2020 - week 3

’t Weer is de leste daag gin kloote wèrd. Aacht grade, ’n donker locht en veul nattighèid. Goei weer um ziek af te worre. Slècht vur m’n butjes. ’t Waar veul beeter as ’t wir ’s wa vroor, hoewèl glattighèid is ok nie alles en gevorlijk, zeeker ok vur aauw krakers.
Ik trof vandemèirge hier in ’t dùrp al ’n por schón minse die gèire dinne buurte. Ik weet nie hoe ’t zoo gaauw kwaamp, mar ’t gonk over ‘poepe’. Eigelijk ’n arig woord vonne wij en we dochte nie òn de Bèlze beteekenis. ‘Drukke’ en ‘hoopje doen’ ware mar kaoi alternatieve. ‘Wij zinnen alted schijte’, verraoide Willem, ‘wij zate nog mi al die blaoikes krantepapier op ’t hùiske… Kreegde meepesant ’ne zwarten bòjem.’ Wa ’ne praot toch wánne en da mi minse die bèij in Nimweegen op de universiteit gestudeerd han.
Ik waar amper thuis of d’r kwaamp Harrie Bissels òn de aachterdeur. Die wó gèire efkes binnekomme, want hij luste goewd ’n bèkske koffie. Hij kwaamp vertelle dattie alle name ha kunne aachterhaole van de 55 kiendjes die op ons bewaarschoolfoto stòn. Da waar nog de klas van juffrouw Rietje die pas gestùrven is. Op heure verjeurdag waar d’n afscheidsdienst in d’n Dùrpshèrd. Ik ha bekant geschreeve: ‘in ’t prochiehuis, oftewel Beneluxtheater’. Harrie waar bé de heemkunde geweest. Hij beloofde ’n afdrukske van alle name b’ons in de bus te daowe. Bé de koffie zin Harrie: ‘die raome hier heb ik ’r nog ingezet. Ik werkte bé Stinbèrge.’ ‘Dan hedde da goewd gedaon,’ vonnen onze Klaas en ikke. ‘En ge zul ’t nie mer weete, mar gé, Klaas, het nog oit men gùlp dicht gemakt,’ gonk Harrie wijer. Daor wier van op gekeeke. Harrie waar kieper geweest bé BMC in ’t elftal wor d’n onzen ok jorre gespuld hi. Harrie ha niks te doen gehad en hagget zó kaauw gekreege dattie nò de wedstrijd mi gin meugelijkhèid z’n boks nog dichtgeknupt kos kreijge… Zoo hurde nog ’s wa!
As ge gezellig buurt, vliegt d’n ted en ik moes de keuken in.
’t Waar ok nog zoo da Ant van Tiene hier in huis waar um te hèlpe de zaak mee schón en opgerùimd te haauwe en da kan zé as gin aander. Mar dan doen we tusse de middag wel aauwverwets wèrm eete. Tien gi biljèrte en kreg strakke d’n overschot.
Vur men neus sti ’n vaasje op toffel mi bluumkes ùit èigen hof. ’t Is nie te geleuve, mar hier hen wij nog leuwenbèkke die bloeie en graniums en winterjasmijn. D’r stòn ok al primula’s te pronke, mar daor maag ik van onze Klaas nie ònkomme. Ge ziet b’ons in d’n hof ok al sprietjes van de krokus komme èn blaojkes van de sneuwklùkskes! Zón dinger zen zó gezellig; krèk of de winter al vurbeij is. Ant heeget vurjaor kennelijk ok in de kop, want ze sti z’n best te zingen op de geut en ze gi dalijk buite de raome waasse, zisse. Ik heb gevraogd of ze ok mee dieje rommel van da èrgerlijk vuurwèrk in onzen hof wil oprùime. As ik da gezeed heb, dwaal ik wir trug nor ons uurste bluumkes van 2020. En dan denk ik: Nee, ’t is hier zó kaod nog nie; ginnen bosbrand, gin overstrooming en gin orlog… Wel stikstof. En dan mó’k innins denke òn de woorde van d’n onzen as ie aachter men gebrèijde boks in bed li: ‘’t wèijt ’r wèl ’s oit, mar ’t sneuwt ’r toch nie...!’

geschreven door: Bèt van Klaasse