2020 - week 13

Wanne rotzooi wánne, mi da virusgedoe… Ik wogget daor mar nie over hebbe want ge kunt ginne krant mer opeslaon of ginnen tillevzie mer ònzette of ’t gi daor over. En nee, daor worre wij nie vrolijk van.
Van de week waar ik jarig en dùrrum han we toch mar wa gebak in huis gehòld, want ge wit noit wa d’r op de klep kùmt gevalle… Mar dur da coronagedonder ister gin man geweest, dus nou eete onze Klaas en ikke al da lèkkers mar èiges op.
Ik heb wel d’n òllingen dag tillefoon gehad en e-mail ister ok zat binnegekomme. Unne kwak post ok, mar gin volk over de vloer. D’r zen wel ’n por minse òn de deur geweest mi bosse blomme. Ons jong han bèij laote weete da ze niks kosse riskeere en dùrrum nie kwame, mar ze han wel schón boekette laote bezùrge en da gaaf hier ’n heel gezellig gezicht.
M’ne mins ha vur ’n topkedo gezùrgd: ’n splinterneij illektrieke fiets mi laagen instap en ’n gaauwe accu, zooda’k ’r meer as honderd kielemeeter wijd mi weg kan. Wor wil ie me toch heene sture? We hen al rondgedrùld, want ’t zunneke scheen. ’t Gonk geweldig en ik heb genote van de blomme die d’r al langs de sleuj stonne: speenkrùid, pèirsen dannittel en ’t uurste fluitekrùid. De veugelkes floete d’r flink op los en in Rósmòlle zage we unne kwak wolke van goudgeel gaspeldórres en hil kussevèldjes van klèin hoefblad da mi straolzunnekes ston te laache langs de kante. Daor worre wèllie wel bleij af. D’n onze zieget gelijk en ruupt al die name en da heur ik grif gèires. We gòn wir ècht de goeie kant op, denk ik dan.
Onzen hof is ok een en al kleur. De kamer hier sti vol pùtjes mi forsietsia, cydonica, camelia en magnolia. Al die prachtklurre is arighèid, mar wa ok opvalt is da d’r wèinig insekte zen. Ik heb nog mar een hommel en een biejke gezien en da’s ’n kaoi teeken, want onze pirrenboom hi duuzend knoppe en die mótte dalek bestove worre. Jorre trug koste hier onder ons bloeiende fruitbeum nog unne koepel van konstant gezoem heure… De vriejs kan d’r hier nog tussekomme, trouws. D’r zen unnen hoop lieveheersbeesjes en iets heel bezunders waar da d’r zoomar innins ’n ikhorrentje mi vier jong over onzen hofpad kwaamp gewandeld!
Mèirge komme Tien en Ant toch mar, liete ze wete, want ze veijne ’t niks da ge mekare zó lang nie ziet. As d’r nog unne ‘lock-down’ kùmt, dan meuge ze nog ginnins mer…
’t Spaort wel unne kwak ùit nou wij nerres mer ’n terrasje kunne pikke en we steeds thuis mar potte thee leeg mótte lùrke. Gelukkig hen wij mekare nog um wa teege te klètse.
Ik mót ok nog òn de gang mi de illustrasies vur ’t Brabants humorboek van onze Klaas da in ’t naojaor mót ùitkomme en ik zó gèire wa blommen ùit onzen hof portretteere mi wòttervèrf op papier. Die wó’k dan nor minse sture die d’r alleen vur zitte en die gin niemes mer op bezuuk kreijge.
Een veurdeel is da ons huis nie gepoetst hoeft te worre; d’r kùmt toch gin man. En ik heur da de files opgelost zen en da ons lucht beeter wordt… ‘Elk nadeel hep s’n voordeel!’
Tien zó gèire ’t leste woord hebbe, riep ie dur de tillefoon: ‘Ons vrouw docht da ze unnen heksescheut ha, mar ik zin da da nie kos. “Worrum nie?” vroeg ons Ant. “Die schiete ummers nie op èige volk!”

geschreven door: Bèt van Klaasse