2020 - week 17

Wa boffe wèllie toch da we unne grooten hof hebbe. Òn alle kante van ons huis kunde buiten ùit de keijk zitte. Da zunneke duu ons aauw knoke deugd. We trèffen ’t mi dees zonnig weer. Wèl slècht vur de boerre, want alles is hier mee veulste dreug.
Wij fietse de leste daag same wa af en ’t gi steeds dur de natuur. Die is overal zó overdonderend schón! Gruun in de hèlderste klurre, afgewisseld mi bloesem in geel en wit tinte. Èn lèkker rùike! Onze Klaas zit op z’n fiets te juubele as we wir dur geurwolke van vogelkèrs, lijsterbes en mèijdorre doen. Hij makt foto’s en stuurt die deur nor ons jong.
Af en toe geuget mis of toch bekant; aachter in d’n hof zaag ie unnen drol, lang en zwart. Te groot vur rat of pineegel. Ik ha zóiets ok nog noit gezien. D’n onze wó al ’n foto durstuure nor ons klèindochter, want die zit op de bosbouwschool en wit veul van de natuur. Hij gong dus trug nor de ‘plòts delikt’ um ’n kiekje van da kakje te make. Hij din ’r vurzichtig z’ne voewt teege en toen bleek da’t zwarte plestiek waar! Oei oei, daor waar ons unnen blunder bespaord gebleeve, worvan we nog lang zón hebbe mótte heure…
Onzen oudste kùmt nor ons um te doesje; ze zen bij hum ’n neij badkamer òn ’t make en da gi denkelijk wel ’n week duure.
Onze Klaas z’n haor worre mi d’n dag schónder, nou d’r ginne kapper mir òn te paas kùmt. Ik veijn ’t wèl staon en ’t spaort ok nog kosten ùit. Hij mót ze nou wèl dikker waasse, mar dan rùikt ie ok wir lèkker nor ’t vurjaor.
As ’t weer zoo blef en we kunnen alle daag onze fietstoer make, dan haauwe wij ’t wèl vol. De thermoskan mee en wa bottramme. We weete de mooi bènskes vort staon en daor zitte wij te geniete as jong ‘lovers’ van ons èige picknickgrèij in de bedwèlmende vurjaorslocht.
We hope da we ’t ’r allemòl afbrenge, mar we zien in onze vriendekring da’t gevaor lillijk kan toeslaon. Onze Klaas hi z’ne vriend Theo verspuld; daor ware we meer as vijftig jaor mi bevriend. En Toos hi ùiteindelijk de strijd verlorre. Ze hi drie jaor gevochte teege de kanker en nog veul blessure tijd gewonne, mar nou waar ’t op. Toos hi in Ballekum furore gemakt op ’t toneel in d’n Dùrpshèrd mi heur onvergeetelijke karnevalskreasie ‘Bèts Buts’, die alt begon mi: ‘wa’nen broelie!’ Da waar al in d’n ted van Jònnus d’n Birboer en Paoter P’tènt, mar zé heeget ’t langste volgehaauwe. En vlakt heur toneelrolle in de revues van ‘’t Prebeere wèrd’ nie ùit! Wa hi Toos de minse hier veul plezier bezùrgd. Daorvur kunne we heur nie genog hulde brenge, zeeker nie in deezen ted.
Wij zitten èiges as zeuventigers in de gevaorenhoek. We doen gruuwelijk ons best um afstand te bewaore en waasse d’n òllingen dag ons haand. Onze Klaas kan sòtteres nie mer gòn rippeteeren in D’n Dunge en da gittem òn z’ne nier.
Mar de veugelkes hen die zùrge nie. Die tiereliere hier da’t ’n lust is. De malder hi mee van de schónste duntjes. Vrimd da de mènnekes moier zen as de wefkes. Mar goewd da’t bij de minsen krèk andersum is.
Ik ha nog gebèld nor Vorstenbosch. Tien en Ant speule daor ‘Seniore Memory’.’ ‘En wa is da dan vur spel?’ vroeg ik. ‘We gòn same nor de kèlder en wie nog wit worrum, hi gewonne!’
Ik hurde Ante giebele.

geschreven door: Bèt van Klaasse