2021 - week 29

Wa’n natte week hen we aachter de rug, wánne! Sjonge, hier waar ’t zó èrg da de dakgoot overliep en de wc’s vort broebelde. Mar gelukkig hen we gin lekkaazjes gehad. D’n onze ha zeeker verwaacht da de serre wir blank zó staon, mar umdattie krèk tevurre d’n afvoer mooi schón gemakt ha, viel da alles mee. Hij ha ok de heg òn d’n Einsteinkant geknipt, mar hij moet die dinger toch mar nie mer doen, want hij hi gezwit as unnen otter en ’nen halven dag nóddig gehad um wir ’n bietjen op òjem te komme. Gelukkig kwaamp onze Gurt gaauw efkes de groote goot òn de vurkant vrij make. We kunne d’r hopelijk wel wir ’n jaor teege…

Mar wa ist’r veul gevalle. Gelukkig hen we hier gin ramptoestande as in Limburg, Bèlgië en Duitsland, mar as ge nou de aauw Ao ziet, verschiete wel van de bridte.
Mi al da nat weer zit ik dik te leeze in Stemvùrke, ’t leste boek van A.F.Th. van der Heijden.
Da he’k hier in Ballekum bij Reneeje gekocht. Hij hatter al vijf verkocht op innen dag! ’t Is wir prachtig geschreeve, mar ik doe d’r m’nen ted over. Krèk as vruuger mi unnen tooverbal. Alle kirres ’n welleke wijer, want in inne keer zó zund zen.

Mèrrege gòn we wir efkes nor onze Klaas z’n oudste zuster in Sint Jozefoord. Die hi parkinson en zaag ’r gruuwelijk teegen op um nor dees verzùrgingshuis te moete, mar aachteraf is ze heel blij da ze de kneup hi deurgehakt. ‘’t Is hier harstikke goewd,’ zi ze en ze oogt heel tevreeje. Da’s fijn um te heure as ge iemes in neij umstandigheeden op gòt zuuke.
We troffe daor ok Ria’s nog, ons aauw vriendin ùit D’n Dunge die ok mi Parkinson kampt. Ok zij vuulde d’r èige goewd thuis op d’n Duynendael, zin ze.

Te zondag ware we wir bé Tiene en Ante op d’n bottram geweest. ’t Weer werkte mee; op de fiets nor Vorstenbosch en fijn buite zitten in hulliejen hof wor ’t kleurde en geurde van alterande blomme. Nò alle lèkker grèij bij Ante dinne we gevierre nog ’n mooi ritje op ons tweewielers nor Keesjes.

De slèkkeplaog in onzen hof is nog lang nie tèine. Die lillekers freete hier alle blad en blom op. Onze Klaas zet saoves bèkskes bier tusse de blomme en alle mèrreges zitte ze vol mi die slijmerige drenkelinge, mi of zonder hùiske. Honderde hittie ’r al gevange, mar d’r zitte d’r nog unnen hille kwak meer. Ze gedeije mi de reegen.

Vur ’t weekend ha’k ’t heel hèndig umda we genoodigd waren op d’n eet bij d’n Driehoek in Vinkel. Gelukkig waar ’t bijtijds besproke, want ’t zaat ’r kèijvol. ’t Waar d’r prima. Vlotte bediening, schón versierde beurd en vurral smakelijke gerèchte. We ware d’r mi onze Klaas z’n jongste zuster en d’re mins. ‘t Ston al lang op de verlanglijst en eindelijk waar ’t ’rvan gekomme. We han volop schik en genote van alle lèkkerighèid. Tevreeje fietste we op huis òn dur de wèrm zommerzon.

Toen we wa schaop langs de Werrest zage loope, bromde onze Klaas: ‘schaop in zón wèije hen himmòl gin schuilplòtse.’ Mee passeerde we ’n wèij mi unne platte pèirdewage in de midde. Daor zate wel twentig schaop in de schaduw. ‘Kik,’ zin munne mins, ‘da’s nou iets wor de partij vur de diere vur op moes komme. Die biste mi d’ren bontjas òn hen nog gin bumke, buske of hegske woronder ze vur de zon weg kunne krùipe.’ Hij ha groot gelijk.

geschreven door: Bèt van Klaasse