week 1 -2014

D'r gonk hier van de week unne schreek dur 't huis dè hil Mirroi d'r van verschote moet zen èn d'r wier naogejoekerd dè't nie mooi mir waar. Is ons Bèt toch in alle vruugte van d'n trap getùimeld! Ze zal nog wèl nie goewd wakker geweest zen èn eigelek is't ok gin wonder, mi die lang todde van heur, mar dè zal ze nie gèire toewgeeve. Toch is dè volges men de oorzaak. Ik ha nog gegreenze dè d'r gin ònlèijing waar um men zoo wakker te kwèike, mar toen wies ik nog nie wè d'r krèk de oorzaak waar van heur gejeeremieer. Ze hi veul geluk gehad dè ze nie veurover gekukeld mar aachterover umblig gestuiterd is, want òn dieje kant hi ze ummers de grótste èn steevigsten bumper. Nou is ze òlling blaow van d'ren bil af tot d're nèk toe èn d're ruggestrang hi 'n lilleke optater gehad. Ze kan bekant nie ùit de weeg èn klaagt veul over krèmmighèid. Ze is zó stijf, dè'k ze overal mi moet hèlpe èn ik maag ze alle daag 'n por kirres òlling insmeere mi sintjansollie. Dè gif men de vrimdste vèrgezichte èn ik denk nie dè d'r zóveul verschillende klurre blaow in heur èige schilderspalet veurkomme!

Ze hi ècht geluk gehad dè ze niks gebroken hi. Ès ge de ons in dees daag zuutjes over straot ziet gaon, witte worrum ze die traoghèid hi. Ze zal de kommenden ted dénkelek wèl veul blaow drage, want ze hi alt verkondigd dè heuren buitekant dezèlfde klurre moet hebbe ès wè d'r onder zit...

Mar 't wordt zuutjesòn al beeter; de hardst getroffe plakke beginne zwart te worre èn d'r kùmt veul geel èn gruun umheene. Ze kreg al unne schónnen reegenboog op heuren onderkant.

Èn nou we 't toch over ongevallen hebbe; Tien is ok nog steeds òn d'n tob. Die is nog veul blaower ès ons vrouw. Hij is wèl ùit 't ziekenhuis ontslage, mar hij is zó gaauw muug èn kan zó slècht slaope dè't nog wèl efkes zal dure, vurdè-t-ie wir kan fietse èn biljèrte. Èn vurrige week is dè gekneusd blaow been van hum innins opegespronge èn nou dochte ze mee dè d'r sprake waar van 'n trombosebeen, mar dè waar gelukkig toch nie. Ik moet 'm wèl meegeeve dè-t-ie ondanks alles optimisties èn positief probeert te bleijve èn dè's heel loffelek, zeeker umdè dees in zen geval nou nie hèndig is. Alt ès ik 'm spreek, zi-t-ie dè't ietskes beeter gi, ok al hi-t-ie ginnen òjem èn gaar gin kondisie. Hij hi laast van vocht aachter de longe èn z'n been jukt z'n best, mar dè zal wèl 'n teeken van geneezing zen, mènt ie dan. Begin jannewari moet ie trug nor 't ziekenhuis. Teege de jeuk zó-t-ie zalf kreijge, mar thuisgekomme bleek dè ze dè toch nog vergeete han mee te geeve... "'n Ongeluk kùmt zèlde alleen," mènde Tien èn mee wees de lillekerd schalks op Ante, toen ze nie keek.

Ons Bèt èn Tien, dè zen d'r al twee die òn 't doktere zen. Èiges zé'k somteds ok òn de sukkel, mar ès ik nor m'n leeftédgenote keijk, maag ik hillemòl nie moppere. Ik heb 't nogal gaauw op m'nen borsok èn ik kom krèk ès Tien òjem te kort. Af èn toe spult m'ne wekker op, mar wè wilde ok ès ge ons Bèt alle daag òlling bloot op d'n divan mi óllie moet masseere...!

Ik zaag dè hier bé ons veur in d'n hof de lobelia èn begonia nog bloeide, dè is òn de zaachte daag te danke natuurlek. Ès ik zoo de zake van 't hil jaor overzie, kan ik nie ontevreeje zen. We zen wèl 'n por heel goei vriende kwetgerakt; te vruug gestùrve èn dè duu zeer, mar we hen d'r op onzen aauwen dag ok nog neij bé gekreege. We hen nog dinger vur mekare gebokst die we al jorre eer han willen afwerke. Onze Kroniek van Aaderode hi prachtige respons gekreege, ok al wille sommigte leezers alles naotrekke; die wille nie zien dè d'r veul fantezie in verwerkt zit. Ons Brabantse kèrstveurstellinge hen zeeker nie over belangstelling te klage gehad... (Alle jorre denk dè't wèl de leste keer zal zen, dè'k 't nog zal kunne.)

Mi ons keijnder èn klèinkeijnder geuget gelukkig goewd èn mi die van Tiene ok. Toen wij op ziekebezoek ware, vertelde Ant dè ze bé hullie Bianca getùige waar geweest van zusterleke twist. De twee klèindochters van Tiene èn Ante (aacht èn tien) moege bèij meedoen in 'n Kèrstspèl bé hullie op school. De durskes zate te streije wie de zworste rol ha in de vurstelling èn ze ware bèij overtuigd dè hulliejen èige rol de moeilekste waar. Ant hurde de oudste innins zegge: "Vraog 't mar òn ons mam; 't is veul moeileker um maagd te zen ès unnen engel!"

geschreven door: Klaas van Bètte