2020 - week 35

Wa hen we toch ’n arig weer de lesten ted. Van tropies heet viel ’t innins trug nor onder de twentig grade. Ik heb snaachs nor men illektrieke deeke loope te zuuke.

Onze Gurt kwaamp hier dees week wir ’n por vèrfkarwèijkes doen en daor is m’ne mins bleij mi, want hij kan nog veul, mar ge mót ’m nie umhog stuure. Dur z’n hogtevrees dùrft ie èiges ok gin pirre te plukke. En da zó de duuvel doen; de schónste hangen alted bovenin. Goewd da onze jongste zoon kwaamp hèlpe, want anders geuget gelijk nor de wespen en de heurze. Hil ’t Haags huishaauwe zaag ’r goewd ùit en ’t duu alt deugd um Mariekes en de klèinkeijnder wir te zien. Wij hen dees jaor gin prùime, mar wel schón appel, pirren en drùive. Natuurlijk geeve we unne kwak fruit mee nor Den Haag, want we hen gèire da daor ok gezond geëete wordt. Wij zón trouws lillijk òn de sjoerts raken as we alle pirren èiges op moessen eete.

Giestere waar ons Gaia hier mi heur vriendin Alicha en we hen veul schik gehad. Ze moege iets ùitzuuke ùit men èige kolleksie. Ze gongen al mee nor boven um in men klirròzzie rond te scharrele. Ze han twee setjes ùitgezocht en kwame vrolijk umblig mi d’r ònwinst. Wa ston men grèij prachtig òn die jong lijve! Ze han goeie smaak en koze klurre die bij hullie paaste.

Onze Klaas hi d’n Brabantse voice-over meuge make bij unnen humoristiese natuurfilm van Mark Kapteijns. Ècht, da kan ie as gin aander. Dieje korte film hiet ‘From Brabant with love…’ Daor zódde toch al mee neijschierrig af worre, wánne.

’t Is hier unne kompleeten bouwput. We hen stoplichte vur de deur! ’t Is ’n vergimmese hèrrie. Ze haole de hil straot overhoop en ge kunt ze smèires al heel vruug heure. ’t Wèrk òn de neij rioleering en de Mirroisse wòttertuin zal nog mònde duure, mar wa zal ’t hier strakke druk worre. Ze kunne de stoplichte grust laote staon, want as theehuis de Koekkoek en ’t Karperven dalijk klaor zen en de strook van de jonges Van Gaol sti wir in bloei, dan stò Mirroi hog op de toeristiese kaart. Prachtig da d’r zón ònwinste in ons buurt kommen! Vur de luchtbrug bij de Kneijndebuskes li al unnen bèrg bouwgrèij klaor.

Tien en Ant zen hier te zondag wir ’s op d’n bottram geweest, mar ’t weer ha ons in de steek gelaote. Um buite te zitte waar ’t te kaauw en bùièchtig. Ze ware mi d’n auto, want ’t waar zó donker en drèigend da ze de fietse op stal han laote staon.

Wij ware verzocht dur Martje van Jowe um te komme lunchen in Vorstenbosch. Wa ha ze toch wir lèkker grèij op toffel gebrocht! We han zat buurt in te haole, want we zen al in gin half jaor mer nor Ujese mèrt geweest en bèllen is toch anders. Martje ha wel ’s kaoi momènte umda ze zó wèinig van heur vriende kos zien vanweeges dieje verrèkte corona. ‘En dees rotzooi is vurloopig nie òn z’n èind,’ klaagde ze. Toen zin ze: ‘gij het nog iemes um teege te maauwe, mar ik as weuw heb gin man mer um op te greijnze.’ Daor moes ik um laache, mar ze ha gelijk; wij hen mekaare nog en we hen ’t goewd getroffe. Mi goei weer vatte we de fiets. Mi reegen worre de daag wel saai en lang. We gòn vanweeges de werkhèrrie vruug nor bed en hope over iets plezierigs te droome.

geschreven door: Bèt van Klaasse