2020 - week 8

Wanne wend toch wánne! ’t Wèijt locht en dun teegen oewen bòjem. Alleman gi in mekare gedoke over straot. We han ’t ’r hier nie slècht vanaf gebrocht. De schaoi viel mee. Allennig de lijsterbessenboom hagget begeeve en wa thujatakke lage d’r af. Gelukkig hen wij unnen buurman die onze Klaas mee hi geholpe um d’n boom van ’t dak af te haole en kort te make.
Afgeloope vreddag zen hier twee jong vrouwkes geweest um wa foto’s te make van men vur ’t blad Plus. Ze han gewille da’k nor Soest kwaamp, mar da zaag ik nie zitte en zódoende moesse de opnames hier in huis gemakt worre. Ze kieken d’r oogen ùit mi al die klirròzzie en kamers vol alterand grèij. De vizazjiste ha unnen hoop pùtjes en stifjes bé en ik mót zegge da ze men mi heur gevèrf toch gaauw ’n tien jaor jonger makte. Onze Klaas vroeg mee of ze da nie alle mèireges kos komme doen. Ze wón foto’s mi unne rustigen achtergrond. ‘Ja,’ zuchtte d’n onze, ‘dan zulde nor buite mótte.’ Mar ze kwame mi ’n groot wit doek op unne rol vur d’n dag en m’ne mins moeg da mee ophaauwe en zoo lukte-n-’t toch nog binne. In mèij kùm ’t in hullie tijdschrift te staon mi ’n klèin stukske tekst over men. Dan zulde zien da aauw minse ok nog kleurrijk dur ’t leeve kunne gaon.
Onze jongste wordt krèk mi de karneval 44, mar hij vier ’t nie. ‘Pas as ik de 50 haol, wil ik wir fiste,’ zin ie. ‘En gé mènt da wij d’r dan nog zen,’ snoof onze Klaas. Mar onze jonge is kunstschilder en wónt in D’n Haag, wor. Hij moes vur z’n wèrk in D’n Bosch zen en kwaam meepessant efkes b’ons op d’n bóttram. Gezellig! Hij ha kapotte schoen òn, zaag ik. We hen ’m mee kadoogèld gegeeve vur ’n por neij schuite vur z’ne verjeurdag. Ge kregt ummers zèiknatte voete mi die gaoter in zón aftrappers.
Tien bèlde dattie ’ne fietsvakansie in mèij vur onzen viere ha geboekt. Dan gòn we vur unnen dag of vier nor Egmond òn zee. We hen d’r de kost bé, dus lèkker hèndig. De fietse mee en dan mi hopelijk goei weer lèkker de breej duine dur! Tinus ha ons nie blijer kunne make. Wij gòn alt zó gloeiend gèire mi hullie tusse de wiele. Schik verzeekerd! Hij zal wel wir alterande aauw moppe vertelle, mar dan doen wij mar nèt of we die nog nie kenne. We laache mar wa mi trugwerkende kracht zoogezeed.
We han nog schón verhaaltjes opgedaon in Rósmòlle. Harrie, de zoon van unne geraazjenhaauwer moes nogal ’s invalle as taxisjefeur. Op unne keer moes ie ’n boerrevrouwke nor ’t Tilburgs ziekenhuis brenge. Ze kwame neeve ’n reklamebord vur ‘Van Houten Cacao’. ’t Wefke ha da leste woord nog noit gezien en riep: ‘Wa is da nou toch vur iets arigs, Sa-sa-o!?’
D’r wier saoves laot dur unnen aauwen boerremens gebèld um unnen taxi en Harrie moes wir in de burries. Hij din mi diejen boer hòstig nor ’t Tilbùrgs ziekenhuis, want daor laag dieje mins z’n vrouw op stèrve.
Harrie blief buite waachte, toen de klant nor binne din. Nò ’n ketier kwaamp ie trug mi z’n pèt in z’n haand. Ze waar dood, zin de mins mi geboge kùpke en stapte in. Toen ie in de wage zaat, zuchtte-n-ie: ‘ze waar wel verrèkte neutelijk, mar nou he’k gin man mer….’
Allee, unne goeie karneval gewenst en zùrgt da ge nie wegwèijt.

geschreven door: Bèt van Klaasse