2020 - week 44

Van ’t weer kunde de leste daag niks op òn, mar da hurt wel bij deezen tijd van ’t jaor. ’t Zó kunne hagele, han ze gezeed, mar hier scheen de zon en onze Klaas din d’r mee ùit um ’n blùkske um te loope. Nee, d’n òllingen dag binne zitte, is niks vur hum. Daor wordt ie mar neutelijk af. Giestere hattie hier de dakgoote schón gemakt. Die zate vol blaoier en moessen veurberèijd zen op alle vurspèlde neerslag. Mar d’n onze ha veulste hard gewerkt en gonk bekant teege de vlakte. Hij moes ’n pilleke onder de tong hebbe, want z’ne wekker sloeg op hol en hij snakte nor òjjem. Ik verschoot ’r af. Gelukkig trok ’t nò ’n half uurke wa bij, mar hij mag op zennen aauwer die dinger nie mer doen. Ons neij buurvrouw Hanneke hattem zien tobbe en heure mins Wim kwaamp vraoge of ie erres mi kos hèlpe. Da hoefde nie mer, mar daor zal d’n onze nog ’s gèire ’n beroep op doen. ‘Ge hoeft mar te roepe,’ zin Wim. Da’s fijn da ge zón minse neeven oe het woone. Wij hen ’t ok al zó getroffen òn d’n andere kant.

Ons Charlotje van veijf hi iets gewèldigs gepresteerd en daor gòn wèllie heel gruts op. Heur kleurig werkstuk wordt op beekers, trommels, kaarte en onderleggers afgedrukt en verkocht vur ’n goei doel. Heur teekentalènt zal ze van gin vrimde hebbe. Heure papa is kunstschilder. Wij hen alles al bewonderd en meepesant besteld en betòld.

’t Blef wel zund da we ons jong en de klèinkeijnder bekant nie mer kunne zien of ònraake. Dè zón verdommes rotvirus de hil wirreld toch op z’ne kop kan zette…

Ik moes nog gaauw nor Heezik, want men nichje daor is vijftig jaor getraowd. Heure mins hi hier vruuger ok nog verschèije kirres òn ons huis en onzen hof geklusd. Zèllie kunne nou niks viere. Ik heb ’n kadooke vur heur en d’re mins gemakt. Da gò’k daor efkes op de stoep zette.

Dees waar al mi al toch ’n droevige week. We zen afscheid weeze nimme van ‘ons Jet’. Die vrouw hi zówa driejendèrtig jaor bij ons gewerkt. Ze noemde d’r èige ‘d’n dwèil van Corre’ en beschouwde da as unnen eeretitel. Wij ware gehecht òn heur. Dur de jorre heen kende zé ons huis vort beeter as wèllie zèlf. Heure zoon ha laote weete dasse ons nog wó zien en da ze òn heur leste daag beezig waar. Ze wier thuis goewd verzùrgd dur de keijnder. Daor moes ze over stuite. Karine, heur dochter, din gaauw efkes mi unnen borsel dur d’r haor. D’ren bril op, ’t gebit in, en zoo gonk ze efkes op de rand van heur bed zitte. Ze kos nog goewd buurte en we hen ’n half uurke schón aauw dinger opgehòld. ‘Veijfentachentig is ginne kattepis, wánne.’ Ze is in tussented al te vol bediend en we verwaachte da’t nie lang mer duurt of d’r zal bericht komme da ons goei Jet d’r nie mer is. Wa hi zé ’n zwaor leeve gehad! Ze waar aachter in de twentig, heur uurste kiendje kos krèk loope, toen ze vur anderhalf jaor nor ’t sanatorium moes. Ze waar in verwachting van heure jongste zoon toen d’re mins verongelukte in D’n Bosch… Wa hi Jèt d’r èige kranig geweerd en wa hi ze alles alted knap gereegeld!

Op onzen aauwer valle d’r nogal wa vrienden um en ’t is ’n mirakel da wij mekare nog hebbe.
We zullen ons zeegeninge mar bleijve telle.

geschreven door: Bèt van Klaasse