2020 - week 20

Sjonge, wa hen we toch ’n schón vurjaor. ‘Ja, ik kan me nie heuge da’k zóveul prachtigen bloei oit gezien heb, zin m’ne mins. We fietse mi dees weer alle daag en wa hen wij toch geluk da d’r zóveul prachtige fietsmeugelekheede zen van huis ùit. We hen meer as tien verschillende roetes gereeje en ze zen gelijk de moeite wèrd. Ik zó ok nie weete wa de moiste is. Wa’k wel weet, is da ze noit verveele. Ge kunt de Balkumse fietsroete alle kirres op nijt doen en ge ziet steeds aander schón dinger, mar da gèldt zeeker ok vur de tocht nor ’t Weijpes dur de Steeg en de pad dur de Hezikse maste en de slingerweg over de Dungese dijkskes, al is de fietspad d’r daor nie op vurùitgegaon. Um op onze Klaas trug te komme: hij mènt da d’r nog noit zóveul weegbree gebloeid hi langs de Maosdijke en ok over de geurende wòttervalle van de vogelkèrs, de mèijdorre en d’n brem kùmt ie nie ùitgejubeld. We hen heel raos wèijkes gezien mi rèigersbèk en geel mi botterblom. De fistslingers van kólzaod en fluitekruid langs dijk en weeg zen op d’r retour mar die hen d’r èige nogal laote gèlde, mènt d’n onze. Hij weijst men op de mèijblumkes, de kleeversorte, de lisse en de blomme van de wikke en alle kirres keijke we op van de pracht. De gruunschakeeringe worren al donkerder, mar wa is diejen bladgroei alle jorre ’n beleevenis. En ’t rùikt ok zó lèkker! Ge zót nie zegge da d’r iets òn ons wirreld mankeert.
We zen mi dees wèrm weer van begin mèij steeds wijer gòn fietse. We zen al tot Bokhoven gekomme èn krèk op ted, want de Maoshegge vol bloeiende mèijdorres ware krèk witte wòttervalle tusse de geel wèijkes vol botterblomme. We hen daor op ’n bènkske zitte geniete van ’t ùitzicht. Op d’n aachtergrond scheep op unne rivier die grif blaow oogde. We han alterand lèkker grèij mee. We misse wèl de terrasse; ge kunt nerres bé tanke en losse. Dùrrum mar aauwverwets picknicke. En wa kan de wirreld dan zalig zen!
Onze Klaas zin nò onze picknick: ‘’n Puuzelvraog: as ik aow taand zoo zie, dan doen die men òn Genderen en Meeuwen denke...’ Daor kiek ik van op en umda’k nie wies wortie heene wó, vroeg ik: ‘hoezoo?’ ‘Daor zit Eethen tusse!’ laachde de slimmerik.
Mi zón vruug zonnig weer ister ok veul bloot onderweeges. Aauw kèirels in korte bokse veijn ik mee van ’t èrgste. Die verloope macho’s mèine da’t nog hil wa is, mar ze hen ’t lillijk mis. Wel zen d’r af en toe van die mooi mèidjes mi goei lang been tot de kont toe en schón kumkes op de kaast. Ja, da kunne wij goewd zien. Ik zaag d’n onzen langer blieke as gewoonlijk.
Tien en Ant zen hier wir ’s op de fiets òngekomme um op afstand bé te buurte en Tien hi ook mee ’n por gaoter geboord vur haoke wor onze Klaas z’n drùif èn z’nen blaowe reegen òn kan ophange. De neijen Brabantse kalènder is al ùit en ’t boek ‘Brabantsen humor’ mi men illustrasies in kleur hi z’ne leste proefdruk al bekant durgemakt. ’t Gi hier gelukkig gelijk deur en we hen gewoon gin ted ons èige te verveele. Ik wil de blommen ùit onzen hof wir vaastlegge in èige aquarelle en da he’k al eer ’s gedaon. Da waar ’n hil karwèij; ’t ware d’r meer as honderdfijftig geworre. En denkte da’k dieje stapel wèrk nou toch trug kan veijne…

geschreven door: Bèt van Klaasse