2022 - week 22

Kèijmuug en mi unne zeeren bòjem plofte-n-ik op de bank. D’n hillen himmelvaartsdag han we gefietst mi Tienen en Ante. We han afgesprooke nog ’s nor Bokhove te gaon, want ons vriende waare daor al lang nie mer geweest. ’t Wèijde vergimmes mar we han ons èige d’rop gekleejd. Onderweeges zaat ‘r veul volk op de trappers en dùrrum reeje we mistenteds aachter mekaare. De bèrmblomme waare schón en de Maoshegge bij de Koornwaard lichtten op dur d’n bloeiende vlier. D’r voere veul plezierbótjes op de Maos. We rieje langs ’t huis van John de Bever die saoves op de tillevizie zó komme mi z’ne vriend. In Bokhove gonge we ùit de wind zitte in ’t zunneke en da waar arighèid. Ant bestelde unnen uitsmijter, Tien unnen tosti, onze Klaas unne gehaktbal mi brood en ik krieg ’n burdje mi alterand snackgrèij. ’t Smakte vurtrèffelijk en ’t ùitzicht waar wonderschón. D’r laag vur ons wel vur ’n miljoen op ’t wòtter, mènde Tien. Ùitgerust en voldaon dinne we wir tusse de wiele, richting D’n Dunge. We zón bij Keesjes onzen dag afsluite. Op de Poeling zaat ’t bomvol, mar we vonde toch ’n tùffelke vur vier. En daor troffe we unnen buurman mi ’n klèin hundje da alle kirres gruuwelijk te keer gonk as ie unnen andere viervoeter zaag. ‘Wa is da vur ras?’ wó Tien weete. ‘’n Pommeriaantje,’ zin d’n hondebezitter. ‘En wor kùmt die vandòn?’ waar de volgende vraog. ‘Ùit Rusland.’ ‘Oo, ginne wonder dattie dan zó lillijk duu,’ zin onze Klaas. ’t Hundje blief blaffe. ‘Assie zoo durgi, dan zulle d’r dalijk neij battereije in moete,’ riep Tien. Hil ’t terras luisterde mee en d’r wier veul gelaache. D’n hondemins probeerde ’t beesje stil te krijge, mar da lukte nie. ‘Foei, Annie,’ zin ie steeds. ‘Hiet ie Annie?’ Da waar zoo. ‘Zeeker kort vur Anatevka,’ vroeg d’n onze. Nee, Annie waar ’n meidje. ‘Dan is ’t kort vur Anastasia,’ riep de toffel teegenover. D’n hondemins kwaamp ùit Geffe en daor gonk ie wir nor trug. Hij viet z’n Annieke en zetten ’t aachter op z’ne scooter in unne zwarte koffer wor ’n por lichtgòtjes in zaate. ‘Da is m’n hundje gewend,’ zin de mins, ‘ons Annie mag overal mee nor toe.’
We han onverwaacht schik gehad en nò wa drinkesgrèij dinne we tevreeje nor huis.

Zòtterdag waar ok wir unnen drukken dag mi veul dinger! Smèrreges uurst de nijen Brabantse spreukekalènder af gòn geeve bij Willumme in D’n Bosch. Dieje mins leevert al jorre schón verhaaltjes òn en hij waar terècht wir in de prijze gevalle. Daornao ’n afspraak mi Lorenzo’s ùit Kortrijk. Die kwaamp vur de leste keer ùit d’n Bèls um wa dialektcd’s van onze Klaas over te nimme vur unnen habbekrats. Lorenzo moet daor zes uurre vur reize mi d’n trein! Mar hij werkt bij de Bèlze Spoorwegen en reist vur niks dur de hil Benelux.

We moesse lunsjen op de Parade en ònsluitend nor de Choorstraot, wor de nicht van onze Klaas, zuster Lisette, oftewel Riek van Oome Mrinus, ons ha verzocht. Ze is in de tachentig mar zaag ’r prima ùit in ’n kleurrijk bloesje en ’n lang blaow broek. Ze hi ’n gezellig appartement. Da hisse wel verdiend, want ze hi bekant hil d’r rilligieus leeven in de Congo gewerkt vur de gehandicapte. Nou schrijft en illustreert ze d’r èige verhale en gedichte en da duu ze prachtig. We kriege lèkker gebak en kwame ted te kort.

We moessen ok nog langs bij onze Jos, mar da hen we kort gehaauwe. Voldaon dinne trug nor Mirroi.

geschreven door: Bèt van Klaasse