2020 - week 24

D’r ligge keutelkes van d’n inkhorren op de buitetoffel en de malder tiereliert boven onze kop. Hij hi ’n nesje òn de vurdeur en vliegt geduuriges op en neer. We zitte wir lèkker buite te geniete van’t zommers lenteweer, mar nou vurspèlle ze vur de kommende daag wisselvallig weer mi kaauw en nat. Da zal wenne worre.
D’n uurste Pinksterdag waar ’ne mooie, mar vur ons ’ne kaoie. Onze Klaas en ikke dinne dieje zondag al vruug op de fiets nor ons favoriet bènkske in de bosse. Thee en bóttramme mee en ieder ’n boek. Wij zón ’s lèkker gòn zitte geniete! We reije da pèdje gereegeld, want da blef alt mooi, mar nou kiek d’n onze efkes nor unnen buunder bónne en daor knalt de gaperd toch innins op zón eijzere rotpulleke da daor midden op de pad sti. Ik kos ’t nog krèk overèind haauwe en kwèkte van de schrik! Daor laag m’ne mins. ’t Bloewd spètte ùit z’ne kop. Hij bloeide ùit z’n teen, enkel, knie, èllemboog, haand, mar vurral z’ne vurgeevel. Z’n ooge wiere himmòl rood. Hij kwaamp zitte. Ik kos ’m nie overèind getrokke kreijge, mar drie hardfietsers ùit D’n Dunge die ons eer gepasseerd ware, han iets geheurd en ware zó behulpzaam da onze Klaas warèmpel binne de kortste kirres overèind ston! De minse wón d’n ambulans bèlle, mar die kos hier midden in da bos noit komme. De fiets hagget wonderwèl overleefd en m’n weederhelft wó nor huis. ‘Maar u moet dit wel laten behandelen en een tetanusspuit vragen’ waar de raod van de renders. We hurde da’t gin autochtone moeskrèbbers ware, mar ’t ware wel goei minse. (We hen d’r speijt af da we nie nor hullie name gevraogd hebbe.) We kwame goedzat thuis. Onze Klaas ha nie veul te misse. Hij ha peijn van z’n schreijnende schaafwonde en moes steeds mi duukskes z’n ooge vreij haauwe van bloewd. Wèl vroeg ie z’n èigen af hoe ie zó stom ha kunne zen. Thuis bèlde-n-ie nor de spoedeisenden hulp. Hij kos nor ’t JBZ komme. Daor riej ik ’m rap nor toe. ’n Reij zaat te waachte. We ware tamelijk vlot òn de burt en wiere dur ’n vriendelijke dokterès geholpe. Ze makte alle wonde schón, verzùrgde de grótste krèp mi hechtinge en gaaf ’m z’n spuit. We kosse nor huis en van de schrik zien te bekomme. ‘Zoo ziede mar wa innen tel van nie oplette teweeg kan brenge. Vur ’tzèlfde gèld brikte oewe nèk.
Van ’t boekleeze waar niks gekomme. Ik gonk efkes plat um op verhaal te komme. D’n onze begos òn z’n boek of t’r niks gebeurd waar. Hij hagget ‘Daglicht achteraf’ van Bert van den Akker gekocht bé Mieke Wijgergangs en waar daor benijd nor. ’t Beviel ’m; hij hagget al gaauw ùit. Wij herkenne d’r veul in en nie umda we ons èige teegekomme, mar de toestande en streeke zen zó herkenbaar beschreeve. ’t Leest plezierig en ’t hi zandteekenillustraties die goewd bé d’n inhoud paasse. De Wambèrg sprikt ons òn; men fortuin is daor gemakt toen onze Klaas en ikke, bekant 60 jaor geleeje, mekaren op ’t ijs troffe. De Hóghèij duu veul òn de gebortegrond van d’n onze denke, geborre en getoge òn de Naolense hèij.
Onze Klaas fietst nou mi ’nen hoewd op vur de kamoeflaazje. Och, ik ben zó bleij dattie d’r nog is. Beschadiginge maken op onzen aauwer nie veul mer ùit. Ik moet ’r nie òn denke da’k nog zó moete gòn ligge date vur ’ne neije vent… èn zónne goeie kan ik toch noit mer kreijge.

geschreven door: Bèt van Klaasse