week 45 -2014

Wè'n schón zaacht weer hen we toch nog steeds in deezen hèrfst. Ik heb nog noit zóveul èige zonne-innerzjie binnegekreege ès dees jaor! Ik ben goewd te spreeke over de investeering in zonnepaneele, ok al mènt Tien die nog steeds belachelek te moete make. Hij hi hier beweerd dè'k honderd zó moete worre ès ik 'r m'n gèld nog ùit wil haole. Daorùit blekt dè-t-ie ok al nie reekene kan, want ik ben al bekant op de helft van de trugwinst. Ik vèijn dees jaor prachtig vur alleman die ùit idealisme èn èigebelang vur de modèrne miljeuvriendeleke vinding gekozen hi.

Ik waar ècht nogal pozitief gestemd de lesten ted. Mar ja, dan komme d'r innins van die berichte ùit Brussel dè Neederland honderde miljoene moet gòn betaole èn dan wor 't Europeejerschap toch ginne meevaller. 't Lekt zó onrèchtvaardig ès ge ziet dè de laande die veul slèchter op d'ren èige winkel gepaast hebbe, hòst niks hoeve te betaole... Wij zullen 't wèl nie goewd begrèijpe, mar we worre wèl muug van de EU. Mi Tiene wil ik daorover hillemòl nie mer praote, want die is zó verWilderd dè ge d'r in dè opzicht gin zinnig woord mer ùitkregt. Èn ja, de negatieve parteije spinne wèl wir gorre bé die teleurstellende berichte over Europa's boekhouwing.

"Mar goewd dè't weer zó meevalt," zuchtte ons Bèt, "van 't wirreldnijts moete wij 't nie hebbe."

Ik waar 't mi heur ins èn zin dè we moesse bleijve profiteere van de umstandigheede. "Ja, mar ge mènt toch zeeker nie nog te gòn fietse," weerde ze af. "Èn worrum nie?" "Umdè't kouwer is ès ge denkt." "Nou, dè valt zat mee èn dan doede mar unnen dikkere jas òn èn zette oew oorkleppe mar op..., ès we d'r mar ùitdoen èn bleijve beweege."

Ik zaag dè ze nor de klirkaast liep èn m'ne raod ging volge èn dè stemde tevreeje.

Onderweijl liep ik d'n hof in um ons fietse buite te zette. Op de bloeienden heedra gonsde-n- 't van de bieje, wespe èn heurze. Èn die leste ha'k nie verwaacht èn ok al 'n weijl nie mer gezien. Vruuger han we d'r groote schrik af. 'Zeuve heurze kunne 'n pèrd beteurze' zinne wij um òn te geeve dè de steek van 'n heurs lillek waar. 'Beteurze' moet zóiets beteekene ès 'gèk make'.

Nou vond ik 't prachtig um die groote insekte te zien snoepe. Ik telde ok wèl twèilef vlinders, ammòl schoenlappers èn ik verkeek m'n verstand. Novèmber èn dan nog al dè vliegend klèin volk rond d'n hof! Daor reekende in deezen tijd van 't jaor toch nie mer op...

Wor we ok nie op gereekend han, waar dè ons pesjoen wir gekort wordt. Ès de regeering gèld nóddig hi,gi ze't gewoon weghaole bé de aauw knakkers. Nou probeeren ons vrouw èn ik ok dè pozitief te bekeijke èn we tellen ons zeegeninge. "Gin man vur ons heeget op onze leefted gemiddeld zó goewd gehad ès wij 't nou hebbe," konstateerde onsBèt èn daor waar ik bleij um. "Mar vur ons pensionada's kunne ze de aauw spreuk van 'de schaapjes op 't droge hebbe' toch onderhand beeter gòn veraandere in 'rijp vur de pluk zen'," brocht ik er teegenin. "Och," zin de ons, "die keijnder van ons kreijgen 't noit zó goewd ès wèllie nou..." Profeetès Bètta!

Hòst alle weeke valle d'r bé-j-ons raowkaarten op de mat. Dè hurt bé-j-onze leefted, mar wij worre d'r nie vrolek af. We worren alle kirres mi ons neus op ons èige èindighèid gedrukt. Wèl toepasselek vur deezen ted van 't jaor, rond Allerziele.... Mar nou ware we ok nog verzocht um ònweezig te zen bé 't ùitstrooie van de as van Nore, een van de beste vriendinne van ons vrouw... "Ja, ès de keijnder dè vraoge, dan doen we dè mar," vond ons Bèt die nie zó gesteld is op dinger van de dood. Wij op zondaggemiddag dus nor de plas wor Noor verstrooid wó worre. 't Weer werkte alwir schón mee; wendstil èn een èn al rust. De dochter vertelde dè moeder bé goei weer alt nor dees stil verschole huukske din um d'r gedachtes te verzette. Ze docht dan dik òn Indië wor ze opgegroeid waar. Noor ging zó gèire zwemme èn ze waar d'r gruts op ès ze op heuren aauwen dag 't wótter wir zwemmend overgestoken ha. De ceremonie liep 'n bietje ùit umdè verschillende minse de plòts nie kosse veijne. Wij ware mi 'n man of tien. De leste wier zèlfs mi de plisiewage gebrocht èn ha gelukkig nie verteld wè we ginge doen, want vur zóiets moete 'n vergunning ònvraoge. Iedereen goide 'n hèffelke as in 't wòtter mi de bloote haand èn waaste z'n poelekes in onschuld... Alle kirres ès wij daor d'n dijk vort langsfietse, denke we òn Nore.

geschreven door: Klaas van Bètte