2020 - week 22

Eindelijk is d’r ’n bùike gevalle, mar ’t mag nog gin naam hebbe, want ’t is bélangenao nie zat. ’t Is zó dreug; onzen hof is nie bé te haauwe. We slèipe mi wòtter, mar ’t beschiet ’r nie òn. Vur ons èige is da dreug, zonnig weer wel plezierig. Wèllie zitten alle daag ons fietske en doen d’r ’n welleken ùit. Onderweeges ziede zoveul schóns. Van de week dinne we nog ’s nor de Maos. D’n ooievaar in Gewaande hi wir jong en umda de Blaow Sluis gesloten is, drùlle we mar deur nor de bènkskes op d’n dijk. We vatte unnen bottram en ’n bèkske thee en bewonderen ’t landschap. D’r zaate ’n por fuuten op de Maos. Ze doke d’n hillen ted onder en alle kirres kwame ze bove mi ’n viske in d’ren bèk. Zó’n zicht op ’t wòtter gift rust. Toen we wijer dinne, hurde we bé ’t Maxiamaknaal ’n gewèldig kikkerkonsèrt. Nog noit zóveul gruun kikforse bé mekare gezien! We telden’r meer as twentig. Ze zaten in unne kring schenbaar te waachten op d’n dirigènt. ’t Waar hèlder en ondiep in de neevesloot van de knaal. Onze Klaas zin da’t mi ’t liefdesleeve van de kikfors te make ha. Wa’n tobbbereij mi al die hèrrie, docht ik. D’n onze makt foto’s en stuurt die dur nor de klèinkeijnder. De duutie ok van de wilde blomme en daor leere ze grif van. Ikken ok trouws.
’t Gonk ‘r hier van de week; de vreijer van ons oudste klèindochter hi gaauw haand. ’t Is unne groote schónne vent en unne natuurkenner. Hij kwaam hier efkes unne mast um doen, die kepot is gegaon nò meer as zeuventig jaor. Diejen boom ston kort òn ’t huis en zó op ons dak kunne valle. Ik wó d’r wel vanaf, want hij reijst as de ziekte en zoo hagget gin zin um de missen op te veege. Nou Bruce brocht z’n geridschap mee: mooterzage en klimleere vurral. Hij begos vlot òn ’t karwèij en onze Klaas moes meehèlpe; takke rùime en òn ’t taauw trekke, zooda de top en de stam de goeie kant op zón valle. ’t Weer waar wendstil, mar benaauwd. Toen nò ’n por uure de klus geklaard waar, waar d’n onze zó nat dattie bekant z’n boks ùitdreef. Hij kos gin boe of ba er zegge en ha uure nóddig um op te dreuge en bé te komme. As z’ne wekker dan zó op hol geslagen is, heeget gin zin um te doesje, want hij blef durzweete. Ik maak me wel zùrgen over hum. As ie d’r mar nie bé neervalt, denk ik dan. Onzen behulpzamen buurman André kos nie béspringe, want die zit wir mi z’ne rug te hannese. Bruce brocht ok nog ’n karwèijke vur men mee: ’n kapotte boks van z’n vriendin. Of ik die wó rippareere. Daor he’k wel ’n hil gefrot òn gehad, want ’t waar versleete wèrk. ‘mar die kan ik nie misse,’ hagget tillefoonies geklonke, ‘die zit zoo lèkker.’ Allee dan mar wir.
Op Himmelvaart zen we nor Drunen gefietst. Daor wó’n we unne neije kalènder af gòn geeve. ’t Waar unne zommersen dag. De tocht langs d’n IJzere Man, dur Krommert en dan langs ’t Drongels knaal waar geweldig. Lèkker langs ’t wòtter en onder de beum. Moier kos nie, mar da han d’r meer gedocht. Alle bènkskes ware bezet. Eindelijk vlak bé Drunen waar d’r een vreij. Daor doke we neer. Zitte we amper of daor komme Paul en Anneke ùit Ballekum vurbé!
Onderweege nor de Kèts! ‘We zuuken ’n bènkske,’ riep Paul.

geschreven door: Bèt van Klaasse