2020 - week 19

Van de week kwaamp ons klèinkeind van veijf efkes dist mi onze jongste zoon, heur vòdder, ùit Den Haag. ‘Nie knuffele, oma!’ riep ze al afweerend van wijd af. Ik krieg ’t ’r wèrm af toen ik ze zaag. ’t Waar schon weer en we han twee toffels buite nirgezet, wijd van mekare en zoo kosse we hèndig op afstand mi mekare eete, buurte en geniete. Unne kwak eetesgrèij ha’k klaor gezet en ’t zaag ’r lèkker ùit. En nou hadde ’s moete kunne zien hoe die klèin madam kos eete! As unne spaojer! Ik ha d’r van die gekleurde vlègskes ingezet en da vond ze prachtig! ’t Is zón mals mèidje mi van die ronde èrmkes en schon bintjes. Wa’n rijkdom da wij opa en oma meuge zen. Onze Klaas zaat ’r grif gruts bé te blinke.
Giestere bèlde ons Jet. Wèllie ware wir op tillevizie, liet ze vanùit Geffe weete. Wij wiese van niks en Jet wies nie op wèlke zènder. We han Umroep Brabant opgezet en jawèl, daor kwaamp ’t in de herhaling. We stonne d’r bèij goewd op. Ik ha ’n knalrooi gewaad òn da’k èiges gemakt ha en onze Klaas ha unne knappen dag. We kriege nog veul tillefóntjes van minse die ’t gezien han. ’t Gonk over ons Brabantse taol en daor wit d’n onze wel wa van. Hij hitter ok veul òn gedaon mi z’n boeken en optreejes.
Hier in d’n hof zit unne malder z’n èigen ùit te slove da’t arighèid is. Hij tureluut de stèrre van d’n himmel. De vogels zen dees jaor toch druk, mèine wèllie. D’r zitte zóveul meeskes en vinke, mar de malder zingt ’t schónste.
Ik heb overal vaasjes mi kruinagel binne staon en da rùikt me toch fijn! We hen drieterhande in d’n hof. We zitte toch goewd in de blomme, want d’r wier hier ok nog ’n prachtig boekèt gebrocht dur unne mins ùit Skééndel. Die kriege wij zoomar, zin ie, umda hij en z’n vrouwke vonne da’k zón schón foto en stukske in De Plus ha gekreege. Nou, da waar alwir ’n schón verrassing vur ons. En da’s zó welkom mi die bar daag mi dieje rotcorona.
Nou Ant en Tien nie mer kunne komme, bèlle we gereegeld um ’t nijts dur te buurte. Onze Klaas duuget wèrk; d’n afwas en van èrremoei ok ’t stofzuige en da vein ik hil wa. Ik mi m’ne kaoie rug kan da ammòl nie mer. Wij zen wel gelukkig da we same nog kunne geniete van alterand mooi klèin grèij um ons heene.
Giestere ston ik in d’n hof en d’r kwaamp ’n vrouwke langs da vertelde da heur klèindochter van veijf op school les ha gehad over ’t ‘lentekriebelgevuul’! ‘Ja, oma,’ hagget durske gezeed ‘en de meester heeft verteld dat jonges ’n piemel hebbe en meisjes ’n pagina!’ Daor han wij schik over. En over schik gesproke: In de suupermèrt zaag ik van de week ’n modèrn vrouwke, zwaor in verwachting. Ze ston in de afstandsreij vur men bé de super. Ik vroeg: ‘en, wa wor ’t, ’n jungske of ’n durske?’ ‘Och,’ zin ze ‘ons kiendje mag èiges kieze.’
Onze Klaas zaat te hinnikke toen ie ’t hurde. Hij vertelde ok nog wa laacheswèrk: ‘Ik hurde iets over ’n vrouw die slècht kókt. Pas ha ze de buurlùi verzocht op d’n eete, mar die luste daor bekant niks. Ze hagget gelijk òn d’n hond gegeeve. Die fraat ’t op, mar hij ha nòdderhand ’n uur z’n kont zitte lèkken um de smaak kwet te rake, zin d’n buurman!’

geschreven door: Bèt van Klaasse