2021- week 11

Onze Klaas ha ’n schón karwèij. Hij moes al béteds nor Gèssel um ’n jong mèidje te gaon interviewe vur ’t blad ‘Brabants’. D’r moes ’n stuk gemakt worren over Fem van Empel, de wirreldkampioene vèldreije. Da zaag d’n onze wel zitte. Zón schón jong ding mi zóveul talènt! ’n Klèindochter van Cis en Wim van Empel van de Neije weg ok nog. Goei volk! Henk Janssen waar òlling van Hilversum gekommen um foto’s te make vur ’t tijdschrift over de Brabanders en d’r taol en kultuur, worrop gullie eigelijk allemòl geabonneerd zódt mótte zen. ’t Kùmt mar vier kirres per jaor ùit, ’t kost nie veul, mar ’tis wel de moeite wèrd. Prachtig verzùrgd ùitgegeeve zonder reklame. Gezellige verhale en boeiende artikele mi goei illustrasiewèrk.

Fem van Empel blijkt ’n pientere tante die wit wa ze wil. Gin opsmuk of kapsones. Onze Klaas waar vol lof. Hij ha stof zat opgedaon en waar hartelijk ontvange. Da moes ’n goei stuk worre.
Teegen eetestijd viel ie wir op de klep en klaagde da’t buite gemeen stonk nor verbrande rubber. Ik wies van niks, want ik waar binne gebleeve. Toen ik m’n neus efkes buite staak, moes ik toewgeeve da-t-ie gelijk ha; d’r hong ’n smerrige chemische locht. ’t Kwaamp van unne grooten brand in D’n Bosch af. Wa’n ellènde! Aachteraf bliek da bedrijf al heel dik vur overlaast gezùrgd te hebbe. Schaand da zoiets alle kirres kan gebeure en dan mar beweere da ze zuinig zen op ons milieu. Saanderdaags schreef onze krant (d’n Bossche sufferd) da d’r gin milieuschaolijke stoffe ware vreijgekomme… En gij geleuft da.

D’r kwaam hier ’n tillefóntje van Tiene. Ant waar al onder ’t mes geweest vur d’re neije knie en ’t waar gelijk gelukkig goewd gegaon! ‘Perficiat,’ riep onze Klaas mee. ‘Ze mag mèrge misschien al nor huis,’ zin Tien. ‘Dan hangt de vlag mar ùit in Vorstenbosch,’ krèijde-n-ik trug. Teegesworrig gò da allemòl toch vort zó vlug. Daor snapte niks af. As ’t meezit, kunne we van de zommer nog mi z’n viere gòn fietse! Da zó heel mooi zen.

As dan ok da coronamonster is opgedonderd, kunne we wir genieten op de terrasse en zoo. Nou nimme wij de termoskan en bottramme vur onderweeges nog mee. Zódoende spaore we veul ùit, mar ’t kan toch nie op teege unne zit op ’n gezellig terras.

Onze Klaas hi vort zón lang haor da-t-ie wel unne pèirdestart zó kunne beginne, mar da wil ie nie. Hij zi da-t-ie nor de kapper gi as ie ingeènt is, mar we heure nog mar niks op da gebied. Ze zullen ons wel vergeete, denk.

In deezen tijd wordt ’r nogal ’s wa opgerùimd. Van de week waar ik daor ok mi doende en toen kwaamp ’r aachter ons boekekaast ’n pèkske brieve vur d’n dag. Die ware nog ùit 1962 en van m’nen uurste vreijer. ’t Waar wel komies um da wir te leeze. Ècht braaf volges ’t tijdsbild van toen; hij zaat intèrn op de kweekschool en de fraters kontroleerden toen soms nog d’n ùitgònde post. Ik heb eigelijk mar inne vriend gehad vurda’k onze Klaas teegekwaamp en da waar hij. We hen nog alt ’n bietje kontakt. Hij is ok nog steeds getraowd mi dezèlfde vrouw. Wij zen da nou al 55 jaor en da’s toch zèldzaam, want ze gòn al vort um ’n scheet ùit mekare.

Ik klaagde van de week da’k van m’n èige verschoot toen ik in de spiegel keek. Zin m’ne mins geruststellend: ‘ja, naturel komme wij nie zó goewd mer ùit de vèrf.’

geschreven door: Bèt van Klaasse