2018 - week 43

Mirroi timmert òn de weg! ’t Neij plein wordt mèrge offisjeel geopend. ’t Plan van Wim Geukemeier is grondig ùitgevoerd. D’r is innins meer rùimte en rust gekomme! ’t Aauw dùrpshart is goewd gereanimeerd. De hèrmenie kùmt opdrave vur ’n sirrenade, Shot 71 zet ’n prachtige projeksie op de kerk en d’n bùrgemister zal ’t woord voere. Wa zó’t schón zen as Jan ok iets van de Mirroise meule zó zegge…

Wij kwame Ria’s teegen op ’t Mirrois eetpunt in de Moerkaol, Umda we bé mekare òn toffel kwame zitte, kosse we mooi bébuurte. Ok over ’t onderwijs, want Ria is ’n gerespekteerde lerares Frans geweest. Ze is de dochter van Hèintjes, de leste mùlder van Mirroi. Hèintje Jacobs, zèlf ok Mirroienaar van geborte, hi tot op hooge leefted de keijnder in ons dùrp overgezet as ze nor school gonge. Hij waar unne mins mi humor en ston midde in de gemeenschap; hij waar bé’t toneel en bé’t koor. Òn hum hebbe veul minse goei herinneringe.

Ria vertelde da ze gèire zó hebbe da de glasplaot worrin de meule van Mirroi sti geëtst, op ’n goei plòts terèchte zó komme wor de minse van Mirroi die ok zón kunne bewondere. Van die afbilding han we nog noit geheurd en da makte ons gruuwelijk nijschierrig. Die plaot wón wij ok wèl ’s zien en dùrrum dinne we lòtter nor heur huis in de Kerkwijk. Ria waar getraowd mi Frans Willems, de lesten dirrekteur van de Balkumse romfebriek. Hij is ’n jaor geleejen gestùrve.
De glasplaot waar indrukwekkend. Zóiets han we nog noit gezien. Ge hoefde ginne kenner te zen um te weete da’t ’n wèirdevol geheel waar. Ria zin da ’t Meulemuzeum in Enkhuizen wèl belangstelling ha, mar da beantwoordde hillemòl nie òn heur wense. Dieje meule waar van Mirroi en moes in Mirroi bleijve! Ze wit nog persies te vertelle wor de meule ston toen die in oktoober 44 wier kapotgeschote. Da waar zoo ongeveer wor dokter Poppelaars lòtter z’n praktijk ha. Hij hi daor tientalle jorre gedrèijd vurda-t-ie in d’n orlog sneuvelde. Veul minse denke da de Mirroise meule op de plòts van Kivada ston. Daor waar ummers de leste maoldereij, mar de meule ston òn d’n andere kant van de Julianastraot, aachter ’t verdweene boerdereijke van Jan de Laot. Ria ha al her en der gepolst, mar d’r schien niemes in Mirroi belangstelling te hebbe. Da zó de duuvel doen! Dùrrum dinne wij nor Mark van de Driezeeg en linnen hum de zaak veur. En deeze mins makte d’r aachtermekare wèrk van! En nou kùmt dieje bizundere meule as veurzetraom in ’t restaurantgedilte van de Eeterij òn de kant van de serre. Krèk de goeie kant dus ok! ’n Mooi Mirrois monument da minse moet weijzen op ’n stukske verdweene geschiedenis: de meule van Hèintjes!
’t Is heel plezierrig da Ria’s wens in vervulling is gegaon en umda ‘Junior in De Driezeeg’ behoorlijk òn de weg timmert, zulle veul minse dees aparte veurstelling van de Mirroise meule kunne bleijve bewondere. Daor raken ik en onze Klaas grif ’n bietje over in jubelstemming.

En nou we toch moete jubele… Jonge jonge, wanne zommer hen we dees jaor toch gehad en d’r kùmt gin èind òn. Eigelijk is ’t nog steeds zommers. Half oktoober in oew bloesje op de fiets. Ik geleuf nie da wij da oit eer zoo meegemakt hebbe!
As da weer zoo blef, zitte ze kommende zondaggemiddeg bé de Brabantse verhalen in De Pas in His in bikini op de vurste reij! Da zó vur onze Klaas nog ’n lillijke aflèijing kunne worre…

geschreven door: Bèt van Klaasse