2021- week 17

Wa vliege de daag toch um! Alle kirres komme we ted te kort.
Te mòndag moeg ik nor de inènting in Vèghel. ’n Reij van zestig man ston daor smèires al buite te blieke en ’t begos nog te reegenen ok. Ik kan nie lang staon of wijd loope mi m’ne kaoie rug. ’t Waar dus ’n kaoi begin. Nò de spuit moes ik ’t nog ’n ketier ùitzitte en toen kos ik trug nor onze Klaas die al diejen ted in de wage ha zitte waachte. Ik ha’t gevuul da’k unne privé sjefeur ha. Ik heb nerres laast af gehad en dan is’t toch plezierig as ge geènt bent. Toen ons jong nòdderhand vroege wèffer spuit ik ha gehad, zin ik mee: ‘Pfeiffer!’ Daor ben ik wel um ùitgelaache. ‘Die gaans van ons,’ greens m’ne mins, ‘die wit gin verschil tusse Pfizer en Pfeiffer.’

Ik moes hum toch ok mar efkes weijzen op z’n èige dutselighèid. Hij zaat hier smèires lèkker te smikkele aachter de krant, toen de tillefoon gonk. Ik naam op en krieg mee de vraog wor onze Klaas toch bleef. ’t Ston mi groote letters in d’n agènda, mar as ge nie kekt, witte natuurlijk nog niks. Hij ha afgesproke da-t-ie vur de leste keer nor Lokaal 7 zó komme um daor mi Wiesse as afronding trug te keijken op zen bijdrages òn 35 jaor Brabants uurke op de radio. Wies en Geert en Marcel zate klaor um onze Klaas ùit te zwaaie. Mar dieje gaperd van ons waar de afspraak kaol vergeete. Affijn, hij hals over kop mi d’n auto nor de studio. Toen ie trugkwaamp, waar ie opgelucht umda de minsen ’t goewd opgevat han. Wies ha de zaak zó goewd veurberèijd en liedjes ùitgezocht die hij geschreeve ha. Zoo kwamen ’t Kùmt vaneiges, Sjef van Schalen, Jo van Heeswijk, Annelieke Merx, Lya de Haas, d’n Broelie en Linnegoewd vurbeij. D’r wier gebuurt over de dinger die tie nog duu: ’t wèrk vur de Brug en tijdschrift Brabants, d’n Brabantse Spreukekalènder en de boeken die nog op stapel stòn. Drie flesse wijn krieg ie!
‘’t Waar schón,’ verzuchtte d’n onze thuis voldaon, ‘mar die vergeetèchtighèid is wel ’t bewijs da’t ted wier um te stoppe.’

Vandemèirge scheen de zon volop en dùrrum bèlden ik onze Klaas z’n jongste zuster in Nuland of ze zowèlle mee gonge fietse. ‘Nee,’ riep ze, ‘komde gèllie mar dist. Dan kunne we lèkker bijbuurte en itte mar ’n bóttrèmke mee. Da veijne wèllie veul beeter.’
De noordewend waar vergimmes kaauw, mar we han ons èige wèrm ingepakt en ware d’r zoo. De toffel ston gedekt en we kosse mee ònvalle. D’r waar me toch unne kwak lèkker grèij! ’t Smakte verdories. Nò ’n weijl bijgeklètst en d’n hof bewonderd te hebbe, drùlde we op huis òn. Op de trugweg landde we nog efkes op ‘ons’ bènkske midden in de bosse. Daor zitte ùit de wend en in de zon en is’t zó lèkker luistere nor de veugelkes. ’t Din deugd.

D’r kwaamp ’n groep wandelaars òn. ‘Allemòl Jong Neederland, gelijk van onzen aauwer,’ stelden ik vaast. ‘Mar dieje mins vurrop die ken ik,’ riep onze Klaas. Da bliek weederzijds. ’t Waar de vruugeren archivaris van ’t Maoslaand. D’r moes z’n best bijgeklètst worre. ’n Vrouwke in de groep vroeg of ze ons op de foto moeg zette. Ik zaag ’r zoo dik ingepakt nie al te sjarmant ùit, mar da kos men niks schille. Wij hoefde gin schoonhèidswedstrijde mer te winne.
Wa fijn da wij d’r zoo nog tussenùit kunne, docht ik voldaon toen we thuiskwame.

geschreven door: Bèt van Klaasse