2020 - week 47

Wa zitte wij, minse toch arig in mekare. Ik mót ’r mar mee bijzegge da’k ’t op m’n èige betrok. Nou he’k al vanaf ’t vurjaor ginne make-up mer op m’n gezicht gesmeerd, umda’k veul laast van hoikorts heb en m’n ooge greegeld krèk wòttervalle zen. En nou ware wij te zondag op d’n botteram verzocht bij Kaatjes en Gradjes. Ik von da’k mar wir ’s wa vèrfgrèij vur d’n dag moes haolen um m’n èigen op te poelitoere, want bij daftig, hooggezeete volk mótte oewen èrremoei thuislaote. Dus smeerde ik m’n aauwerdomsvlèkke onder de bruine krèèm, din ik wa blaow spul op m’n ooge en m’n wenkbraauwe kriege zwarte striepkes. Toen ik ’t èindrizzultaat bekiek, verschoet ik van m’n èige. Hillemòl niks waar ’t. Ha’k zoo nou jorre rond geloope!? Nee, da wó’k nie mer. Dus alles wir aachtermekare ‘naturel’. Mi da lèpke vur oewe mond ziede ok mar amper iets mer van oewe snuut…

We wiere bij Gradjes en Kaatjes gruuwelijk verwend. Ze zette de lèkkerste dinger vur ons neus en zeg da d’r da goewd in gonk! Ze han rullekes van dadels en zoerkolle gemakt mi gerukte ham d’r umheene en da smakte of da d’r ’n engelke over oew tong pieste. Zoiets han onze Klaas en ikke nog noit gehad. We reekende da mee tot de kulinèère zaaligheedes. D’r volgde unne groote paddestoewl mi gesmolte kees en hamblùkskes ‘op ’n bedje van’ vèldslaoi en drùive mi walnote. Ok suuper. Zoo smikkelde wèllie mi onzen vierre en zaagen ùit over ’t voetvolk van Ballekum. We han de grótste schik mi alterande verhaale. Wij kenne mekaare al vort zó lang da ge wel van ‘’n gedeeld verleden’ meugt spreeke en da werkt plezierig en hèndig. ’t Is zó fijn um af en toew ’s trug te denken òn die prachtige momènte die we same meegemakt hebbe. Of da nou waar in Cattolica, Parijs, Wenen of op ’t ijs of de voetbalvèlde in de buurt.

Onze Gurt is onzen auto op weezen haole. Z’nen èige wagen is nor de sloop. Onze zoon moes in Bèls grèij op gòn haole van zen tentoonstelling in Hasselt. Hij naam meepesant unne ‘fauteuil’ van ons mee, want bij die van hullie èiges stake de virre d’r vort ùit. Fijn da ons grèij bij de keijnder van paas kùmt. Ik heb ok kadookes meegegeeve vur ons Charlotje, want die is krèk zes geworre.

Te zondag kwame Gaia en Bruce efkes unne pot èigegemakte kèrsesjam brenge. Zónne lèkkere hen wij nog noit gehad. Gemakt van èige Dungese spèk-kèrse die ze allemòl mi de haand han zitte ontpitte. Wèllie vuulden ons èige verwend. Die jong minse doen en denke van alles wa goewd is vur mins en natuur. Daor hen wij bewondering vur. ’t Kan alleeen mar goewd zen da we dicht bij de natuur bleijve. Dan zien we veul eer de pracht van alles wa groeit en bloeit en vur ’n gezonde wirreld onmisbaar is.

Och ja, we han ’t bij ons zondagse vizite ok nog efkes over d’n overleejen dokter Harrie Damen. Da waar unne geweldigen Bossenaar (die bestòn d’r ok, ja). Harrie waar oit bij Nolle, unne terminale pasjènt, die goewd geboerd ha. Nol ha veul panden in bezit in de binnestad. Nou waar ie bekant 90 en hillemòl op. De oudste dochter kwaam d’n dokter vraogen of ie ‘mee vaders’ ’s wó beginnen over ’t reegele van zake nao zunnen dood.
Zoo gezeed, zoo gedaon. D’n huisarts begon d’r over, mar ’t wier ’n kort gesprek, want Nol vlamde mee trug: ‘Reegele? Reegele..? Vèchte zulle ze, vèchte!!’

geschreven door: Bèt van Klaasse