2020 - week 36

Al um zeuven uure smèires sti hil ons huis te trille en ge vergòt van de hèrrie. Ze zen hier in de straot en op de rontonde òn ’n groot kwarwèij van de neij rioleering beezig. Zeg da’t d’r daor krult! ’t Duurt al weeke en ’t èind is nog lang nie in zicht. Zódoende zitten onze Klaas en ikke al vruug òn d’n bóttram. Overdag, as ’t efkes stil is, valle wèllie in onze stoewl in slaop. Zèlfs de Tour kan onze Klaas nie wakker haauwe.

Van de week ware we wir ’s weezen eete bé ’t Eetpunt in de Moerkaol. Ik dùrf ’t bekant nie te zegge, mar wij zen zón suffers…! As ze ons nie gebèld han, ware we ’t kaol vergeete, ok al ston ’t in d’n agenda en han we ok nog unne reminder gekreege… We zate wijd ùit mekare zoas da nou mót. ’t Waar wir vergimmes lèkker en we han zónnen gezelligen buurt. Ik zaat mi veijf vrouwkes òn toffel en Jetje vertelde da Hèintje Jacobs teegen heur as klèin jong gezeed ha: ‘Ge mót noit gin honderd worre want dan kùmt ’r ’n veugelke in oew kuntje gevloge.’ Jetje waar toen aacht en geleufde da hèllig. En nou mót ze bé rouwadvertènsies in de krant van minse die honderd zen alted wir òn da veugelke van Hèintjes denke.
Onze Klaas hagget ok goewd getroffe òn ’n toffel vol slim vrouwe, zin ie. Hij waar gin praot te kort gekomme. Ria ha geheurd da de kok van Mirroi misschien nor De Gaauwe Leuw zó gaon… ‘Mar da wille wij nie,’ ha ze geroepe.

t Is ’n week vol afwisseling. De groote hèt is weg. Giestere waar ’t unne prachtigen dag. ’n Strakblaow èike locht. We dinnen op de fiets nor Den Bosch wor onze Klaas nog wa te verhapstukke ha. Ik waar lèkker neergestreeke op de Parade bé de Silva. Mooi mi munne rug in de zon genoot ik dùbbel van al ’t langskommend volk en de schitterende Sint Jan. Veul jong wefkes mi d’r kiendjes en ok vòdders mi unne klèinen op d’ren buik. ’n Schón gezicht! Vruuger zaagde gin maansvolk zóiets oit doen. Unne mins aachter de keijnderwage waar ’n arig gezicht, vonne we toen. Gelukkig is da vort anders en veul beeter.

Vandaag is ’t buite mar unne triestige keijk. ’t Sti al d’n hille mèirege te zeevere en af en toe kùmt ’r meer wòtter umblig. We bleijve mar binne en leeze, schreijve en schildere wa.

Ons kraon op de badkamer lekte en dùrrum han we onzen buurman gevraogd of ie d’r ’s nor wó keijke. André is zónne gaauwe mins die ’t bekant gelijk kan make. Hij brocht z’n gerizzup mee en hagget zoo gefikst. Onze Klaas hi nie zón gaauw haand, mar ge kunt alles nie hebbe…

We kriege van de week zoomar innins twee prachtige boeke van unne vriend die òn ’t oprùime waar. ’n Hil dik standaardwèrk over Rembrandt mi machtig mooi schildereije en unnen dikke pil over ’t wèrk van Anton Pieck. Da’s ’n hil verschil zulde misschien zegge, mar wij hen ze bèij mi veul plezier durgeblaoierd. Dieje Pieck waar toch wèl unne knappen teekenaar en illustrator. En laote wij nou ok nog unne èchten in huis hebbe! Gesigneerd in 1916, geèrfd van ons moeder. As keijnd von ik da kasteel al schón en ik din ’t naoteekene.
Rembrandt schilderde en teekende veul bloote vrouwe mi dikke billen en buike. Hij zó d’r vandaag d’n dag nie wijd vur hoeve zuuke, want d’r zen d’r hier zat te veijne…

geschreven door: Bèt van Klaasse