2021- week 18

Ant bèlde bleij da’t zó goewd gonk mi heure neije knie da d’n dokter ha gezeed da ze pas over ’n jaor trug hoefde te komme. ’t Beste nieuws van de lesten ted. Onze Klaas en ikke hebben afgeloope weeke ’n dikke honderd kielemeeters gefietst en alle kirres han we ’t ’r over wa zund da’t waar da Tien en Ant d’r nog nie bij kosse zen. Mar dieje neije knie van Ante is ’n suukses. Ze hi hillemòl gin peijn en kan wir bekant alles. Twentig minute op d’ren hometrainer is gin probleem. Mar wa ze nog nie dùrft, is opstappen op de fiets. Onze Klaas hi al gezeed da Tinus heur daorbij toch goewd mót kunne hèlpe en heur bij ’t opstappe gewoon vaast mót haauwen en òndaowe, mar daor wil Ant niks van weete. Binne nie al te langen ted zulle we wir mi viere rond kunne, mènt ze.

We kriegen ’t over tillevizie en han nor ‘Per sekonde wijzer’ gekeeke. D’r waar ’n vraog over diere die de weeteschap geholpe han. De gekko waar ’t vurbild geweest vur Velcro en die klitterbaandfabriek ha da beesje in hullie logo opgenomme. Zoo ha de luchtvaart gebrùik gemakt van ’t vurbild van vliegtechniek van de zwaon. Tien duu, zoowas ge wit, gèires opschùppe over de ‘innovasies’ bij ’t bedrijf wor hij in dienst waar. (Dattie daor ‘werkte’, kan ik nie zegge.) Hij vroeg z’n èige nou af wa ’t logodier vur de Gasunie eigelijk zó mótte zen. Ik wies da aachtermekare en riep: ‘luiaard!’

Wij hen mi onzen tweeje volop genote van ’t vurjaor, ondanks de wend die mar umhog bleef. De blomme, ’t gruun, de vlinders en de veugelkes zen òn ons besteed. Onze Klaas wit de prachtigste pèdjes en bènkskes te veijne en daor hen wij lèkker ons breujkes op zitte smikkele. Wij worre d’r bleij van en roepe ‘hoi’ en ‘hallo’ en verwaachtte vrolijke reaksies trug. Mistal gi da ok zoo, mar we zen twee kirres ’n gruupke aauw zèikers teegegekomme die d’re kop nie ope dinne. Daor wier d’n onze sjegrennig af en greens: ‘da waar die doofstom club wir.’

Onze Klaas wier onderweeges gebèld dur d’n internist van ’t ziekenhuis. Die ha goei bericht: alle ùitslaag van bloed- en aander onderzoek ware prima. ‘Mooi,’ zin onze Klaas, mar hij ha nog ’n vraog. Hij zin dattie de lesten ted veul moes plasse. Mar nee, daor gonk d’n internist nie over, daorvur moes ie nor d’n huisarts en nor d’n uroloog. ‘Oo,’ bromde d’n onze, ‘gé gòt dus wel over de rioleering, mar nie over de wòtterlèijing.’

Wij han ons leste toertochjes steeds zo gepland da we op de trugweg bij Keesjes op de Poeling terèchte kwame. Dan han we al zón twentig kielemeeter getrapt en vonne da we ’n ijsje verdiend han. ’t Waar nog ‘coffee to go’ en alleen mar ‘afhaal’, mar we kosse toch mooi op de bènkskes of de muurkes van d’n blombak gòn zitte lèkke.

Daor hurde we toch dè Astrid schielijk waar gestùrve. Nog mar 51 en zoomar in d’re slaop overleeje! We kossen ’t nie geleuve. Wij kenden heur umda we ze ’n por kirres han meegemakt. Zé waar zó pozitief en innerzjiek! Zó vriendelijk, gezellig en optimisties ok. Bekant alt onderweeges vur ’n goei doel. ’t Toonbild van de ideaal vrijwilligster. Wa’n verschrikkelijk verlies vur heur femilie en vur hil D’n Dunge!

D’n onze waar d’r stil af. Innins zin ie: ‘ja, zoo geuget; de goei die gòn en de kaoi die bleijve.’ Wa moes ik daor nou wel van denke?

geschreven door: Bèt van Klaasse