onzen doetelpot worre. Vur die blaos moeste ès jong de kont van 't vèrke kusse èn Hasje stampte dan gaauw op de pèns van onze kui. Ge hat geluk ès ge't 'r af brocht zonder poep op oewe snuut, mar ge hat wèl de blaos verdiend gewonne. Al gaauw ston ons vèrke ès schón schildereij 'opegevaauwe' teege de muur. 't Moes afstèrve. 't Vlis wier gekeurd dur unne keurmister die 'n dil stèmpels op ons dooi vèrke zette. Hasje begos daornao ons vèrke kort te make. Bé-j-ons op de geut gonk alles van vèt òn 't glimme èn gelèijelek òn geuget lèkker rùike. D'r wordt gehakt gemakt èn ons moeder is in de weer mi 'suupkes' vur de buurt. Wij meuge dè ès klèin jong weg gòn brenge nor Merieje, nor Bètte èn nor oome Mrinus, oome Jan èn oomen Bèrt. Overal zen we wèlkom èn kreijge we wè vur de moeite. Mistal 'n snuupke of unne appel. 'nen Enkelde keer 'n dùbbeltje! Ons moeder reekent 'r op dè wij 'n vèrs suupke trugkreijge ès zèllie strakke slachte, mar daor wordt gin praot over gemakt. D'r wordt b'ons d'n hillen dag geprist èn gebraoie. Veul vlis kùmt in weckflesse èn gi de kèlder in. Dè gi ok zoo mi de reuzel die in unne steene pot bewaord wordt èn mi de zeije spèk die gepeekeld de kùip in gòn. Hasje drèijt op volle kracht aachter z'n worstmesiejn. Dur 'nen òngeschove trèchter worre de gespuulde dèrrems gevuld. In korten ted hi de slachter 'n waswaand vol glimmende worst gedrèijd. Die moet ammòl de schaauw in um daor dur de winter te reuke. De leever, de nierkes, de tong èn 't hart haauwt Hasje apart. Die organe worre dur ons moeder apart gekokt èn komme strakke op beurd op toffel um ès afsneij vur op d'n botteram te diene. Wij veijne die tong ès jong bepòld nie òntrekkelijk. Zón groote kaauw gekokte lèl, wor ok nog van dè ribbelig wit vèl umheene zit... Nee, wij zen nie zó happig op dinger die 'n aander al in z'n bakkus hi gehad. Mar ons moeder vent ons klótjong, die mienekes èn smoesjes vèil hen. 'Wè d'n boer nie kent dè frit ie nie," ruupt ze beleedigd, mar wij kenne die tong mar al te goewd èn we weeten ok wè daor ammòl overheene is gegaon toen ons vèrke d'n afval van hil ons huishaauwe nog opslokte...!

Èn nou kùmt Terpstra daor òn mi d're klèts over vèrkesorre èn pótjes! "Die hi dus noit èchte zult mi vèrkesoor gehad," bromde-n-ik. Ons vrouw velt men beij mi: "Zó ze ok ècht noit vèrkespótjes gehad hebbe? Dè zódde toch nie hèndig geleuven ès ge d'r postuur ziet." Ik zie 'n gemeen lèichske op de snuut van ons eega èn ik moet d'r ok wèl um laache.

geschreven door: Klaas van Bètte