2021- week 07

Wa’n witte wirreld waar ’t toch, wánne! Kèijschón, zeeker mi zón strakke blaow locht. Gewoon sprookjesèchtig, mar wel vergimmes glattig. Ik dùrfde daag nie buite te komme mar ik genoot vanùit ons woonkamer van de veugelkes die de zeujkes op kwame peuzele. Alle mèirreges strooide-n-ik wa graon en nutjes. Arighèid zóveul meesjes, vinke en malders da daor op af komme. De strante malder denkt da-t-ie bòs is. Hij hòlt sommers ummers ons bizzumme, kroesels en kèrse ok gelijk weg.

Onze Klaas ha nog kaoi kerwèije gehad: ’t dak van de serre begos te drùppe. Daor laag ’n dikke laog sneuw op en mi de zon d’rop begos ’t gelijk te smelte en da smeltwòtter kos nie de geut in, want die waar dichtgevrorre. Zódoende kwaamp ’t nor binne. D’n onze waar op de groote trap mi unne lange trekstok beezig um sneuw te rùime. Gin doen vur aauw minse. Hij waar al gaauw kèijkapot en zakte hier zuchtend in z’ne stoel. Ik ha’r grif mi te doen.

Alle drie ons buurvrouwkes ware weeze vraogen of ze ons erres mi kosse hèlpe en of ze bódschappe vur ons kosse doen. Da vonne wij wel zó fijn en hartelijk. Mar wij han veurgezùrgd; toen we hurde da d’r sneuw op komst waar, zage we de bùi hange en han vlak vur d’n ijstijd mee vur ’n hil week ingeslage bij de Jumbo.

Onze Klaas moes ok nog nor d’n tandarts um z’n gebit op te wardeere. Hij kos bekant nie de weg op komme mi onzen auto. Wellie hen gin winterbaand en de sneuwschùiver van de geminte hi ons ’t ùitreije hòst onmeugelijk gemakt dur alle troep van de rèchterbaon van d’n durgònde weg onze kant op te daowe. Jeroen ha de zaak vur zen buurlùi uurst nog wel zó mooi opegeschove. Mar nou zaat d’n onze vaast en kos hier nie de weg opkomme. Buurman André ha al òngeweeze da de fietspad nog de beste optie waar. Nou zaat d’n onze daor bij d’n ùitrit vaast en witte wa. D’r stopte unne jonge mins mi ’n buske en die kwaamp aachtermekare hèlpe daowe en zèlfs ’n jong vrouwke goide heur gewicht in de schaol! Zoo kwaamp onzen blommewage toch nog vlot los. Zeg mar da m’ne mins ontdaon waar van al die sympathieke hulp! Bij d’n tandarts wier onze Klaas zó goewd behandeld da-t-ie d’r wijer hòst niks over dùrft te zegge. Hij kwaamp mi veul meer en moier taand thuis as da-t-ie gegaon waar. ‘Tooreman? Zeg mar Tooverman,’ zin ie. Hij kan wir volùit laache; d’r zen gin tochtgaoter mer te zien! ‘Steuget?’ vroeg ie, toen ie mi bloote taand binnekwaamp. ‘Absoluut,’ zin ikke.
Velt ùllie trouws ok op da de minse op tillevizie zó dik ‘absoluut’ en ‘zeg mar’ zegge..?

Da’k veul doe woordpuuzele, witte onderhand wel. En nou han we twee daag ginne krant gekreege. Ik ben gewend um smèires lèkker de kruiswoordpuuzel op te losse. Cryptogramme en sudoku’s zen nie òn men besteed. Onze Klaas vult soms stiekem de woorde in die ik nie wies. Da duut ie mar um men te plaoge, mar ja van ‘webstek’ en zón dinger heb ik, digibeet, noit geheurd natuurlijk. Èiges puuzele duu m’ne mins nòvvenant nie, mar hij zó da wel goewd kunne. As wij nor d’n tillevizie keijke mi kwisse zoowas ‘met het mes op tafel’, ‘per seconde wijzer’ en ‘twee voor twaalf’, dan wit onze Klaas alt veul meer as ikke. Hij is hier mi gemak absoluut de slimste mins, mar da wó’k nog wel gèire ’n weijl stil haauwe…, zeg mar.

geschreven door: Bèt van Klaasse