2019 - week 01

Wa hen wij arige fistdaag aachter de rug. Daags vur Kèrsmis op begraffenis. De oudste bruur van onze Klaas. ’n Jaor lang hi-t-ie mi zuurstof en morfine gevochte teege de kanker en bleef vrolijk. Op ’t lest gonk ie hard aachterùit en toen vroeg ie of onze Klaas ’n verhaal wó haauwe. Oei oei, wa hi d’n onze daor teegenop gezien! Hij is ’r daag mi doende geweest. ’t Moeg gin droevig verhaal worre, mar ’t verliejs din zó zeer. We kwamen ’r alle weeke en han zóveul schik..! ’t Èrgste waar da m’ne mins da verhaal ok moes vertolke neeve de kist van z’n bruur.
Gèrrit kùmt veul veur in ons stukskes. Hij waar unne mooie mins die gevat ùit d’n hoekkos komme. Al vruug moes ie thuis alle boerrewèrk mee doen. In zenne jongen ted op Tenblakke gonk ie riepse zuuke, vlenders vange, veugelkes ùithaole en spulde mi èigegemakt speulgoed: proppeschieters, spanboge en vliegers. In ’t naojaor moes ie sprokkele in de maste. Hij hòlde note en kastane weg bé de paoters van de H. Harte en de nonne van Mariaoord. Èigewijs waar ie ok. As we mi hum iets afstrieje, zin ie, nooi toewgeevend: ‘as ge gelijk het, liegde’t nog!’
Nò de jongesschool in Nuland gonk Gèrrit nor de ambachtsschool in Oss. Hij wó timmerman worre. Hij waar ’ne goeie leerling en makte nò de lts ’n schón proefstuk vur ’t Leerlingstelsel: ’n houtere ketting. Noit hi-t-ie kunne bedenke da zen vak hum zoveul kluswèrk zó gòn bezùrge. Hij ston alt klaor um te hèlpe. Denkelijk hi-t-ie op op meer as vijftig adrèsse karwèijkes geklaard en ’t waar alt nie of slècht betòld. Gèrrit waar veulste goewd. As ie vur ons iets makte, wó-t-ie ok noit gèld. En d’n onze ston al bé’m in ’t krijt. In zenne studèntented kampte hij mi euwig gèldgebrèk. Gèrrit hi-t-’m dik wa veurgeschote.
Toen Gèrrit in d’n bouw kwaam te werke, ha-tie z’n beroep al opgepoetst bé d’n Eikelenburg, mar bé de NAS kwaam ie as vakman pas tot bloei. Hij hi daor meer as 35 jaor gewerkt. Hij stelde de wande vur de wonninge hillemaol alleen! Gèrrit waar ’n gaauwe kracht. Gewoon, vrolijk en alt positief. Hij begos as timmerman, mar werkte d’r tot òn z’n pesjoen as uitvoerder.
Bekant zestig jaor geleeje leerde Gèrrit op Mirroi kermis Annies kenne, ’n heel knap Geffes mèiske! De vonk sloeg over. Nò veijf jaor verkeering traowde ze en betrokke ’n zèlfgebouwd huis op Sprokkelbos in Rósmòlle. Ze kriege keijnder en klèinkeijnder en ware d’r gruts op.
Gèrrit krieg klappe; hèrseninfarct, loopprobleeme, longkanker, mar hij bleef plezierrig in ’t leeve staon.
’n Week vur Kèrsmis vuulde Gèrrit z’n èind nadere. Hij vroeg z’n keijnder um alle daag te komme en gaaf ze wijze raod: ‘Ben goewd vur de kiendjes. Zùrgt vur ons mam en makt da ge’t ins bleft.’ Hij hiel humor: toen Ad, z’nen dùivevriend, in de leste week zin: ‘ik heb de kapper besteld, moet ik ’m ok nor jou stuure?’ waar ’t antwoord: ‘Nee jonge, ik haol gin week mer….’ En toen volgde zuutjes: ‘misschien zó’k ze nog wel kunne laote vèrve.’
Gèrrit waar dùivemèlker in hart en ziel. Dùrrum besloot onze Klaas z’n verhaal mi: ‘Onze Gèrrit is gelost, mar zal nie mer op de klep valle. We wensen ’m ’n goei vlucht en de euwige rust... Houdoe jonge en doe ze de groete!’ Umda m’ne mins ’t bé da leste stukske noit dreug kos haauwe, heb ik die woorde gezeed in d’n afscheidsdienst.
Ze beginnen in ons bos te kappe. Wa zal ’t neij jaor brenge..?

geschreven door: Bèt van Klaasse