2018 - week 30

De ‘dùbbel neef’ en naamgenoot van menne mins is gestùrve. ‘Da’s toch arig, as ge smèires oewen èige naam in de krant leest bé de doodsberichte,’smiespelde menne mins. D’r hen d’r opgebèld en gevraogd of d’n onze dood waar… We ware nor de avondwake in Èmpel geweest en hurde da d’r ’n èind waar gekomme òn unne leeveslange zoektocht. Cor durzocht de kosmos en waar d’r zeeker van da d’r unne schepper beston. Hij ha z’n twijfels over de kerk. ’t Waar unne sobere mar goeien dienst. De femilie waar massaal opgekomme en da zal Elly’s en de dochters zeeker goewd gedaon hebbe.
D’n onze is zó dik mi hum verwisseld! Ze lieke vruuger dan ok veul op mekare. Gin wonder; moeder waar ’n zuster van Han Heijmans, de moeder van onze Klaas, en vòdder waar de jonger bruur van men schónvòdder Piet Gurtjes. De Corre zen bèij eeven oud en op nog gin honderd meeter van mekare geborre. As jungskes hen ze same gespuld: riepse en vlinders gevange, veugelkes gezocht, kestanjes en note weggehòld. Lòtter hen ze same gevoetblald, gevist, gekaart, en gekermist… Toen menne vriend in dienst laag in Amersfoort, kwaamp hier iemes zegge da-t-ie m’ne vreijer nèt gezien ha in Ballekum, mar da waar dus d’n andere en die is d’r nou nie mer. Hij en Elly hen veul afgezien de leste drie jaor nòda-t-ie steeds mar kaoi berichte kreeg van de dokters. Ongeleuflijk da zèllie bèij zó pozitief in de strijd teege kanker stonne en wa hi-t-ie ’t nog lang volgehaauwe zonder behandeling of iets! Ondanks alle ongemak opgewekt tot ’t leste toe! Fijn da we mekare nog ’n por kirres gesproken hebbe en mooi herinneringen hebbe kunnen ophaole! Zunt da we da nie nog meer gedaon hebbe. Prachtig zoowa Cor kos vertellen over de uile, de vlinders en z’ne trugreis ùit Nieuw Guinea. Menne mins hi noit geweete da Cor nò z’n zeuventiende nog zó gèire ha wille durleere en da-t-ie da nie mer moeg van thuis.
We waren afgeloope zondag ok wir ’s mi Tiene en Ante onderweeges geweest nor Mieke Vingerhoets. ’t Is alt arighèid daor nor de dansende antieke schepping te gòn zitte blieke. We han ’n mooi ònlooproete langs de Dommel afgefietst en Tinus wó ons de ùitspanning De Rooien Haktol van vruuger nog ’s laote zien, mar ’t wier al gaauw duidelijk da-t-ie z’n speulgoed van toen slècht opgerùimd hi, want hij kos ’t nerres mer veijne. Ons Bèt ha unnen zeeren bòjem nò meer as dèrtig kielemeeter op de fiets en geleufde-n-’t wel vort. Bé Miekes waar ’t gezellig druk en al waar ’t eigelijk te wèrm, toch wier d’r gedanst in de volle zon bé de muziek van ’t duo A2. D’r is unne neijen ùitbater. De bediening waar nie geweldig. Ge moest vort vurraf betaole. ’t Duurde lang vur de bestelling kwaamp; ’t liep over te veul verschillende scheijve.
Zien danse werkt ònsteekelijk, mar wij begosse d’r toch mar nie òn. Nò z’nen tripel moes Tien iets wonderlijks kwet, mèldde-n-ie. Hij ha toch innins zónnen donkere vlèk op z’ne rug gekreege, Ja, da han we al eer geheurd en d’n dokter ha gezeed da’t ’n aauwerdomsfrat waar en da’t gin kaod kos… Mar nou ha-t-ie midden in de naacht drie kirres nor de maon gevat en smèires waar dieje vlèk toch hillemòl weg! D’r laag allennig nog ’n verpulverd korsje op ’t onderlake! Ant moes ’t beame. D’n onze waar niks onder d’n indruk en bromde: ‘oewe rug ’s goewd waasse, ha ok wel ’s kunne hèlpe…’

geschreven door: Bèt van Klaasse