2020 - week 10

Giestere ware we op de luns verzocht bé Tiene en Ante. Die han d’r èige zó ùitgesloofd mi alterand lèkker grèij en ’t waar wir kèijgezellig. We gonge nor Mirroi mi ronde bùikskes. Lùi ùitgezakt op de bank wón we ’t nieuws bekeijke en wiere wakker teegen drieje…
Dees wèijerig nat kwakkelweer hen wij nie gèire. ’t Waar veul beeter as ’t ’s ’n week of wa goewd vroor, ha Tien gemènd, mar daor wier d’n onze neutelijk af. Hij riep: ‘en alles in d’n hof kapot laote vrieze zeeker! Nee vrieze mót ’t mar doen in dizzèmber of jannuari.’ Da’t ongezond weer waar, moes d’n onze toegeeve. We kriegen ’t over de kwaole van d’n aauwen dag. Daor hurde slècht heuren ok zeeker toe.
Wij han in de Moerkaol nèt schón nijts daorover opgedaon en gave da deur: ‘D’n aauwe Willem waar hartstikken doof. Hij zaat in de kerk in Ballekum en ’t koor da toen vanaf de zulder nog over ’t volk heenezong, ha ginne goeien dag; d’r wier ècht lillijk en wijd neeve gezonge. Dorruske Smùlders zaat aachter Willem van Èmpel en hij zin zuutjes teege Dorruske Stinbèrge: ‘nou zinge ze d’r toch wel gruuwelijk wijd neeve, want Willem kekt vort um!’
‘Kik, zón dinger heure wij nou gèire,’ snoof d’n onze, ‘ok al zen we ok vort geheurgestoord.’
We zaten op unne verjaordag in ’n gezelschap van aauw minse en ’t waar wir zoo: opvallend veul geheurprobleeme. Zin Tien innins: ‘we gòn ’t hier mar nie over gehoorapperate hebbe, want da hurt hier toch gin man.’
En nou we’t ’r toch over hebbe: onze vriend Hannus moes pas van z’n wefke nor d’n oorspissjalist. Hij gaaf gereegeld vort verkeerde antwoorde op heur vraoge. Toen ze bij d’n ‘auticien’ ware, kreeg Hannus te heure da-t-ie grif òn ’n hoorapperaat moes. ‘Och,’ zin z’n wefke, ‘nou ik hier toch ben, wil ik da gullie men orre ok mar mee kontroleert.’ Da gebeurde, mar ’t rizzultaat wó ze eigelijk nie weete: ze hurde nog veul slèchter as d’re mins!
Mar wij zen grif ’n bietje òn de kwakkel; daor hen we gin Chinees virus vur nóddig. D’n onze mènt da’t gewoon mi ’t vurjaor te maken hi. ‘As dalek die donker daag weg zen, gòn we d’r wir in geleuve; dan doen we de fiets op,’ zin ie vol optimisme. Mar toen kwaam unne kennis ùit Oeteldonk langs en die klaagde da hullie karnevalsklubke zó hard aachterùit gonk. ‘Wij zen alle jorre vort veul meer kwet òn grafkransen as òn onze wage vur d’n optocht!’zuchtte-n-ie. D’r waren ok leej weggevalle wor ie nie zó veul òn verspulde, zin ie ok nog. Pas waar d’r inne vertrokke die zoogezeed nie ’t schèrpste mes ùit de laoi waar. Hij ha ’n IQ van 75 en da moes ie nog dèile mi bèij z’n bruurs!
Toen we’t in Skendel vertelde, snapte Tinus d’r niks af, mar ja, wit hij wa IQ beteekent. Hij ha vur ons wel ’n spannende vraog zin ie streijlek en we zage da-t-ie op vraak belust waar. ‘Lót mar komme,’ riep onze Klaas ùitdagend. Tien vroeg z’n èigen al lang af of ’n wefke in unnen boerka eigelijk auto mag reije? Tja, daor zaag ik ’t wir ònkomme; da gezannik over moslima’s en zoo. Ik heb daor vort zónne gloeienden heekel òn. We dinne dùrrum mar of we de vraog nie gehurd han. ‘En hoe is’t mi de gezondhèid,’ vroeg Ant um de stilte te verbreeke. ‘Och, denkelijk hen wij ’n bietje de èipelziekte,’ zuchtte d’n onze…

geschreven door: Bèt van Klaasse