2018 - week 31

Tien en Ant kenne nie veul van vrimde taole. Ze ware ’n tedje trug vur d’n uurste keer in Duitsland, nie wijd over de grèns. Ze riejen in d’ren auto dur ’n dùrpke en Ant zuchtte da ze toch zón zin in friet ha. ‘Die kunde hier nerres kreijge,’ bromde Tien.
‘Jawel,’ riep Ant, ‘Ik heb krèk ’n wit huis gezien worrop ston da d’r friet te koop waar.’
Tien stopte en drèijde um. En jawel; ze kwame bé ’n groot wit huis en daor ston FRISEUR op de deur. Tien nor binne. D’r ston unne mins in unne witte jas die Tiene ònhurde. Toen ie twee friet besteld ha, vroeg de friseur of ie de friet mi of zonder scheerzeep moes hebbe…
Toen we onderlest op unne bekant troopiesen zommeraovend op d’n buurt kwame bé Tiene en Ante, zaat dieje gaperd allemòl te greijnze da hullieje tillevizie verveelende kuure vertónde. Hij niep de afstandsbediening bekant tot moes, mar d’r gebeurde niks. Nou moet ik ’rbij zegge da-t-ie z’nen bril wir nie op ha en toen ik èiges ’s goewd keek, zaag ik da-t-ie mi z’n mobieltje zaat te schakele…
Van de week ware we wir mi vieren op de fiets en dan hen wij alt gruuwelijk veul schik. We stopte vur ’n terrasje um ons vochtgehalte wa op te krikke. D’r zaat ’n nijschierrig wefke da ons bewonderde umda we allemòl nog zón aktieve fietsers ware. Ze moes weete wor we vandòn kwame en hoe wijd we al gereeje han. ‘We zitte nou nèt op de fijftig kielemeeter,’ bravoerde Tien opschùpperig. ‘Oo,’ zin ’t vrouwke onneuzel, ‘en hoe wijd zó da dan zen mi ’n gewoon fiets?’ Daor ha Tinus gin antwoord op.
Toen we nò de vloeibare versnapering wir wijer drùlde, kwame we bé ’n por wèije die zó dreug en verbrand ware da ze lieken op de prairie bilde in de koiboifilms. ‘Ze hoeven hier ’t gras vurloopig nie mer te mèije…,’ konstateerde Ant.
Vur we van huis vertrokke ware, ha Tien nog gaauw nor ’t weerbericht gekeeke, zin ie teege menne mins. De vurrùitzichte ware wel zó goewd. ‘Misschien ’n bietje òn d’n heete kant, mar umda we veul langs ’t wotter fietse, zal ’t ’r zeeker ok wèije… Zeg mar teegen ùllie Bèt da ze d’r oorwèrmers nie vergit mi al dieje wend dalek,’ schamperde-n-ie streijlek…
Tinus hi z’n vaast tenkstesjon. Vurgende week han we ’n afspraak in Nuland en daor zón we um half drie op ’t kerkhof zen. We doen da alle jorre um onzen aauwe gestùrve vriend Gèrrit de plebaan te herdenke die daor bé de nonne begrave li. Umda Tien en Ant nog meer verplichtingen han, zón ze ondanks ’t prachtig wèrm weer mi d’n auto komme. Wij stonne gewaasse en gestreeke op de plòts van afspraak te blieke, mar d’r waar ginnen Tien of Ant te bekenne. Toen ze ’n ketier lòtter òngedrùpt kwame, hurde we da-t-ie nog waar weeze tenke… in Skééndel! ‘Ja, as ge in Vorstenbosch wónt, kunde eigelijk ok goewd in Bèls gòn tenke,’ zin onze Klaas getròje, ‘want daor is de beziene nog goeiekópperder…’
Mar we han d’r nòdderhand nog unne prachtige zommertocht van gemakt. De Blaow Sluis in Gewaande waar op deeze suuperheeten dag wel ongeleuflijk fijn! En de afsluiting bé d’n Balkumse Prins moeg d’r ok wir zen. We hen afgesproke da we ’t volgend jaor wir nor Sint Jozefoord doen, wa vur weer da’t dan ok zen maag. Hopelijk zóiets as nou, want wij kunne beeter teege de hèt as teege de kaauw.

geschreven door: Bèt van Klaasse