2019 - week 06

Wa ware wij vurgende week bleij da alle wit wir weg waar, ok al kiek ’t weer nog mar triestig graow. Ik mènde òn m’n knoke te vuule da d’r wir unnen hoop nattighèid op komst waar.
Mar ok al reegen ’t, gòn we d’r deur, want ge moet toch oew grèij in huis zien te haole. Zoo ston ik in de reij bé de supermèrt toen d’r op m’ne rug geklopt wier dur onzen aauwen tandarts. Die mag ok alt de bódschappe doen en hij is unnen trendsetter, want ik zie steeds meer jong maansvolk mi klèin kiendjes die nèt as hij vort de winkels af sjouwe.
Giestere zé’k ondanks alle glattighèid nor Iene, men vriendin in Ezzing geweest. Ik ken heur al meer as fijftig jaor. Ik moes uurst heur aander vriendin ùit D’n Haag nog van d’n trein gòn haolen in D’n Bosch. Same dinne wij de Peel op in. Ien is innins hard òn ’t dementeere gerakt. Ze zit ’r vort bé vur een temeer en d’r kùmt gin woord mer ùit. Wa is zón ziekte toch ’n lillijk gemeen iets. Ien waar schónheidsspecialiste en zaag ’r alted zó verzùrgd ùit. Nou moet heure mins, heur òlling verzùrge en hij hitter z’n haand vol òn. Ze hen ok nog unnen thuis wonende autistiese jonge. Ien en d’re mins hen kèijhard gewerkt en ’n prachtig gedoentje opgebaauwd. Ze hen ècht beeter verdiend. Wij hen ’n heel hog pèt op van hullie. En vurral vur hum; ge moet ’t mar kunne; oew èige hillemòl wegcijfere vur ’n aander.
Ze ware heel bleij da we ware gekomme, want d’r kwaamp bekant gin man mer, hurde we. We hen plezierig zitte klètse mi meegberochte taart en breujkes en da waar goewd besteed. Zoo wier ’t toch nog unne gezelligen dag.
Saoves ston ik te kokkerèlle en toen ik onze Klaas riep um te kommen eete, zin ie: ‘mar mins, ’t is toch de leste vreddeg van de mònd en dan gòn we toch nor ’t Eetpunt in de Moerkaol!’ Oei, da waar ik kaol vergeete! Zó ik nou ok al beginne te dutsele? Ik ha boeremoessepetòzzie mi ùitgebakke spèk en balkenbreij klaorgemakt. Da moes dan mar unnen dag waachte. Ik waar ok nog van plan ’n schaal applemoes te make, want ik ha nog wa goudrenètte in de laoi ligge en goeien applemoes paast daor goewd bé.
As ik òn applemoes denk, dan kùmt Wim Tibosch wir in men gedachte. Die din alt ontighèid ùithaole. Al z’n zes zone zate òn toffel en moeder Mien ha ’n flinke schóttel moes gemakt. ‘De gloeiende knijp as iemes die schóttel ondersteboven op z’ne kop dùrft te zette,’ ha vòdder teege z’n jonges gezeed. Nou daor wier vlot gereageerd; inne van de jongste manne din da aachtermekare. ’t Appelgrèij drùpte van z’ne kop en z’n kleer. Mien waar d’r niks bleij mi…
Bé de Jumbo liep ik ok Jan van d’n braauwer teegen ’t lijf. Die ziet ’r nog goewd ùit en is alt vriendelijk. We hen goewd gebuurt over vruuger. Hij waar as innege zoon van d’n braauwer veurbestemd um de zaak over te nimme, mar da is anders geloope. Hij wónt nog wel op de ouderlijke villa, trouws. Jan vertelde da-t-ie krèk z’n reijbewijs gehòld ha toen ie van vòdders al mee de opdracht kreeg um unne vrachtwage mi vate bier weg te brenge. Jan reej thuis vlot teege de port op en hoefde nie mer aachter ’t stuur. Hij is lòtter dirrekteur van de godshuize geworre, geleuf ik. Goei gezelschap um mooi herinneringe mi op te haole!

geschreven door: Bèt van Klaasse