2018 - week 12

Ik kwaamp bé d’n EMTÉ unne mins mi z’n vrouwke teege en die zin da’k ’r seksie ùitzaag en da-t-ie alted zón schik ha mi men stukskes in De Brug. Ze ware gin Brabanders mar ze wónden al fijftig jaor hier. Mennen dag waar goewd en ik zin da’k wa over seks wó gòn schreijve. ‘Mooi,’ zin de mins, ‘daor kunne wij misschien nog iets van leere.’ (Toch wel toeval da’k van de week ok al zó’n kompliment krieg vur m’n schreijvereij van d’n aauwen bùrgemister van Heezik!) Mee da’k da docht, liep ik teege ’n vrouwke op die vruuger nog oit mi men in D’n Bosch ha gewerkt. ‘Mar,’ riep ze, ‘ik krieg daor op die rotbank m’n ontslag umda’k teege unnen belangrijke klant ha gezeed: “Luste gé nog ’n bèkske koffie?” Da waar nie dèftig zat gezeed.’ ’t Is toch nie te geleuve. Op de Middestandsbank van die daag! Is da nie ING geworre!? Die hen nog niks bé geleerd…
Wa zen de teije veraanderd! Tegesworrig krùipe die jong gaste al vort mee same de koffer in en reegelen ’t hil speul èiges, zonder da de aauw lùi daor dik iets af weete. D’r is zóveul grèij in de wirreld um nie mi ’n rond bùikske ùit de strijd te komme en d’r is gelukkig ok vort van alles um gin ziektes op te loope. Tjonge, da waar vruuger toch hil wa anders. In hil Mirroi waar gin kapotje te kreijge en de pil moes nog ùitgevonde worre. Vur ’t zinge de kerk ùit waar ’n gevorlijke ondernimming, want d’r wier dik te vruug gezonge… ’t Gonk nogal ’s fout en ge waart gewaorschouwd, mar da wó nie zegge da ge ’t toen nie gèires zót doen, wànne. Misschien wel liever as nou, want nou wor ’t veulste gewoon, mèine wèllie. Ik moet alt denke òn de mònnikaspulder ùit onze jongen ted. Zen bruur ha alle weeke bekant ’n aander mèidje op sliptaauw en toen ik daor unne keer over nijschierigde in de trant van: ‘hi ùllieje Jan nou al wir ’n aander meid?’ kwaamp ’t antwoord: ‘Onze Jan hi nèt zó dik ’n aander meid as wij wèrm eete!’ Mar ik moet ’r wel bé zegge da ze in diejen ted nie mee de nest indooke. Veul meer as haffele en knuffele waar ’t dik nie.
’t Waar kasteelconcèrt in Heezik. Daor gò ik al jorre mi ’n goei vriendin nor toe. Onze Klaas heeget dik veulste druk en haauwt nie van zwaor klassiek. Hij is dik bleij as ie unnen aovend thuis is. Ik wor opgehòld, want m’n vriendin reijt mi unne joekel van unne Jaguar van heure mins die ’n por jaor geleeje gestùrven is. Ze vertelde da ze nèt, unne schónne nèrtsjas òn en dito bontmuts op en mi ’n tas van struisvogelleer, nor de Zeeman waar geweest. Ze zaat nog z’n best te laache toen ik heuren auto instapte. Ze waar weeze winkele op ’t Mercuriusplein en ha daor mi al d’r dèftighèid onderbokse gekocht. Van die groote mi pepkes, zwarte van katoen; drie vur twee euro! ’t Waar d’r druk mi jong lùi. Die wón efkes vuule of heure jas ècht waar. ‘Nee da waar natuurlijk naomaak,’ ha ons vriendin gelooge. Toen de jong gallepers heur in d’ren auto zaage stappe, wiesse ze hillemòl nie mer hoe ze’t hán. ‘Ja,’ vertraowde Petra men toe, ‘van onze Kees moes ik alted kaante slipjes draage van Marie-Jo, honderd euro vur zón klótding! Mar nou as weuw koop ik liever dees goeiekoope. Die zitte veul lèkkerder!’

geschreven door: Bèt van Klaasse