2020 - week 26

’t Weer kan de leste weeken alle kanten op en de vurspèllinge kloppe dik vur gin moer. Vandemèrge gaaf de krant kaoi weer òn, mar de zon schien zó ùitnodigend da wij al vruug nor de Balkumse mèrt dinne vur vèrs fruit en brood. Ze hen daor goudrenètte en mango’s en die zen bèij verdories lèkker. Onze Klaas hi gèire die aauwverwetste appel en van de mango’s snoepe wij alle daag. Ge snapt nie da’t kan vur dieje prijs. Van de week brocht ons oudste klèindochter ’n zèkske mi twitterande kèrse en die hen wij mee saldaot gemakt. Ik heb ’n gedilte verwerkt in ’n groote fruitsalade. Nou die gonk ’r goewd in.

M’ne mins ziet ’r wir gif ùit; z’n verwondinge zen al hillemòl bé getrokke en da’s toch ’n goei teeke vur minsen op zenne leefted, wánne.
Vaderdag viere doen wij nie. D’n onze zi dattie ’t hil jaor vaderdag hi en daor hoeve de jong nie vur op te drèije. Ze weete ginnins mer wa ze vur hum mótte koope. Hij heeget gelijk al, zi-t-ie dik. Hij hi wel gèire da ze dist komme, mar in deezen ted is da dik al moeilijk zat.

Giestere kwame Tien en Ant hier op de klep gevalle mi ’n toepasselijk kadoo. Ze brochte ’n kompleete verbandtrommel mee vur de volgende valparteij! Ja, ze moessen ’t ’r nog wel efkes invreijve natuurlijk, mar daor kan d’n onze wel teege. ’t Waar mee wir aauwverwetst gezellig; volop buurt en laacheswèrk. Tien ha wa slappe klèts opgespaord. Hij vertelde: ‘Ons moeder waar ’n goei, braaf minske. As t’r innen op moes vur z’n reijbewijs of ast’r iemes ziek waar of eksame moes doen, din ze alted bidde en dan stókte ze karskes òn. As ze oit in D’n Bosch kwaamp, gonk ze nor de Sint-Jan en ge raoi ’t al: ok daor wiere karskes òngestókt. Ze waar ècht unne goeie klant van de wasblèik… Èn ’t èind van ’t liedje waar dan ok da wij zen afgebrand.’ Wij zaten ammòl te giebele en te grinnike, mar onze Klaas riep: ‘Da’s nou krèk iets vur diejen Tinus; kùmt ie mi ’n verhaal over hullie moeder as ’t vaderdag is. Daorop viet Tien vlam: ‘oo, over onze vòdder kan’k ok zat vertelle. Hij wier oit in d’n donkeren òngehaauwe dur de plisie. Da waar nog d’n dikken Heesèkker uit ’t Wéépes. ‘Kriesje,’ zin ie mi z’n buuksken in d’n ònslag, ‘ge het gin veur- of aachterlicht èn gin bèl. Da moet ik allemòl opskreijve.’ ‘Ja,’ zin onze vòdder, ‘da klopt, mar kunde’r ok nie mee opzette da m’n rem ’t nie duu èn de kettingkaast kepot is?’ (Onze vòdder mènde dèttie ’t gelijk vergoed krieg.)’

Nou zit ik ondanks de vurspèlde bùie al wir hil de middeg buite te schreijve en te teekene. Nog steeds schent de zon en is ’t ècht lèkker wèrm. Hier en daor ’n wulkske, mar die wòttermassa’s worover we hurde en laze, zen hier gelukkig hillemòl nie gevalle. Wèl af en toe ’n bùike da heel welkom waar vur onzen dreugen hof.

Kekte gullie ok nor Nick en Simon in New York, op zuuk nor Paul Simon en Art Garfunkel die zón prachtige liedjes gemakt hebbe en die die Volendammers mirakels goewd kunne zinge. Wij veijne da hartstikke schón en geniete d’rvan as zèllie tussendeur in’t Volendams buurte mi producer Kees. ’t Is ’n plezierig programma tussen al da gepraot over die coronazooi. Daor worre wij vort ’n bietje ziek af as we ’t woord heure. We wille wel wir ’s unne keer kunne laache.

geschreven door: Bèt van Klaasse